Het eerste seizoen van STRANGER THINGS was een verrassingshit, in de luwte gemaakt door onbekenden, met ook veelal onbekende kindacteurs. Op STRANGER THINGS 2 rustten veel zwaardere verwachtingen. Die voel je wel, maar ze worden grotendeels waargemaakt.
Ik ben ergens wel blij dat ik door tijdgebrek deze recensie schrijf als de serie al op Netflix staat. Er werd aan recensenten namelijk een lijst doorgegeven van alle “spoilers” die koste wat het kost niet in de recensie mochten verschijnen. Er mocht niks in over een van de nieuwe personages (terwijl je in de allereerste scène van aflevering één al veel over haar leert). Geen enkel detail over hoe het slechte zich manifesteert en wat het doet. Al helemaal niks over een zeker personage uit seizoen één.
Het baarde me zorgen, want het leuke aan STRANGER THINGS was nou juist dat het vrij spoilerproof was. Je kan iemand het plot van heel seizoen één in een notendop vertellen zonder enig plezier in de serie te verpesten: het gaat niet om twists, maar om de sfeer, de verwijzingen, de interacties tussen de personages. Waar mensen van genoten in seizoen één, waren details zoals hoe Joyce kerstlichtjes inzette en hoe de verschillende verhaallijnen geleidelijk met elkaar verweven werden, níet de details over de Demogorgon. Toch?
Gelukkig bleek de lijst vooral marketing-paranoia in een tijd dat elke televisieserie wordt gezien als een op te lossen puzzel. Er zijn wat geleidelijke onthullingen, maar geen twists. We gaan gewoon lekker terug naar Hawkins, bijna een jaar na de gebeurtenissen van vorig seizoen, om Halloween te vieren in het dorpje waar nog steeds niet alles pluis is. Er zijn weer talrijke verwijzingen naar Dungeons and Dragons. En ja – het huis van Joyce Byers wordt weer creatief heringericht; de kerstlichtjes zijn er niks bij.
De beste vergelijking is misschien dit: als het eerste seizoen ALIEN was, is dit ALIENS – Paul Reiser is zelfs van de partij! Het is minder horror, meer actie. Het is groter en sneller, maar de centrale personages zijn nog altijd even sterk. Er is zelfs een personage dat ze best Newt hadden kunnen noemen als ze net zo flauw waren als ondergetekende. Het betekent ook dat de personages niet meer zijn wie ze vorig jaar waren: vooral in de eerste paar afleveringen wordt opvallend veel aandacht besteed aan traumaverwerking en PTSS. (De kat in veiligheid brengen doen ze alleen niet.)
De cast is ook uitgebreid. Op school komen er twee kinderen bij: roodharige Max, die de vier centrale jochies verbluft met haar arcade-vaardigheden en bij twee van de vier de hormonen flink op gang brengt, en haar oudere stiefbroer Billy, een stereotype jaren 80-bad boy/klootzak met een matje, een oorbel én – zo merken wat tienermeisjes op – een lekker kontje. Verder is Sean Astin (van niet alleen THE LORD OF THE RINGS maar natuurlijk ook THE GOONIES) erbij als nerdy Bob, het nieuwe vriendje van Joyce.
Het zijn precies genoeg nieuwe personages om de dynamiek te verfrissen. Verder is het verhaal namelijk weer soortgelijk opgebouwd: er zijn meerdere subplots die geleidelijk bij elkaar komen. Eentje heeft wat weg van GREMLINS. Een ander van THE EXORCIST. De genreliefhebber kan weer genieten van hoe op zich bekende concepten, ideeën en beelden aan elkaar worden geknoopt – al gebeurt dat de ene keer eleganter dan de andere keer.
Eén van de verhaallijnen is wel heel erg geïsoleerd van de anderen, en af en toe vraag je je af of ouders in de jaren tachtig zich echt zó weinig bekommerden over waar hun kinderen uithingen. Gelukkig vergeet STRANGER THINGS 2 niet dat we die films uit de jaren tachtig niet alleen keken voor de schrikmomenten en de monsters. Die films gingen zo vaak over tieners omdat ze ook gingen over de tienerdingen: de veranderende vriendschappen, de beginnende flirts, de experimenten met uiterlijk. Het besluiten wie je eigenlijk wil zijn. Als het seizoen (spoiler!) eindigt op een schoolfeest vol licht ontvlambaar haar en schuw schuifelende stelletjes, krijg je toch direct zin in een derde bezoek aan Hawkins.
Distributeur: Netflix. Release NL, BE: 27 oktober 2017. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 30 oktober 2017.
