Twee jaar geleden won DEEP IMPACT de race naar het witte doek van ARMAGEDDON met een verschil van enkele weken. Het grote succes van beide films zorgde voor straight-to-video-releases, zoals ASTEROID met Michael Biehn. In die reeks apocalyptische rampenfilms waarin een naderende komeet een einde dreigt te maken aan alle leven op aarde is TYCUS een nakomertje.
Dat het in TYCUS niet bij een dreiging blijft, maar dat de aarde er echt flink van langs krijgt, blijkt uit de proloog waarin een schooljuffrouw in het jaar 2029, gezeten in een weids grasveld, de ramp van dertig jaar geleden als een mythe aan haar leerlingen presenteert: ‘Lang geleden had de aarde wegen en steden’. En dan geeft regisseur Putch de kijker, in een goedkope maar effectieve zet, een voorproefje van de wereldvernietiging, zoals die zich aan het einde van de twintigste eeuw heeft voltrokken.
De beelden van inslaande meteorieten vormen de grootste verdienste van TYCUS en wie graag naar de ondergang van de wereld kijkt, zal de rest van de film graag uitzitten om de uitgebreide weergave te zien. Het verhaal begint pas echt wanneer gespierde riooljournalist Jake Lowe (Onorati) een telefoontje krijgt van een doodgewaande vriend die hem op het spoor brengt van de geheimzinnige operatie ‘Aartsengel’. In het Sierra-gebergte van Californië – Antarctica volgens de inlay ! – heeft wetenschapper Crawford (Hopper) een ondergrondse stad laten bouwen. Crawford was jaren geleden al op de hoogte van de naderende komeet, maar niemand in de wetenschappelijke wereld nam hem serieus. Nu zijn alleen medewerkers van Crawford en miljonairs die het project gefinancierd hebben verzekerd van een plaats in de ‘moderne Ark van Noach’.
Lowe vindt dat niet eerlijk en de laatste dertig minuten loopt hij dan ook te kissebissen met Crawford over diens vermeende God-complex. ‘Wat geeft jou het recht te beslissen wie mag leven en wie niet?’ jammert hij. Maar Lowe heeft thuis dan ook nog een zwangere vrouw zitten, dus helemaal onbegrijpelijk is zijn gezeur niet. Vervelend wel. Voordat Lowe eraan toekomt de moraal van TYCUS te verwoorden, heeft hij een oninteressant kat-en-muisspel gespeeld met Crawfords veiligheidsdienst in het ondergrondse complex. Helaas blijft de actie beperkt tot drie gangen, een lift en een magazijn; de ondergrondse stad zelf krijgen we uit budgettaire overwegingen niet te zien.
Geldgebrek wreekt zich ook in de scènes die totale maatschappelijke ontregeling moeten suggereren. Beelden van één straat waarin een handjevol mensen verward rondrent overtuigen niet echt. Als excuus kan regisseur Putch het bescheiden budget aanvoeren, dat hij immers al grotendeels geinvesteerd had in de inslag van de komeet. En zoals gezegd, die mag er best zijn. Maar enkele spectaculaire shots kunnen natuurlijk nooit een slap scenario compenseren. Dat bleek ook uit die twee grote komeetfilms, ARMAGEDDON en DEEP IMPACT, die elk een immens budget ter beschikking hadden om de wereld ten onder te laten gaan en nog slaapverwekkend waren. Een kleine low budget-film waarbij het onderste uit de kan wordt gehaald om zo spectaculair mogelijk uit de hoek te komen, is mij dan toch sympathieker.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #44, februari/april 2000.
