In THE ARRIVAL (1996) stuit astronoom Zane Zaminsky (Charles Sheen) op een buitenaards complot om de temperatuur op aarde zodanig op te voeren, dat menselijk leven onmogelijk wordt. In zijn bespreking van de film (zie SN #30) wees Erique J. Rebel erop dat regisseur/scenarist David Twohy er helaas niet in slaagt het X-Files-achtige gegeven organisch met spektakel uit de INDEPENDENCE DAY-school te vervlechten. Deel twee, geregisseerd door het ‘brein’ achter de WITCHBOARD-reeks, heeft die pretentie niet eens.
Charles Sheen maakt plaats voor Patrick Muldoon, een acteur die van de tv-serie Melrose Place promoveerde naar Paul Verhoevens STARSHIP TROOPERS en met THE SECOND ARRIVAL weer jammerlijk terugvalt in de anonimiteit. Als stiefbroer Jack Addison van de in Alaska overleden Zane ontvangt hij op zekere dag een envelop, waarin de snode plannen van de aliens uitgebreid staan beschreven. Dezelfde informatie belandt tegelijkertijd bij enkele geleerden en de voortvarende verslaggeefster Bridget Riordan (Sibbett). Nadat de geleerden door aliens in mensengedaante zijn uitgeschakeld, is het aan het koppel Addison/Sibbett om de aarde te behoeden voor een geaccelereerd broeikaseffect. THE SECOND ARRIVAL gaat al snel de weg van vele sequels in dit genre: hetzelfde verhaal, met minder middelen verteld. Eigenlijk bestaat de film uit één lange achtervolging volgens het kostenbesparende INVASION OF THE BODY SNATCHERS-stramien. Met aliens die zich hoofdzakelijk in mensengedaante manifesteren, kun je de post special make-up effects immers tot een minimum terugbrengen. En waarom zouden de buitenaardse jagers hun prooi niet gewoon in een ordinaire jeep achterna kunnen zitten? Dat het op die manier allemaal weinig meer met science fiction heeft te maken, doet er niet toe. Blijkbaar zijn de makers van mening dat het publiek al dik tevreden mag zijn met de twee tieten en de pluk schaamhaar die wél in de film zitten. .Stoorde Rebel zich bij deel 1 al aan de onlogische verhaalsprongen, de opvolger maakt het nog bonter door de modus operandi van de aliens zo ongeveer per scène te wijzigen. De ene keer neemt men de trap, de andere keer springt men moeiteloos tegen gebouwen op. Een injectie wordt simpelweg per spuit toegediend of, ingewikkeld, door gebruikmaking van een mechanische spin. Ook de beste vondst uit het origineel, de met hiërogliefen overdekte bol die mensen en voorwerpen verzwelgt, heeft onder de slordige aanpak te lijden. Want waarom slagen onze helden er wel in om de zuigkracht van het ding te weerstaan, en de veel sterkere aliens niet?.Maar misschien wordt de onverschilligheid waarmee dit prul in elkaar werd geflanst nog het treffendst geillustreerd door een pontificaal in beeld gebrachte wegafzetting ten behoeve van de filmopnamen. Zo wordt de terugkeer van de ozonlaagafbrekende aliens van Twohy vooral een secondhand arrival. * Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #38, p11.
