SHE IS CONANN, de nieuwste film van Bertrand Mandico, lijkt op papier misschien wat toegankelijker dan zijn THE WILD BOYS (2017) en AFTER BLUE (2021). Niets is minder waar.
SHE IS CONANN is, meer nog dan de twee eerste speelfilms van Mandico, schatplichtig aan zijn inspiratiebronnen. Waar THE WILD BOYS een genderfucktwist gaf aan Jules Verne en vroege cinema en AFTER BLUE een psychedelische acid western was met scifi-invloeden, is SHE IS CONANN een sword-and-sorcery-film, die misschien iets te flagrant flirt met Robert E. Howards pulpheld Conan the Barbarian. Hopelijk komt Mandico niet in de problemen met de rechtenhouders, want CONANN neemt meerdere elementen over uit het werk van Howard, waaronder de premisse van een barbaarse antiheld die het uiteindelijk schopt tot heerser na een allesverzengende wraaktocht.
Maar SHE IS CONANN is ook typisch Mandico. Net als in zijn voorgaande films bestaat de cast vrijwel volledig uit vrouwen, die ook de mannelijke personages spelen. Ook de talloze verwijzingen zijn een bekend element. Een belangrijk personage heet Rainer, naar Rainer Werner Fassbinder, en ook het werk van John Carpenter is niet ver weg in de tweede akte, waarin Conann in een soort bizar delirium belandt in het Brooklyn van eind jaren negentig. Dat geeft ongeveer aan hoe vrij Mandico omspringt met de mythe: tijd en ruimte worden overstegen, want SHE IS CONANN omspant een paar decennia en speelt zich deels af in niet-aardse contreien. Ook gender, leeftijd en ras worden in een blender gegooid, want de titelfiguur wordt gespeeld door een handvol actrices van verschillende leeftijden en etnische achtergronden.
Wie verwacht een groots epos te krijgen, en daardoor een toegankelijker verhaal, zal bedrogen uitkomen. Zeker in de eerste akte is SHE IS CONANN Mandico op zijn abstracts, met personages die filosoferen over geweld, de aard van de mens, leven en dood en wraak, terwijl het bloed rijkelijk vloeit. Mandico maakt zijn vleselijke sets en groezelig gefilmde beelden nóg lichamelijker en ongrijpbaarder. Driekwart van de beelden is doordrenkt van bloed – gitzwart bloed, want SHE IS CONANN is niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een film vol grijstinten. Dit is een film die zich niet makkelijk laat vatten, en doelbewust nog afstotelijker is dan AFTER BLUE, wat toch al niet de meest toegankelijke film was.
Mandico eindigt met enkele zeer geïnspireerde scènes. Daaronder is een kannibalistisch banket met kunstenaars, dat zo weerzinwekkend en vernieuwend is, dat het de boeken in mag gaan als een van de meest memorabele horrorscènes aan een eettafel. Eat that, THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE, BRAINDEAD en HEREDITARY!
Maar voor die tijd duwt Mandico zijn film tot op de grens van abstractie, en dat maakt de 100 minuten een lange zit. Zeker omdat Rainer, gespeeld door Mandico’s muse Elina Löwensohn, nogal op de zenuwen werkt. Een hondmens met een piepkrakerige stem, die als een soort chaotisch kwaadaardige almachtige verteller de boel constant probeert op te schudden. Het is een uiterst memorabel personage, maar ook (bewust) bloedirritant.
Let wel, ik ben een Mandico-fan, maar ik had voor een groot gedeelte van de speelduur moeite met SHE IS CONANN. Weet waar je aan begint: dit is geen toegankelijk fantasy-epos, dit is metatekstuele arthouse-trash voor een zeer klein publiek. Ik weet nog niet of ik nog helemaal tot dat publiek behoor.
