In de oorspronkelijke CHAMELEON (Stuart Cooper, 1998) zag het overheidsinstituut IBI (Incorporated Bureau of Investigation) met lede ogen aan hoe escalerende misdaad de nationale veiligheid in gevaar bracht. IBI initiëerde het Gen-Project Chameleon en het resultaat was een menselijke hybride (Phillips), bijgenaamd Kam, gezegend met de genen van mens, poema, valk en kameleon.
[Gezamenlijke bespreking van CHAMELEON II: DEATH MATCH en CHAMELEON 3: DARK ANGEL]
Kam nam het bestrijden van de misdaad met verve ter hand en de film in kwestie was één woest festijn van explosies, vuurbrakende wapens, ineenstortende gebouwen, weggeslingerde lichamen, desintegrerende interieurs, versplinterend meubilair, ontploffende voertuigen, enz. Eenmaal uitgeraasd, vertoonde Kam’s wereld frappante gelijkenis met een uitgebombardeerde schuilkelder, maar temidden van de onthutsende puinhopen kon worden geconstateerd dat het recht had gezegevierd: een Pyrrus-overwinning bij uitstek. Helaas liep CHAMELEON destijds in Amerika tegen een R-certificaat op (de R van restricted) wegens overvloedige naaktscènes, expliciete seks, geweld en grove profaniteit. Dit beperkte het distributiebeleid in binnen- en buitenland aanzienlijk en beinvloedde de recettes in nadelige zin. De twee onderhavige delen, vervaardigd voor de Amerikaanse kabel-televisiemarkt, beogen nog iets van de geleden verliezen terug te winnen.
Allereerst moet opgemerkt dat CHAMELEON II: DEATH MATCH eigenlijk het derde deel van deze reeks is en CHAMELEON 3: DARK ANGEL deel twee. Zo komt het dat karakters, die we in CHAMELEON II spectaculair hebben zien sneven, in CHAMELEON 3 weer gezond en wel voor ons staan. Ondoorgrondelijke beslissingen van the powers that be hebben erin geresulteerd dat de titels in kwestie aan de verkeerde sequels zijn toegevoegd. Misschien herinnert men zich nog dat DARKMAN II en III slachtoffer werden van eenzelfde mysterieuze front office-beslissing en met dezelfde verwarrende gevolgen, maar dit terzijde.
CHAMELEON II is een vermakelijke kopie van DIE HARD (John McTiernan, 1988) met Kam (Phillips) in de rol van John McClane. Modebewuste schurken bezetten VIP-foyer en penthouse van Hotel Ecstasia in Los Angeles om uiterst gevoelige informatie aan de centrale computer van het hotel te onttrekken. Qua incidenten volgt CHAMELEON II McTiernan’s uitstekende actie-thriller op de voet, hoewel DIE HARD’s glasheldere choreografie van gebeurtenissen en de locaties waarin zij plaatsgrijpen ontbreekt. Daar staat tegenover dat CHAMELEON II een reeks aardige vondsten in petto heeft, w.o. een holografisch strijkorkestje, pleasure units met 6-D technologie in Ecstasia’s Senso Lounge, en andere futuristische luxe-voorzieningen. En dan is er Kam, die zich met behulp van haar kameleon-genen aan iedere situatie kan aanpassen (wat curieuzerwijze ook geldt voor haar garderobe) en haar poema- en valk-genen benut om zich als een ziedende godin der wrake op de boosdoeners te storten. Vlot en onderhoudend. CHAMELEON 3: DARK ANGEL (eigenlijk deel 2 dus) gunt ons een blik in het jaar 2039. De wereld staat op de drempel van een energie-doorbraak: er is een reactor ontwikkeld, die de immense kracht van zwarte gaten in het heelal tot bruikbare energie kan reduceren. Reactor en de uitvindster ervan, worden door een onderwereldfiguur gekidnapt en aan Kam (opnieuw Phillips) de taak om de schurk met harde hand tot andere gedachten te brengen. De voornaamste aantrekkelijkheid van CHAMELEON 3 schuilt in de voor de film ontworpen cityscapes. Verwoesting, verval en vuiligheid op straatniveau, waar een multi-raciale bevolking (de bezitloze klasse) als maden rondwoelt en in drie dingen handelt: voedsel, drugs en informatie. De gegoede burgerij (de bezittende klasse) en het zakenleven zetelen op schimmige hoogte in skyscrapers en kijken neer op een ondoordringbare deken van smog, waaronder het gepeupel rauw hoestend en rochelend voortkrioelt. Mach-3 metro’s flitsen af en aan. Aardig detail: alle opschriften zijn in het Engels en Japans (een indicatie dat de art director de centrale boodschap van Michael Crichton’s roman Rising Sun ter harte heeft genomen). Via de menselijke jungle beganegronds mept Kam zich een weg naar de schurken, die zich in hun riante appartementen op ijle hoogte veilig wanen – een maatschappelijke dichotomie, die in het productie-ontwerp van de film verrassend sterk wordt verbeeld. Verder is het pittig knokken geblazen, want dat doel verliezen de makers geen moment uit het oog, zoveel moge duidelijk.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #51, juli/augustus 2001.
