Volgens een bekend Hollywood gezegde heeft een kaskraker vele vaders en is een flop een weeskind. THE BLAIR WITCH PROJECT hoort bij de eerste categorie en toen het succes enorm bleek, kregen regisseurs Eduardo Sanchez en Daniel Myrick dan ook gezelschap van twee heren die het vaderschap claimden. Stefan Avalos en Lance Weiler maakten THE LAST BROADCAST een jaar eerder, en er zijn inderdaad enkele opvallende overeenkomsten tussen beide films.
Het zijn beide met minimale middelen gedraaide pseudo-documentaires, waarin een filmploeg de speurtocht naar een boslegende met de dood moet bekopen. Aanvankelijke beschuldigingen van plagiaat werden door Avalos en Weiler uiteindelijk gerelativeerd: toen de storm ging liggen stelden ze dat Sanchez en Myrick de oorspronkelijke opzet van hun film hadden veranderd om zich alsnog van THE LAST BROADCAST te onderscheiden. Die oorspronkelijke variant is inmiddels uitgebracht als THE CURSE OF THE BLAIR WITCH, waarin de verdwijning van de drie filmmakers en de legende in de vorm van een tv-programma worden toegelicht, compleet met getuigenverklaringen, nieuwsberichten en krantenkoppen. Of Sanchez en Myrick de bakens inderdaad hebben verzet om vergelijkingen met THE LAST BROADCAST uit de weg te gaan doet eigenlijk niet ter zake: THE BLAIR WITCH PROJECT is een inventieve, compacte en overtuigende hellevaart, THE CURSE is een mild amusant spel met tv-clichés. De beste variant haalde de bioscoop. In tegenstelling tot hun vermeende navolgers hebben Avalos en Weiler een boodschap, die hun film een wat pretentieus karakter geeft. Centraal staat documentairefilmer David Leigh (Beard) die zich verdiept in een drievoudige moordzaak. In december 1995 probeerden programmamakers Steven Avkast en Locus Wheeler (Avalos en Weiler) hun zieltogende show Fact of Fiction te redden met een live uitzending vanuit de bosrijke Pine Barrens, waar de psychisch begaafde Jim Suerd (Seward) hen naar de legendarische Jersey Devil zou leiden. Een paar dagen later werd Suerd gearresteerd voor de moord op de programmamakers en hun geluidsman. Schuldig bevonden stierf hij onder onduidelijke omstandigheden in de gevangenis. THE LAST BROADCAST draait om de pogingen van Leigh om alsnog de onschuld van Suerd te bewijzen, waarbij diens internetverslaving en goochelhobby cruciaal zijn. Leigh voert een lange reeks getuigen op en doseert de beelden van de noodlottige trip spaarzaam, waardoor het mysterie effectief wordt opgerekt. De film werkt het best wanneer de kijker enigszins vertrouwd is met de marges van het Amerikaanse medialandschap. Zo lijkt een show als Fact or Fiction te amateuristisch voor uitzending, maar worden er op zogenaamde public access kanalen wel degelijk dit soort programma’s vertoond. Een documentairefilmer als Leigh lijkt eveneens ver verwijderd van de realiteit, maar is een overtuigende variant op een marginaal figuur als Nikolas Schreck, een hypocriete Amerikaanse undergroundjournalist die een twee uur durend video-interview met Charles Manson te gelde maakte. Zonder de typisch Amerikaanse context boet de film flink aan kracht in, temeer omdat niet alle participanten even overtuigend overkomen. Echt eng wordt het nergens, daarvoor worden de beelden van de bostrip te vaak onderbroken door de interviews van Leigh. THE LAST BROADCAST is dan ook geen volbloed horrorfilm, maar een afrekening met de media. Op dat vlak gaat de film uiteindelijk de mist in, want de makers kiezen voor een brute en eenduidige afwikkeling die zijn doel voorbijschiet, zoals Oliver Stone’s NATURAL BORN KILLERS dat volgens critici ook deed. Avalos en Weiler mogen dan ook helemaal niet klagen over overeenkomsten met THE BLAIR WITCH PROJECT: zonder het succes van Sanchez en Myrick was hun voorzet net zo marginaal gebleven als de media-uitwassen die ze veroordelen. **1/2 Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #46, p19.
