Tja lezers, het is niet anders, we zullen er aan moeten geloven: een kunstfilm in Schokkend Nieuws!
Om u al niet al te erg aan het schrikken te maken verzweeg ik de oorspronkelijke Duitse titel nog even. Maar hier is-ie dan, speciaal voor de naamval-adepten: BIS ANS ENDE DER WELT. Ter zake. Het heeft even geduurd voordat de Nederlandse distributeur het aandurfde Wenders’ laatste magnum opus uit te brengen. In het buitenland werd met de film op weinig zachtzinnige wijze de vloer aangeveegd, en dat stemt uiteraard niet optimistisch. Aan de andere kant is er altijd wel een handjevol getrouwen te vinden dat ook de dieptepunten van de meester als manna tot zich neemt. Een echte fan laat zich niet snel uit het veld slaan, zelfs niet door een tweeënhalf uur durend gevecht tegen slaap en verveling. Wie de synopsis van de film doorneemt zou overigens best eens tot de conclusie kunnen komen dat het met die saaiheid wel meevalt. Er gebeurt namelijk nogal wat in UNTIL THE END OF THE WORLD. Het is 1999 en een nucleaire sateliet dreigt op aarde neer te storten. Mondiale paniek (lange files!) is het gevolg. De enige die zich er weinig van aantrekt is Claire (Dommartin). Claire heeft haar handen vol aan een intrige die haar naar wereldsteden als Parijs, Los Angeles, Moskou, Peking en Tokio voert. Samen met Ð of achtervolgd door bankrovers en premiejagers reist ze op haar beurt ene Trevor McPhee (Hurt) achterna. McPhee, die in werkelijkheid Sam Farber heet, is in het bezit van een camera waarmee voor blinden zichtbare opnamen kunnen worden gemaakt. Van zo’n uitvinding wil iedereen wel een graantje meepikken, vandaar die karavaan van achtervolgers en achtervolgden. Zolang Wenders de draak steekt met computerspelletjes en andere uitwassen van de moderne techniek neem je het langzame tempo van de film en het vlakke acteren nog wel voor lief. Dat geduld raakt echter op wanneer tegen het machtige decor van de Australische woestijn de pretentieuze ontknoping van het geheel begint op te doemen. Het dik aangezette melodrama van de dood van moeder Farber (Jeanne Moreau) blijkt de aanleiding tot een oprisping van loodzware kultuurkritiek, zoals alleen Duitsers die kunnen bedenken. Mensen, galmt Wenders hier belerend, hoedt u voor al te overvloedige beeld-consumptie; straks zitten we met miljarden beeld-verslaafden die geen letter meer kunnen lezen. Een waarschuwing aan de MTV-generatie misschien? Maar die zit, onwetend van haar eigen ondergang, in de andere zaal natuurlijk lekker van UNIVERSAL SOLDIER te smullen. * Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #3, p3.
