Wie hoopte dat de bewerking van de tien jaar oude moderne gameklassieker Until Dawn trouw zou blijven aan de bron, gaat bedrogen uitkomen. Het scenario van Gary Dauberman en Blair Butler wijkt zelfs zo ver af van het spel dat de vraag rijst wat de film überhaupt met het spel te maken heeft.
De keuze om het roer plottechnisch helemaal om te gooien is ergens wel te begrijpen. De game vermaard om het feit dat je als speler met elke gemaakte keuze het verloop van het verhaal sterk kunt beïnvloeden, maar dat wordt moeilijk in een film, die volgens een vaste structuur moet verlopen. Men moet gedacht hebben dat de gamefans misschien iets nieuws wilden zien met dezelfde premisse. Newbies zouden immers toch geen idee hebben of het wel of niet lijkt op het bronmateriaal. Het eindresultaat: UNTIL DAWN is een film geworden die vlees noch vis is, maar desondanks de niet al te veeleisende kijker zal vermaken.
Waar de game koos voor een klassieke slasherplot die halverwege radicaal verandert omdat een stel monsters op de protagonisten wordt losgelaten, zoekt de film zijn inspiratie liever in een aantal moderne horrorfilms, al dan niet gebaseerd op een computerspel. Als een groep jonge mensen in de Noord-Amerikaanse rimboe van de oostkust onderzoek gaat doen naar de verdwijning van de zus van een van hen en belandt in een spookstadje, is het slechts een kwestie van tijd voor herinneringen aan SILENT HILL (2006) en de remake van EVIL DEAD (2013) zich opdringen. UNTIL DAWN is nog geen kwartier onderweg of het vijftal is al op gruwelijke wijze afgeslacht door een klassieke gemaskerde slasherschurk. Maar blijkbaar is het die dag Groundhog Day want ze worden allemaal weer levend wakker… om wederom te sterven… en wakker te worden.
De inventiviteit van timeloop-horrorfilm HAPPY DEATH DAY (2017) is hier ver te zoeken, dus focust de film zich vooral op de grote waaromvraag. Elke nieuwe dag krijgen de vijf kids een nieuwe aanwijzing om het mysterie te ontrafelen en dat houd je als kijker best een poos geboeid tussen alle (soms hilarische en zeer expliciete) gore-momenten door. Je gaat je nota bene zelfs een beetje hechten aan het vrij non-descripte vijftal dat moet vechten voor hun leven. Dit mag allemaal op het conto van de Zweedse regisseur David F. Sandberg die, net als in zijn debuut LIGHTS OUT (2016), het meeste weet te halen uit een flinterdun concept. Als op tweederde de klad in UNTIL DAWN komt, weet Sandberg de boel via een nogal lompe, maar effectieve montage pardoes de slotakte in te lanceren.
Helaas is dat het punt waarop alle ducttape begint los te laten die de film tot dat moment bij elkaar heeft weten te houden. Alle troeven zijn uitgespeeld en zelfs de vrijwel altijd betrouwbare Peter Stormare kan als deus ex machina geen geloofwaardig (laat staan begrijpelijk) einde breien aan alles wat vooraf ging. Wie chocola voor me kan maken van Stormares eindmonoloog krijgt een biertje naar keuze van me, maar momenteel ben ik nog steeds behoorlijk gepikeerd door die vreselijk banale, gemakzuchtige finale. Petje af voor een gameverfilming die zo durft af te wijken van de bron, maar zorg de volgende keer voor een conclusie die de kijker tevreden de zaal uitstuurt.
