De openingscène van CRIMSONS RIVERS 2 (OFTEWEL LES RIVIÈRES POURPRES 2: LES ANGES DE L’APOCALYPSE) is illustratief voor het spelletje dat de makers met het verwachtingspatroon van de kijkers willen spelen. Een monnik gaat een kloostercel binnen en spijkert een kruisbeeld aan de muur. Onmiddellijk welt er door de spijkergaten bloed op, dat in dikke stralen langs de stenen druipt. Een teken van Boven? Nee, stelt de politie vast. Een röntgenfoto toont aan dat achter het kruisbeeld iemand kort geleden is ingemetseld.
En zo krijgt rechercheur Niemans (Reno), nog maar net bekomen van zijn verbijstering over de bizarre ontknoping van CRIMSON RIVERS deel 1 (2000), alweer een zaak in de schoot geworpen die de perken van het gangbare detectiewerk fors te buiten gaat. En net als in de eerste film is voor ieder bovennatuurlijk element uiteindelijk toch een rationele verklaring te vinden. Een toegetakelde Jezusfiguur blijkt niet de Verlosser zelve te zijn; een commando-eenheid van schijnbaar onkwetsbare monniken ontleent haar buitengewone vermogens niet aan Satan, maar aan een krachtig pepmiddel. Ondertussen wordt er wel kwistig gestrooid met omineuze verwijzingen naar het Laatste Avondmaal, de Ruiters van de Apocalyps en een geheim geschrift dat een sektarisch genootschap, onder aanvoering van Christopher Lee als de Duitse (!) minister ‘van cultuur en religieuze zaken’, aan wereldheerschappij moet helpen. De regisseur van het origineel, Matthieu Kassovitz, maakte onlangs zijn Amerikaanse debuut met de horrorfilm GOTHIKA die van dezelfde modieus-naargeestige SEVEN-sfeer bleek te zijn doortrokken als CRIMSON RIVERS. Voor het vervolg op die laatste was Kassovitz niet meer te porren, maar Olivier Dahan (eerder verantwoordelijk voor de macabere Klein Duimpje-bewerking LE PETIT POUCET) heeft zich het stilistisch idioom van zijn voorganger volledig eigengemaakt. Deel 2 is daardoor een soort aftreksel van een aftreksel van SEVEN geworden, dat voor de finale overigens frivool uitwijkt naar RAIDERS OF THE LOST ARK. Bovendien haakt scenarist Luc Besson (producent, schrijver en regisseur van te veel om op te noemen) expliciet in op de succesformule van het origineel door Niemans wederom van een partner te voorzien (Magimel) die een groot deel van de tijd in een eigen subplot opereert, en door opnieuw een lange en spectaculaire achtervolging te voet in te lassen. Dankzij Besson is CRIMSON RIVERS 2 een op het randje van de onbedoelde parodie balancerende kermisattractie geworden, die de kijker in het voetspoor van de hoofdpersonen van de ene geëxalteerde scène naar de andere jaagt, en zodoende niemand de rust gunt om de samenhang of waarschijnlijkheid van een en ander serieus in twijfel te trekken. Werk van een gehaaide ambachtsman. **1/2 Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p45.
