‘That’s called cinema verité!’ bijt de dader een slachtoffer in URBAN LEGENDS: FINAL CUT toe, nadat hem/ haar is verweten een moord op video te hebben opgenomen. De matige oneliner is kenmerkend voor het vervolg op URBAN LEGEND, dat in 1998 meeliftte op de horrorrevival die de SCREAM-films met zich meebrachten.
Ook de sequel borduurt voort op de postmoderne succesformule van Williamson en Craven – of zeg maar gerust: speelt ongegeneerd leentjebuur. Niet alleen de zelfspot die de trilogie zo succesvol maakte, maar ook het verhaal van een psychopaat die huishoudt op de set van een film over gebeurtenissen uit een eerder deel lijkt rechtstreeks uit SCREAM 3 gekopieerd. Dit keer betreft het geen Hollywood-productie, maar een afstudeerproject van filmstudente Amy. Het idee om de film te wijden aan een psychopaat die moordt volgens de befaamde ‘urban legends’ (gruwelijke broodje aap-verhalen) wordt haar aan de hand gedaan door campusagente Reese. De extraverte diender werd na de slachtpartij in deel 1 overgeplaatst naar deze Orson Welles Film School en is, naast de geheimzinnige ‘janitor’, het enige terugkerende karakter uit de oorspronkelijke URBAN LEGEND. Het onvermijdelijke gebeurt: binnen no time vallen de jonge filmmakers één voor één ten prooi aan een onbekende gek. Iedereen die in beeld verschijnt is een mogelijke verdachte omdat zelfs de minst belangrijke figurant meerdere geheimen of trauma’s blijkt te hebben. Personages komen en gaan in willekeurige volgorde, kennelijk alleen omdat het scenaristenduo Boardman en Derrickson (die v˜˜r FINAL CUT het ook weinig geslaagde HELLRAISER 5: INFERNO afleverden) weer wat kanonnenvlees of verdachtmakingen nodig acht. De meest ridicule ontwikkeling in dit opzicht is het opvoeren van de tweelingbroer van één van de eerder overledenen, die op zijn gezicht ook nog eens hetzelfde litteken als zijn dode broer draagt!.Niet alleen de onwaarschijnlijke plot, maar ook de moorden lijken volledig uit de lucht gegrepen. Werd in deel 1 nog redelijk vastgehouden aan het concept van de ‘urban legends’, in het vervolg zijn het slechts twee tieners die nog volgens de vergezochte broodje aap-formule om het leven worden gebracht. Bovendien wekt de moordenaar met zijn Scooby Doo-achtige schermmasker eerder lachlust dan angst op – iets dat nooit de bedoeling kan zijn geweest. Toch is de film geen totale verspilling van tijd of moeite. Waar .SCREAM 3 ten onder ging aan gebrek aan zelfspot en originaliteit, wordt het niveau van URBAN LEGENDS: FINAL CUT juist opgekrikt door zijn (sporadische) inventiviteit en filmische en muzikale knipoogjes naar allerlei filmklassiekers. Er dienen zich verschillende scènes aan waarmee debuterend regisseur Ottman bewijst meer in zijn mars te hebben dan het totaalproduct doet vermoeden. De eerste moord, waarin een meisje in een bad vol met ijs ontwaakt en ontdekt dat haar nier is verdwenen, is even gruwelijk als hilarisch en zeker het laatste halfuur worden er genoeg amusante oneliners, surprises en bloedvergieten in de film gepropt om de aandacht consequent vast te houden. Op de Amsterdamse Night of Terror had URBAN LEGENDS: FINAL CUT zeker zijn publiek gevonden. *1/2 Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #51, p18.
