In de categorie ‘dubieus vermaak voor zieke geesten’ is weer een nieuw dieptepunt bereikt. Ondergetekende ontving van een anonieme afzender een videocassette van de film THE SECRET LIFE, begeleid door een al even discutabel persbericht, waarin de distributeur vol trots vermeldt na de filmseries MONDO CANE en FACES OF DEATH nu ook het levensverhaal van Jeffrey Dahmer te zullen uitbrengen.
Ik citeer: ‘In Amerika reeds geruime tijd een media personality van de in opspraak geraakte soort: De wetsovertreder die op extreem negatieve wijze in de publiciteit komt vanwege zijn sensationele begane misdaden.’ De misdaden van Dahmer behelzen het vermoorden, in stukken zagen, in zuurbaden onderdompelen en gedeeltelijk opeten van zeventien jongens. Een groot aantal van zijn slachtoffers vond de dood in Dahmer’s flat. Ofschoon buren jarenlang klaagden over de stank rond zijn appartement en de kannibaal van Milwaukee meermalen in aanraking kwam met de politie kon de man gewoon zijn gang blijven gaan. Voorwaar een gegeven dat schreeuwt om verfilming. Vandaar dat Carl Crew, ’s werelds slechtste acteur en scenarioschrijver, zich samen met David Bowen, ’s werelds beroerdste regisseur en componist, op de zaak stortte. Het resultaat is een weerzinwekkende film die met behulp van tussentitels de feiten op een rijtje zet en in gespeelde fragmenten de meest zieke episodes uit Dahmer’s leven toont. Dat laatste is trouwens in strijd met de openingstekst van de film, waarin de moorden immers als te gruwelijk voor verfilming worden bestempeld. Op een handjevol scènes met zijn oma en zijn reclasseringsambtenaar na, bestaat THE SECRET LIFE uit een eindeloze reeks volledig identieke scènes, waarin Dahmer jongens 150 dollar biedt voor het maken van naaktfoto’s, ze in zijn appartement een gedrogeerd biertje voorzet, ze vervolgens in stukken zaagt en hun hoofden liefkoost. Is dit misschien wat Willibrord Frequin in gedachten had, toen hij zijn journalistieke carrière torpedeerde met een reportage over de handel in mensenhoofden voor bizarre sexspelletjes? De monotome stem van Crew reutelt de hele film in een voice-over door, maar deze futiele poging om Dahmer’s gedrag te verklaren blijft steken in een simpel ‘ik wilde dat ze altijd bij me bleven.’ .Crew steekt met THE SECRET LIFE behoorlijk zijn nek uit. Hij schreef het scenario en speelt Dahmer. Voor wie zich afvraagt wat iemand bezielt om voor zichzelf zo’n rol te schrijven, heeft Crew het gebruikelijke antwoord paraat: hij wil voorkomen dat Dahmer’s excessen navolging krijgen en neemt het op voor de slachtoffers. Aan het slot zegt hij te beseffen dat de families van de slachtoffers hem nooit zullen kunnen vergeven. Hij spreekt bij monde van Dahmer, maar het lijkt me dat de families al even weinig sympathie zullen hebben voor Crew’s wanprestatie. Temeer daar zijn ranzige werkje eindigt met een lijst namen van Dahmer’s slachtoffers, die zich ongetwijfeld collectief in hun graf omdraaien. Wat een narigheid. x. Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #16, p9.
