In 2009 lieten de Spaanse gebroeders Àlex en David Pastor de wereld nog vergaan door een virus, in hun debuutfilm CARRIERS. In 2013 helpt het tweetal wederom onze planeet naar de knoppen in hun film THE LAST DAYS – ditmaal met een vrij originele oorzaak.
We kennen nu allemaal wel de scenario’s waarin zombies, Moeder Natuur of buitenaardse wezens de wereld om zeep helpen. Maar wie had ooit gedacht dat pleinvrees de oorzaak van het einde der tijden zou zijn? In THE LAST DAYS (LOS ÚLTIMOS DÍAS) zien we hoe mensen niet meer hun huis uit durven en zelfs sterven als ze naar buiten gaan. We volgen Marc Delgado (Quim Gutiérrez), die met collega’s al maanden in zijn kantoorgebouw vastzit. Enkel via tunnels en rioolbuizen kan hij zich verplaatsen. Samen met zijn baas Enrique (José Coronado) gaat hij vervolgens op zoek naar zijn vriendin Julia (Marta Etura).
Terwijl we Marc aan het begin van zijn zoektocht volgen, krijgen we via subtiel ingezette flashbacks een beeld geschetst van hoe de wereld er voor deze ramp uitzag en hoe alles is begonnen. Deze flashbacks leveren meteen de beste momenten van de film op. Zo wordt een collega van Marc, die al tijden in het kantoorpand bleek te overnachten, ontslagen en uit het kantoor verwijderd, waarna hij vrijwel meteen sterft als hij in de buitenlucht komt. Het is voor Marc hét bewijs dat het einde voor iedereen nabij is. Ook de relatie tussen Marc en zijn baas Enrique krijgt een mooie extra laag door heden en verleden in elkaar over te laten lopen. Was Enrique voor de ramp nog een zielloze gladjakker in pak, tijdens de zoektocht met Marc laat hij zich van een heel andere kant zien.
Het is jammer dat de gebroeders Pastor het niveau van de eerste akte niet vol kunnen houden. Op den duur zijn de flashbacks – en daarmee de spannendste momenten van de film – op, en begint THE LAST DAYS te verzanden in een typisch Hollywoodstramien met een hoop clichés. Zo werkt het GPS- systeem van Enrique zonder enige moeite in de metrotunnels en riolen. Niet dat Marc dit navigatiesysteem nodig heeft: elke tunnel die hij verlaat, brengt hem in (of op een steenworp afstand van) het gebouw waar hij toevallig moet zijn. Net zo toevallig zijn de personages die opduiken precies als ze nodig zijn voor de plot en die daarna meteen weer netjes worden afgeserveerd, vaak onder begeleiding van net iets te sentimentele muziek. Hoe groot de chaos ook is, Marc loopt op onwaarschijnlijke wijze altijd en overal de juiste personen tegen het lijf. De aaneenschakeling van toevalligheden gaat dan ook vrij snel vervelen.
Dat is spijtig, gezien de potentie die in dit project zat. De personages zijn sympathiek, er wordt uitstekend geacteerd en ook op cinematografisch vlak is het allemaal prima verzorgd. Niet alle special effects zijn even overtuigend – met name de paar totaalshots van de hele stad zijn niet de mooiste – maar de cinematografie an sich is sterk. De gebroeders Pastor spelen veel met kadrering en kleur, wat de sfeer zeker ten goede komt. Het is daarom betreurenswaardig dat Àlex en David Pastor hun kleurplaat op zijn Hollywoods netjes binnen de lijntjes inkleuren. De film had – naast de premisse – inhoudelijk ook wel wat speelsheid en lef kunnen gebruiken.
Di: Filmfreak. Release op dvd: december 2013. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 24 december 2013.
