De Japanse horrorserie JU-ON kreeg in 2004 onder auspiciën van Sam Raimi een Amerikaanse remake: THE GRUDGE. Takashi Shimizu vertaalde zijn spokenfabel met financieel succes, dus al snel volgden THE GRUDGE 2 en 3. Nu, elf jaar later, vond men de tijd rijp voor deel vi…ehm…THE GRUDGE.
De hype om Amerikaanse remakes van Japanse spookfilms te maken was rond het tweede deel echter al wel een beetje uitgeblust. Het derde deel verdween dan ook direct de videotheek in. Zoals de onvervulde geesten in de films bleef de serie vervolgens zelf ook een beetje doelloos rondhangen in Hollywood. Tot het tijd was voor de onvermijdelijke doorstart. Producer Raimi voorzag een meer auteur-gedreven, episodische toekomst voor de franchise, met voor elk eventueel vervolg nieuwe personages, locaties en vervloekingen. Dat verklaart enigszins de volstrekt ongeïnspireerde titel.
Met een knipoog naar zijn origine begint de film nog wel gewoon in Japan. Na een lange betrekking in Tokyo staat inwonend verpleegster Fiona Landers op het punt weer naar huis te gaan. De plek waar ze werkte gaf haar de kriebels en ze kan niet wachten weer bij haar familie te zijn. Het onheilspellende gevoel wat ze heeft bij het verlaten van het pand wijt ze derhalve aan vermoeidheid, niet wetende dat ze tegelijk met haar kleren ook de aldaar heersende vloek ingepakt heeft.
Vervolgens wordt aan de hand van elkaar kruisende verhaallijnen vertelt wat er zich daarna afspeelt. Centraal figuur is Detective Muldoon (Andrea Riseborough – MANDY, OBLIVION), een jonge weduwe die hoopt op een frisse start met een nieuwe baan in een nieuwe stad. Op haar eerste dag stuiten zij en haar partner Goodman (Demian Bichir – THE HATEFUL EIGHT) in het bos op een verongelukte auto. Het blijkt dat het slachtoffer verbleef op een adres in de stad waar zich enkele jaren geleden een luguber gezinsdrama voltrokken heeft. Oude rot Goodman ruikt onheil en maant Muldoon de zaak met rust te laten. Dat doet ze natuurlijk niet, en al snel stuit ze op allerhande dingen die haar rationele politiebrein niet kan verklaren.
Schrijver-regisseur Nicolas Pesce maakte de afgelopen paar jaar een bescheiden naam met THE EYES OF MY MOTHER en PIERCING, goedkope maar stijlvol gemaakte en goed ontvangen onafhankelijke horrorfilms. Hij lijkt dan ook de uitgelezen figuur om de nieuwe richting die Raimi voor ogen had vorm te geven. Op het eerste gezicht is dat ook zo. Pesce focust verstandig op het politie-onderzoek naar het auto ongeluk en doet stap voor stap, door middel van tijdsprongen, uit de doeken wat hier aan vooraf ging. Door ingetogen camerawerk en spaarzame gore– en schrikmomenten geeft hij de uitstekende cast (tevens met Jackie Weaver en de onvermijdelijke Lyn Shaye) ruimte om met hun spel spanning te creëren. Ook de locaties en cinematografie dragen bij aan de unheimische sfeer, door cliché spookhuizen in te ruilen voor de ”veilige” buitenwijken en deze te filmen met voornamelijk indirect licht en fletse kleuren.
De intenties zijn dus dik in orde. Maar toch wil THE GRUDGE maar niet overtuigen. Als horror niet eng genoeg, als detective niet mysterieus genoeg. Het gespeel met verhaallijnen en de vakkundige uitwerking verbloemen niet dat het fundament van de franchise niet sterk genoeg is om zoveel films te dragen. Een onoverkomelijke vloek is gewoonweg niet heel spannend, omdat het de protagonisten min of meer vleugellam maakt. Daar is in eerste instantie nog om heen te filmen, maar bij deel zoveel doet voorspelbaarheid de boel helaas al snel de das om.
Distributie: SONY Pictures. Release NL: 9 januari 2020, BE 15 januari 2020. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 januari 2020.
