BIOCOOP | Met het kompas in de hand kan je in een bos niets overkomen – tenzij de naald plotseling dol begint te draaien en achter elke boom een geest verscholen zit. Moet je ook maar niet in een zelfmoordbos gaan rondstruinen. Het uitgangspunt van THE FOREST prikkelt, maar helaas verliest de film al snel zelf ook het noorden.
Het zelfmoordbos waarvan sprake is in THE FOREST bestaat echt. Aan de voet van berg Fuji, nabij Tokio, ligt Aokigahara. In sommige jaren worden er meer dan zeventig lijken teruggevonden van mensen die er zelfmoord hebben gepleegd. Omdat ze dat van plan waren of omdat het bos hen een duwtje in de juiste richting heeft gegeven? Een personage uit THE FOREST weet zeker: ga nooit het bos in als je droevig bent. Je komt er niet meer uit.
Dat is exact wat er gebeurd is met de wat labiele Jess (Natalie Dormer met zwart haar), een Amerikaanse die Engelse les geeft in een Japanse school. Als kind was ze getuige van een verschrikkelijke gebeurtenis en dat trauma kan ze maar moeilijk verwerken. Haar tweelingzus Sara (Natalie Dormer met blond haar) is het beter vergaan: stabiele relatie, mooi huis, veel geld.
Wanneer Sara een telefoontje uit Japan krijgt dat haar zus na een schooluitstap vermist is, neemt ze halsoverkop het vliegtuig. Ze voelt dat Jess nog leeft en is bereid desnoods alleen en in het donker Aokigahara in te trekken. Wat haar daar overkomt, laat zich raden: het uitgestrekte bos krijgt haar in zijn greep. Verliest Sara de controle over zichzelf?
Lovenswaardig dat debuterend regisseur Jason Zada er veel aan doet om het verhaal een psychologische onderbouw te geven. Flashbacks nemen ons mee naar de kindertijd van de zesjarige tweelingzusjes. Mondjesmaat – via een viewmaster – komen we te weten dat het verleden toch anders in elkaar zit dan we aanvankelijk denken. Mooi gedaan.
Maar evengoed zit THE FOREST vol oudbakken clichés. Voor zich uit starend in de pub waar Jess altijd placht te komen, ontmoet Sara een zekere Aiden, type ruwe bolster blanke pit, die toevallig de volgende dag het bos in trekt en toevallig een beroep kan doen op een Japanse gids. Toevallig ziet Natalie Dormer (The Tudors, Game of Thrones) er midden in de rimboe ook altijd piekfijn uit en toevallig is Taylor Kinney de ideale match die naast vitaminerepen desnoods ook een heel kampvuur uit zijn strakke T-shirt tovert.
Locaties zijn belangrijk in horrorfilms en wat dat betreft kan Zada zich eigenlijk geen betere plaats van handeling wensen dan een zelfmoordbos. Maar zijn regie is te strak en te vlak. Het is jammer dat hij niet wat origineler uit de hoek komt als er onverwachts iets door het struikgewas ruist. Het gebrek aan inventiviteit in de beeldvoering en montage maakt van THE FOREST niet veel meer dan een middelmatige prent.
Verhaaltechnisch stevent THE FOREST nog wel op een kleine verhaaltwist af, maar dat neemt niet weg dat je grotendeels op je honger blijft zitten. Voortdurend geven Japanners Sara het advies om toch vooral op de verharde wegen te blijven. Je had durven hopen dat Zada met zijn film zelf wat minder platgetreden paden had betreden.
Distributie: Just Film (NL: 17 maart / BE: reeds verschenen) Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 maart 2016.
