De Mortal Kombat filmserie stierf met het abominabele tweede deel ANNIHILATION (John R. Leonetti, 1997) een vroege dood, maar het computerspel zelf is altijd ongekend populair gebleven. Nu, na decennia in development hell, is er dan eindelijk de doorstart. Was het het wachten waard?
Nee, natuurlijk niet. Martial arts en Hollywood zijn nooit echt goed op elkaar ingespeelde bedpartners geweest, en “buitenlandse” films als ONG BAK (Prachya Pinkaew, 2003), RAGING PHOENIX (Rashane Limtrakul, 2008) en THE RAID (Gareth Edwards, 2011) hebben de lat de afgelopen jaren alleen maar hoger gelegd, zowel voor als achter de camera. Zelfs de computerspeladaptatie an sich, al sinds de jaren tachtig het gedoodverfde probleemkindje van de filmindustrie, is er ondertussen op vooruit gegaan. Deze nieuwe MORTAL KOMBAT lijdt aan dezelfde manco’s als Paul Andersons origineel uit 1995, maar dat betekent niet dat er voor de liefhebber niks te genieten valt.
De makers (waaronder de veelzijdige James Wan als producer en Marvel/DC scenarist David Callaham) weten wat ze in handen hebben, en proberen ook niet boven hun macht te tillen. Het oorspronkelijke spel, met zijn eendimensionale archetypes in een bovennatuurlijk toernooi, is vergezochte pulp van de bovenste plank, en de film bouwt grotendeels voort op dezelfde faux-gewichtige nonsens als het bronmateriaal. Opvallend voor zo’n langverwachte fanpleaser is dan wel weer de keuze om het verhaal om een compleet nieuw personage te laten draaien.
Dus geen oude favorieten als Liu Kang, Johnny Cage of Sonya Blade in het midden, maar ene Cole Young (Lewis Tan); een uitgerangeerde MMA-vechter die zijn dagen slijt met derdegraads duels in achterafzaaltjes. Na z’n zoveelste nederlaag wordt hij aangesproken door Jax Briggs (Mehcad Brooks) die geïnteresseerd is in Youngs draakvormige moedervlek. Young moet in eerste instantie niks hebben van Briggs’ vage theorieën over Mortal Kombat, een multidimensionaal vechttoernooi waar al millennia lang het lot van de Aarde bepaald wordt. Maar als het plotseling begint te vriezen en er een mysterieuze ninja op duikt die hem en zijn familie met bevroren stalagtieten bestookt, is hij toch snel aan boord.
Hij ontmoet Sonya Blade (Jessica McNamee) en Kano (Josh Lawson) en ze gaan op zoek naar de tempel van Raiden (Tatanobu Asano), die hen zal trainen voor het aankomende toernooi. De zielzuigende Grote Leider Shang Tsung (Chin Han) ziet in Young echter de belichaming van een oude profetie die het einde van zijn heerschappij zou betekenen, en hij stuurt zijn wreedste handlangers naar onze dimensie om te verhinderen dat het toernooi gehouden kan worden.
“Wat, geen daadwerkelijk toernooi?!” denkt de MK-überfan nu. Het is inderdaad een van de vreemdere plotkeuzes om het verhaal te laten draaien om het verhinderen van het titulaire toernooi, in plaats van er juist op te focussen. De sportfilm als genre, met zijn win-verlies structuur en ingebakken tragiek- en triomfmomenten, zou een perfecte kapstok zijn voor Mortal Kombat’s uitgebreide rogues’ gallery, zonder al teveel tijd kwijt te zijn aan achtergronden van de spelers. Het huidige verhaal probeert een soort ensemble-avontuur te zijn met teveel personages die maar half uit de verf komen. ENTER THE DRAGON (Robert Clouse, 1973) snapte het wel, zo ook spelverfilming (Cory Yuen, 2007). Wan en zijn team helaas niet.
MORTAL KOMBAT valt nu een beetje tussen wal en schip. De film is duidelijk donkerder en serieuzer dan zijn voorganger (geen primaire kleuren voor Sub-Zero en Scorpion deze keer), maar niet genoeg om te overtuigen als serieuze film. Tegelijkertijd mist het de campy sfeer en overdadige gore van het spel. Het script van Callaham is te droog en te uitleggerig, maar hier en daar maakt hij ruimte voor wat hilarische power-prosa, zoals wanneer rauwdouwer Kano zijn rivaal Kung Lao een “wu-shu wanker who wears a hubcap for a helmet” noemt. Meer van dat was erg welkom geweest.
Wat over blijft zijn een serie vechtscenes die reiken van afdoende tot prima. De duels tussen Sub-Zero (Joe Taslim) en Young komen het beste uit de verf, waarschijnlijk omdat zij de enige acteurs van het kern-ensemble zijn die een daadwerkelijke martial arts achtergrond hebben. Hoewel de rest van de acteurs zeker wel mee komt, is het verschil in montage, visualisatie en gebruik van CGI per vechtscene opmerkelijk. Zo vindt een confrontatie tussen Kano en Blade vrijwel geheel plaats in het donker. Dit zou misschien juist een film zijn geweest waar het casten van geoefende vechters belangrijker was dan goede acteurs. Als je dan toch een blonde all-American girl nodig hebt voor Sonya Blade, was iemand als voormalig MMA-er Ronda Rousey waarschijnlijk beter geweest dan McNamee. Terwijl die laatste waarschijnlijk de betere acteur is. Ook worden tijdens de gevechten de iconische jarennegentig industrial beats node gemist. Natuurlijk komt de klassieke Mortal Kombat tune uiteindelijk aan de beurt, maar de rest is helaas vervangen door generieke klanken.
Maar goed, als reboot werkt MORTAL KOMBAT voor de doelgroep waarschijnlijk prima. Een hoop herkenning en een pretentieloze B-film vibe, al had het allemaal wel wat bloederiger gemogen. Verre van een flawless victory, maar beslist geen fatality.
Distributie: Warner Bros. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 juni 2021.
