VHS | In November 1976, bij het in première gaan van THE OMEN, posteerde een zorgelijk ogende jongeman zich aan de ingang van het City Theater in Amsterdam en deelde folders uit van de Kerk van Satan. Hierin hief de opperprelaat, Monseigneur M. J. Lamers, zijn introductie tot de film alsvolgt aan: ‘De film, welke u straks gaat zien, is niet zomaar een griezelfilm of als louter amusement bedoeld. De lijn, die door de film loopt, zal voor de leek niet aldoor duidelijk zijn, vandaar de volgende introductie’. Na het zien van REVELATION zal de argeloze toeschouwer stellig verlangen naar iemand, die een folder komt aanreiken waarin de inhoud van de film in heldere termen wordt verklaard.
De basisplot is simpel genoeg: een mysterieuze figuur (Kier), Grand Master genoemd, is getuige van de kruisiging van Christus en verschijnt steeds op belangrijke momenten van religieuze onderdrukking gedurende de daarop volgende 2000 jaar. Zijn speurtocht betreft de loculus, een kistje met de ijzeren nagels waarmee Christus aan het kruis werd geslagen. Dit kistje is in het bezit van miljardair Magnus (Stamp), die het op een onbekende lokatie heeft laten verbergen. Als Magnus door de Grand Master gruwelijk wordt vermoord, neemt Magnus’ zoon Jake (D’Arcy) zich voor de loculus te vinden alvorens de Grand Master er de hand op kan leggen. Deze wil met behulp van de modernste technieken het nog aanwezige DNA op de nagels vermengen met zijn eigen DNA om zo de Antichrist op te wekken en chaos over de wereld uit te storten.
Tot zover is alles min of meer duidelijk. De problemen ontstaan doordat regisseur/scenarist Urban zijn plot bedelft onder volstrekt ondoorzichtige en ondoorgrondelijke lagen van occulte mystiek, waardoor de toeschouwer het uitzicht op de ontwikkelingen wordt ontnomen. Men kan weinig meer doen dan berustend (of geïrriteerd) Jake’s queeste volgen, terwijl deze op zijn laptop goochelt met astrologische, occulte, (al)chemische, geschiedkundige, religieuze, mythologische, geologische en archeologische symbolen en diagrammen, die tenslotte tot de vindplaats van de loculus moeten leiden. In dit proces meedenken en -deduceren wordt de kijker onmogelijk gemaakt en dus geeft een en ander hem het gevoel kniediep door een moeras van mystificatie te waden, zonder dat de noodzaak hiertoe zich dwingend aandient. Dit alles laat de indruk achter van een ernstig overkokende film, die zozeer bezig is ons zijn significantie in te wrijven dat het werkje er bijna onder bezwijkt. Het resultaat is toenemend ongeloof, desinteresse en tenslotte afwijzing van een hectische film, die hals over kop voortsnelt naar een ridicuul einde, waarin het verschijnen van de Antichrist op het wereldtoneel door het Vaticaan wordt bejubeld als Christus’ langverwachte terugkeer op aarde. Met zo’n lichtgelovig Vaticaan zijn we mooi in de aap gelogeerd.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #56, najaar 2002.
