De jonge half engel-half mens Danyael (Buzotta) zit flink met zichzelf in de knoop. In de vorige PROPHECY-film had hij zichzelf verwekt bij Jennifer Beals, zodat hij nu – herboren en wel – zijn Goddelijke taak kan vervullen. Probleem is dat Danyael zich niet meer kan herinneren dat hij zijn eigen vader en zoon is, en ook niet weet wat God nou precies van hem verlangt.
En daar kan een mens (of engel) aardig van in de war raken. .Na aan het begin van de film te zijn neergeschoten door een religieuze zeloot (typische rol van beroeps-engerd Brad Dourif) ontwaakt Danyael in het lijkenhuis. Kogels kunnen een engel niet stoppen. Daarvoor moet je het hart uit z’n lijf rukken, wat de gevallen engel Zophael (Spano) dan ook van plan is bij Danyael te doen. .Waarom Zophael het op Danyael voorzien heeft, blijft lange tijd een mistige toestand. Zoals het ook volslagen onduidelijk is waar het conflict nou precies uit bestaat, wie aan welke kant strijdt en wat er in de waagschaal ligt. PROPHECY 3 markeert een dieptepunt in het gebruik van religieuze mumbo-jumbo in de fantastiek. De scenarioschrijvers gokken er op dat de kijkers het volledige gebrek aan innerlijke logica en context wel zullen pikken, als ze maar om de oren worden geslagen met quasi-religieuze kreten als ‘nephalim’, ‘Pyriël’ en ‘het gekalkte graf’. Niet dus. De PROPHECY-reeks vervalt hiermee in hetzelfde opportunisme als de eveneens door Gregory Widen bedachte HIGHLANDER-serie. In beide gevallen zijn de logica en de regels die de plot van de eerste aflevering bijelkaar hielden, al lang overboord gegooid, zodat de strijd tussen onsterfelijken of engelen er een voor de eeuwigheid wordt (hoe lang voor de PROPHECY tv-serie verschijnt?). De lezer vraagt zich misschien af waar de door Christopher Walken in de voorgaande delen met verve vertolkte Gabriel dan is gebleven. Welnu, die is om onbegrijpelijke redenen verworden tot een gewone sterveling, en daarmee tot een bijfiguur met relatief veel screentime. Met een belachelijke pruik op z’n hoofd en trompet in de hand banjert Walken als een verlopen straatmuzikant het beeld in en uit. Zelf lijkt hij er nog aardig wat plezier aan te beleven, en het moet dan ook gezegd dat Walken hier zelfs van het bestellen van een ontbijtje weer een mooi nummer weet te maken. .Maar er is toch iets flink mis wanneer het oplezen van een menukaart meer indruk maakt dan de gelikte regie van een debutant. Patrick Lussier, die zijn sporen verdiende als editor van Wes Craven sinds diens NEW NIGHTMARE, kreeg nochtans de regie in handen van het door Craven geproduceerde DRACULA 2000, die in het voorjaar tamelijk groot zal worden uitgebracht, maar waarvan we op basis van dit ongelukkige debuut geen wonderen durven te verwachten. .* Copyright Ellen S. Mitty. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #48, p20.
