Zonnebrillen, zwarte pakken, aliens en geheugenwissende neuralzyers; na een afwezigheid van zeven jaar zijn de Men in Black weer terug in de bioscoop. Zonder Will Smith en Tommy Lee Jones, maar mét twee Marvel-sterren.
Chris Hemsworth en Tessa Thompson, eerder samen te zien in THOR: RAGNAROK en AVENGERS: ENDGAME, nemen het stokje over van Smith en Jones. Barry Sonnenfeld, regisseur van alle drie de voorgaande delen, is ook niet meer van de partij. Zijn vervanger is F. Gary Gray (FAST & FURIOUS 8, STRAIGHT OUTTA COMPTON). Dat we toch echt nog in dezelfde wereld zitten blijkt uit het optreden van Emma Thompson (geen familie van Tessa) als Agent O, die we kennen uit MEN IN BLACK III.
Als klein meisje kwam Molly (Tessa Thompson) al in aanraking met een alien en de mysterieuze Men in Black. Sindsdien is ze vastberaden zelf voor de geheime organisatie te werken. Dankzij haar hackerscapaciteiten slaagt ze erin hun hoofdkwartier te vinden en Agent O te overtuigen haar aan te nemen. Die stuurt haar naar de Londense vestiging waar High T (Liam Neeson) de scepter zwaait.
High T koppelt Molly, nu Agent M, aan Agent H (Chris Hemsworth). Hij was ooit de ster van zijn afdeling maar staat nu te boek staat als “vaguely inept, arrogant and reckless”. De twee moeten in hun eerste gezamenlijke missie uitvinden waarom een groep buitenaardse wezens genaamd The Hive een bepaalde puntige paarse rots willen hebben. En passant ontdekken ze “there’s something wrong in Men in Black” en belanden in een gevaarlijk potje “Wie is de Mol?”
Moet het trouwens ondertussen niet “Men and Women in Black” zijn? Ook Molly stelt die vraag aan bazin Agent O, die daarop verzucht: “Don’t start, I had the conversation.” Het is een van de zeldzame momenten dat MEN IN BLACK: INTERNATIONAL eventjes scherp en relevant uit de hoek komt. Dit vervolg – of spin-off, zo je wilt – laat de aangename mix van sciencefiction, humor, vriendschap en mysteries uit de voorgaande delen namelijk grotendeels voor wat het is.
In ruil daarvoor krijgen we een onsamenhangend en nodeloos ingewikkeld plot, met een hoog “en toen, en toen”-gehalte. Dit plot spint zich uit over veel te langgerekte scènes vol doodslaande grappen. F. Gary Gray en zijn scenaristen smeren het geheel ook nog uit over 114 minuten, waar de voorgaande delen films van Sonnenfeld altijd netjes rond de anderhalf uur duurden.
Die extra minuten worden helaas niet benut om de personages van Hemsworth en Thompson na hun introductie verder uit te diepen. De charismatische acteurs zetten hun beste beentje voor, maar kunnen niet voorkomen dat agenten M en H vrij vlak en saai blijven. Gelukkig is er nog Kumail Nanjiani die de show steelt als Pawny, een alien-schaakstuk dat zich opwerpt tot het grappigste en meest heldhaftige personage. Maar het is too little, too late. Als je de zaal uitloopt, lijkt het alsof je zelf door een neuralyzer bent geflitst: de film is spontaan weer uit het geheugen verdwenen.
Distributie: United Pictures International (Release BE: 19 juni, NL: 20 juni 2019). Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 juni 2019.
