Je hebt animatie, en je hebt RUBEN BRANDT, COLLECTOR: een visueel rijke animatiefilm waarin glorieus spektakel is gekoppeld aan een bijzondere arthouse-vormgeving vol verwijzingen – en die tegelijkertijd het Disney-imperium een stevig lesje leert over de kracht en vreugde van animatie.
Mimi is een meesterdief met één grote zwakte: kleptomanie. Wanneer ze door een mafiabaas wordt ingehuurd om een joekel van een diamant te stelen uit een zwaar beveiligd museum, gaat ze er vandoor met de waaier van Cleopatra, want zeg nou zelf, die is van een veel grotere schoonheid dan zo’n stom stuk koolstof. Bye-Bye Joe is een lijfwacht die aan één stuk door kletst en aan de lopende band gevoelige informatie over zijn cliënten loslaat. Computerhack Fernando laat compulsief zijn visitekaartje achter na elke klus die hij klaart. Membrano Bruno ten slotte is een bankrover die onder elke deur door glijdt omdat hij tweedimensionaal is (zijn moeder was driedimensionaal, zijn vader een lijn), maar de laatste tijd heeft hij zijn eetlust niet in bedwang en zijn werk lijdt onder die toenemende driedimensionaliteit. Allen gaan ze in kunsttherapie bij de wereldberoemde Ruben Brandt, die in een droomvilla in de natuur woont. Maar Brandts eigen dromen zijn minder fraai: hij wordt daarin aangevallen door personages uit zijn favoriete kunstwerken, van Botticelli’s Venus tot Hoppers Nighthawks. Ondertussen is er nog de Amerikaanse politieman en filmfanaat Mike Kowalski, die is geobsedeerd door Mimi.
RUBEN BRANDT, COLLECTOR is véél: heistfilm, thriller, psychologisch drama en komedie, maar bovenal een hightech-animatiefilm in een arthouse-jasje. Gek genoeg werkt het nog ook, die rare Picasso-personages met twee profielen, vier ogen of drie monden die zich voortbewegen in een realistisch decor, met actiescènes die niet zouden misstaan in een MISSION: IMPOSSIBLE of THE FAST AND THE FURIOUS. Het onorthodoxe character design is een prachtige vondst in een film waarin zo veel citaten uit de kunstgeschiedenis zijn verwerkt. Waarom ophouden bij die citaten en niet van de film zélf ook een kunstwerk maken, moet de 66-jarige Sloveens-Hongaarse regisseur Milorad Krstic hebben gedacht, die hiermee zijn debuut als feature-regisseur maakt (hij maakte eerder één short, MY BABY LEFT ME in 1995).
Het herkennen van al die kunst- en filmcitaten is de helft van de lol, evenals de manier waarop Krstic ze inzet. Er zijn uiteraard de dertien beroemde kunstwerken die Brandt in zijn nachtmerries achtervolgen – Warhols Elvis 1 and 2 vermenigvuldigen zich al snel tot een grote overmacht die de arme kunsttherapeut uitdagen tot een duel (en passant wordt TOY STORY geciteerd) – maar tijdens de pop art-expo die het decor vormt van het sluitstuk, flitsen de referenties voorbij als kogels uit een M249. Ook Buñuel en Kubrick worden geciteerd en zelfs Alfred Hitchcock wordt geëerd met een originele cameo. Die visuele rijkdom is een goede reden om de film nog een keer te willen zien, net als de charismatische hoofdrolspelers. Ook wanneer ze kubistisch of expressionistisch zijn getekend, is het charisma van de hoofdrolspelers natuurlijk een belangrijk ingrediënt van een heistfilm. En daar slaagt Krstic met vlag en wimpel in – je kunt natuurlijk beargumenteren dat Picasso ook heel aantrekkelijke vrouwen schilderde. Mimi is, mede dankzij de stem van Gabriella Hámori, het meest sexy tekenfilmpersonage sinds Jessica Rabbit.
Als je al kritiek op RUBEN BRANDT, COLLECTOR zou kunnen hebben, is het dat het – zoals gezegd – allemaal véél is, en het soms niet duidelijk is of er wordt gemikt op een publiek van liefhebbers van actiefilms, drama of arthouse-animatie. Maar wie al die genres een warm hart toedraagt, en zowel de volwassen kunstliefhebber als het verwonderde kind in zichzelf toelaat, kan het slechter treffen. En tja, als je op 66-jarige leeftijd debuteert, is het niet verwonderlijk dat je veel te vertellen hebt, en dat liefst allemaal tegelijk doet. Je weet tenslotte nooit of je over twintig jaar nóg een film kunt maken…
Distributeur: Periscoop Film. Release NL: 18 juli 2019. Copyright: Tonio van Vugt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 18 juli 2019.
