Wanneer in LORD OF THE RINGS een dwerg wordt belast met de opdracht een ring in een vulkaan te werpen en zodoende het voortbestaan van Midden-Aarde veilig te stellen, wordt die premisse door de meesten van ons zonder morren aanvaard. Wanneer in GODSEND een arts opduikt, die de ouders van een verongelukt kind aanbiedt met DNA-materiaal van de dode spruit een perfecte kloon te fabriceren, krabben we ons even duchtig achter de oren.
Anders dan die van LORD OF THE RINGS roept de premisse van GODSEND namelijk vragen op van het soort dat aan onze eigen belevingswereld raakt. Eerlijk gezegd denk ik dat 99,9% van de lezers van Schokkend Nieuws deze moderne nazaat van Dr. Frankenstein de deur zou wijzen. Want hoe gretig we ons ook overgeven aan filmische fantasieën over het leven na de dood, in werkelijkheid is het vooruitzicht op de komst van een perfecte replica van een gestorven geliefde vele malen beangstigender dan de wetenschap dat de leegte die de dode achterlaat niet zal worden opgevuld. Daarvoor hoef je echt niet te zijn opgegroeid in het besef dat de mens niet op de stoel van God mag gaan zitten. In het geval van het ouderpaar Paul en Jessie Duncan (Kinnear en Romijn-Stamos) uit GODSEND komt daar nog bij dat de Dr. Frankenstein in kwestie, Dr. Richard Wells (De Niro), twee strenge voorwaarden aan het experiment verbindt: de Duncans moeten alle banden met het verleden voorgoed verbreken, inclusief die met familie en vrienden, en hun nieuwe kind (Bright) mag nooit te weten komen dat het een identieke voorganger heeft gehad. Lang hoeven Paul en Jessie hier niet over na te denken; nadat ze nog eens een video van het gezin in gelukkiger tijden hebben bekeken, besluiten ze alle schepen achter zich te verbranden. Wie bereid is de psychologische ongerijmdheden voor zoete koek te slikken, krijgt aanvankelijk een onderhoudende en creepy film voorgezet. De Brit Hamm (die op grond van het redelijk geslaagde THE HOLE uit 2001 met GODSEND zijn Amerikaanse debuut mocht maken) drukt op de juiste knoppen, waar het om beproefde schrikeffecten gaat, zoals een plotseling opduikend silhouet achter een douchegordijn of de nachtmerries die de kloon vanaf zijn achtste verjaardag naar de rand van de waanzin drijven. Maar Hamm wordt weldra in de wielen gereden door een plot waarin het genetisch gepruts van dr. Wells slechts de opmaat blijkt voor een update van een wel erg oudbakken gegeven: dat van de man die na een ongeluk de hand van een moordenaar krijgt aangenaaid en in één moeite door diens boosaardige neigingen overerft. Dat de hand ditmaal is vervangen door een stiekem in het kloonproces meegebakken snufje DNA van verdachte herkomst, maakt voor de absurditeit van het concept geen verschil. In de voorlopers van GODSEND, variërend van Robert Wienes ORLACS HÄNDE uit 1924 tot Eric Reds BODY PARTS uit 1991, voerde grand guignol dan ook nadrukkelijk de boventoon. Hamms quasi-realistische benadering van het familiedrama en het ‘ingeleefde’ acteren van de beide volwassen acteurs, slaan in deze absurde horrorcontext de plank echter totaal mis.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p25.
