‘Beyond the myths, the rumors, the headlines, what is the real story of Bruce Lee?’ Zo begint commentator George Takei (Mr. Sulu uit STAR TREK) zijn aandeel in deze zoveelste biopic en de moed zinkt de toeschouwer al bij voorbaat in de schoenen, want op die gedragen toon gaat het merendeel van tientallen Bruce Lee-biopics van start zonder dat de kijker over the real Bruce Lee ook maar iets steekhoudends verneemt.
Gelukkig pakt het ditmaal anders uit. Regisseurs Weintraub (coproducent van Lee’s fenomenale hit ENTER THE DRAGON, 1973) en Kuhn bepalen zich tot interviews met personen die Bruce Lee (1940-1973) zeer goed hebben gekend en vrijelijk en geanimeerd over hun relatie met de legendarische martial artist/acteur/regisseur spreken. De geinterviewden, 24 in getal, worden voor de kijker helaas niet geidentificeerd, wat bij figuren als James Coburn, Chuck Norris, Lee’s zoon Brandon Bruce Lee (1967-1993) en basketball-coryfee Kareem Abdul-Jabbar niet direct een bezwaar is, maar bij de resterende twintig, onder wie een tiental professionele martial artists, stunt- cošrdinatoren en gevechts-choreografen, gemakkelijk tot verwarring leidt Ð een nodeloze lacune. Dat geldt ook voor het onvermeld laten van de ca. twintig Hong Kong-produkties die Bruce Lee als kind- en tieneracteur op zijn naam had geschreven, nog v——r hij in 1971 met THE BIG BOSS zijn eerste martial arts-film afleverde. Het zou aardig zijn geweest om over die collectie films (overwegend lichte komedies) eindelijk eens iets meer te horen en vooral te zien dan de gebruikelijke btises en filmflitsen van vijftien sekonden, waarmee Lee-biopics in het algemeen en de onderhavige documentaire in het bijzonder deze episode afraffelen. En dan zijn er natuurlijk de filmfragmenten en werkopnamen van Lee’s werk sinds 1971, die zijn fabelachtige techniek en charisma nog eens illustreren, met speciale aandacht voor GAME OF DEATH, het martial arts-avontuur waarvoor Lee in 1973 een viertal gevechtssequenties had gerealiseerd toen hij op 20 juli van dat jaar plotseling overleed. Het is Robert Lee, Lee’s oudere broer, die de unieke verworvenheid van zijn vermaarde broer in de Oostaziatische cinema aldus onder woorden brengt: ‘Here, for the first time, was a person who was Chinese, but not a typical ‘Chinaman’, not always bowing, not always smiling, not always subservient. Here was a superman, a hero, with fists to match. From now on the traditionally anonymous Chinese had a face.’.Al met al maakt CURSE duidelijk dat er in postume zin aan Bruce Lee meer celluloid is besteed dan hem bij leven en welzijn ooit ten deel zou zijn gevallen: de ondoorgrondelijke wegen van legendevorming. ** Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #9, p11.
