Wie graag verrast wordt, kan beter van tevoren geen recensies lezen en zeker geen trailers kijken. Dat geldt in het bijzonder voor SINNERS. De openingstitels maken duidelijk dat dit een horrorfilm is over bovennatuurlijk kwaad, maar het specifieke subgenre wordt pas halverwege onthuld. Voor de uiterst spoilergevoeligen is een waarschuwing dus op zijn plaats.
Voordat de monsters hun intrede doen, neemt scenarist en regisseur Ryan Coogler de tijd om ons kennis te laten maken met zijn personages en hun wereld. Clarksdale, Mississippi, 1932. Tweelingsbroers Smoke en Stack (een dubbelrol van Michael B. Jordan) keren terug naar hun geboorteplaats na een tijd in Chicago gewerkt te hebben voor Al Capone. De grote stad viel tegen: ‘Nothing but Mississippi with tall buildings.’ Nu willen ze in Clarksdale een juke joint beginnen, een plek waar zwarte arbeiders na een lange dag werken kunnen drinken, gokken en dansen. Ze kopen een oude schuur en rekruteren voor de muziek hun neefje Sammie (Miles Caton), een zachtaardige jongen met een enorm talent voor de blues, en ouwe rot Delta Slim (Delroy Lindo). Om de bar te runnen en voor de beveiliging worden nog meer oude bekenden bij elkaar gezocht (onder meer Wunmi Mosaku, Omar Benson Miller en Li Jun Li). Een ex-geliefde van Stack (Hailee Steinfeld) is de enige witte bezoeker van de openingsavond.
Al deze personages krijgen de ruimte om te gaan leven; niemand is enkel een functie in de plot. Met oog voor detail, humor en tragiek zet Coogler op rustig tempo een kleurrijke gemeenschap neer. Als hij dan voor het eerst iets onmogelijks laat zien, is het effect betoverend. Tijdens zijn optreden in de schuur wordt Sammie omgeven door geesten uit het verleden en de toekomst (zoals de voice-over ten overvloede uitlegt). De reis door de geschiedenis van de zwarte muziek in één shot is een huzarenstukje van Coogler en DoP Autumn Durald Arkapaw.
Zoals de vertelstem ons eerder al meldde: muziek die zó puur is, trekt ook duistere krachten aan. Er verschijnt een mysterieus drietal witte muzikanten (Jack O’Connell, Lola Kirke en Peter Dreimanis) bij de juke. Ze willen graag naar binnen, maar lijken de drempel niet over te kunnen stappen als ze niet expliciet uitgenodigd worden…
Witte mensen als letterlijke vampiers die komen parasiteren op zwarte cultuur? Gelukkig laat Coogler die metafoor lekker glibberig zijn; uiteraard heeft SINNERS politieke thema’s, maar dit is geen film met een eenduidige boodschap. Coogler wil dat we zelf nadenken over de wisselwerking tussen verschillende culturen. Maar bovenal wil hij ons vermaken. Want hoe leuk het ook is om SINNERS intellectueel te benaderen, het meeste plezier zit hem in de basiszaken: het bloederige geweld, de seks (geen naakt, wel bloedgeile scènes), de opzwepende muziek, de stilistische bravoure.
SINNERS is een film voor een zo groot mogelijk scherm. Durald Arkapaw draaide op 65mm met IMAX en Ultra Panavision 70mm-camera’s. De warme kleuren, voelbare texturen en de korreligheid van het beeld maken nostalgisch – niet specifiek naar de jaren dertig, maar naar de tijd vóór de digitale cinematografie. SINNERS is trots op z’n celluloid. Dankzij het perfecte huwelijk van de beelden met de muziek van Ludwig Göransson, beïnvloed door Deltablues, rock en hiphop, wordt de film bij vlagen een ronkende musical.
Cooglers eerste film met een verhaal waarvan de oorsprong bij hem zelf ligt (zijn debuut FRUITVILLE STATION is gebaseerd op ware feiten, daarna maakte hij de ROCKY-spin-off CREED en de Marvelfilms BLACK PANTHER en BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER) is een gedurfde voor de studio: een groots opgezet horrorspektakel met zowel stilistisch als inhoudelijk een uitgesproken visie. Zoiets zie je niet vaak op een IMAX-scherm.
De film heeft soms wat problemen met tempo, waaronder een irritante gewoonte die Coogler blijkbaar bij Marvel heeft opgepikt: de mid-credits-scène die het verhaal afrondt. Een mid-credits-scène zou een geinig extraatje moeten zijn voor wie tijdens de aftiteling blijft zitten, niet een minutenlange epiloog die belangrijke plotinformatie bevat. Zo staat de helft van de zaal in het gangpad het einde van de film te kijken. Begin gewoon pas met de aftiteling als het verhaal voorbij is, Coogler!
Het is een kleinigheid. SINNERS bevat een paar meeslepende set-pieces die op zich de prijs van het kaartje al waard zijn. Veel meer dan Cooglers superheldenwerk is dÃt waar IMAX voor uitgevonden is.
