Aan het einde van HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER liet de gelijknamige moordenaar, toen nog vertolkt door Michael Rooker, de stoffelijke resten van zijn laatste slachtoffer achter in een koffer aan de kant van de weg. Henry verdween met de noorderzon, op naar nieuwe geweldsexcessen. Enkele daarvan zijn al achter de rug als deel 2 begint.
Naar analogie van de voorganger gaat aan de introductie van de hoofdpersoon een reeks ‘stillevens met lijk’ vooraf. Henry zelf (Giuntoli) vinden we terug als vaste klant van het Leger des Heils, die zich ’s nachts op de slaapzaal maar eens op de andere zij draait wanneer er in het bed naast hem een lotgenoot wordt aangerand. Nee, onze Henry gaat nog steeds niet echt lekker. Kluste hij vroeger bij als insectenverdelger, ditmaal vindt hij een baantje bij een bedrijf dat portable toiletten verhuurt. En hij trekt tijdelijk in bij een collega, Kai (Komenich), die met het in brand steken van bedrijfspanden zijn karige loontje aanvult. Nadat Kai zijn kostganger partner in crime heeft gemaakt, leert deze de beroeps-pyromaan op zijn beurt hoe je lastige getuigen uit de weg moet ruimen. Met de introductie van Kai’s vrouw Cricket (Walsh), begint HENRY 2 wel heel erg op de voorganger te lijken, met Kai in de Otis-rol en Cricket in die van de al even onwetende Becky. Maar schrijver/.scenarist Parello heeft nog een vierde personage achter de hand, de labiele Lucy (Levinson), die zonder veel omhaal als de vrouwelijke tegenhanger van Henry wordt gepresenteerd (zou haar naam soms zijn afgeleid van de achternaam van de echte Henry: Henry Lee Lucas?). Leeft Henry zijn frustraties uit in gedoseerde ontladingen van bruut geweld, Lucy tekent ze als een low brow Jeroen Bosch van zich af. En houdt Henry de kaken stijf op elkaar, Lucy beklaagt zich luidkeels over haar droeve leventje. Het is jammer dat Parello deze kans voor open doel laat liggen. Weliswaar ontstaat er iets van een band tussen de twee, maar zou het niet veel mooier zijn geweest als Henry niet Kai maar Lucy (Bride Of Henry!) bij zijn activiteiten zou hebben betrokken?.Met zijn uitgebeende stijl en drukkende atmosfeer van geestelijke en materiële armoede blijft HENRY 2 dicht bij de film van John McNaughton, maar voegt te weinig toe om op eigen benen te kunnen staan. Misschien had Parello gewoon wat minder eerbied voor de legendarische voorganger aan de dag moeten leggen. Bovendien mist hij een hoofdrolspeler van het kaliber van Michael Rooker, die een onmenselijk personage zowaar een menselijk gezicht wist te geven. In weerwil van de ondertitel is van een ‘mask of sanity’ bij hoofdrolspeler Giuntoli nauwelijks sprake. Een mechanische motoriek, hese stem en permanent glazige blik geven Henry’s ware aard al bij eerste kennismaking prijs. Giuntoli treedt met zijn performance dan ook minder in de voetsporen van Henry 1 als wel in die van moordmachine Michael Myers uit HALLOWEEN. En zelfs dat lijkt geen bewuste keuze. Wat we te zien krijgen is geen menselijk monster, maar een acteur die er geen flauw benul van heeft wat zijn personage bezielt. ** Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #40, p11.
