Twee mannen uit Edinburgh gaan jagen in de Schotse hooglanden en krijgen al snel mot met de lokale bevolking. Matt Palmers debuutfilm CALIBRE vertrekt overbekend uit de startblokken, maar hij weet slim te spelen met juist die verwachtingen. Het resulteert in een loeispannende film.
John Boormans DELIVERANCE (1972) is waarschijnlijk de bekendste film over het ontsporende mannenweekend in de rimboe na een akkefietje met bos-, dorp- of bergbewoners. Grappig genoeg was het niet dat thema dat de film zo uniek maakte, Sam Peckinpah liet immers een jaar daarvoor al in STRAW DOGS Dustin Hoffmann de wapens opnemen tegen een groep dronken Britse plattelanders. De slimme vondst die DELIVERANCE memorabel maakte was dat de bioscoopbezoeker van toen op het verkeerde been werd gezet, omdat hun initiële verwachting over het verloop van het verhaal volledig ondersteboven werd gegooid. Niet alfamannetje Lewis, gespeeld door macho acteur Burt Reynolds, bleek de verwachte ‘held’ van de film, maar de rustige en bedachtzame Ed (Jon Voight).
Maar goed, dat was bijna vijftig jaar geleden en het idee van een niet-macho filmpersonage dat het ver van de bewoonde wereld moet opnemen tegen boosaardige locals is de revue al talloze keren gepasseerd. Het eerste kwartier van CALIBRE ben je dan ook snel geneigd om gapend ‘Daar gaan we weer…’ te zeggen. Hoofdpersonen Marcus en Vaughn lijken zelfs blauwdrukken van de personages die in DELIVERANCE respectievelijk gespeeld werden door Reynolds en Voight. Gladde zakenman en geweerverzamelaar Marcus (Martin McCann) neemt oude schoolvriend Vaughn (Jack Lowden) vanuit Edinburgh mee uit jagen in de Schotse hooglanden en al vrij snel wordt duidelijk met wat voor types we te maken hebben. Vaughn heeft een zwangere vrouw thuis, heeft nog nooit een geweer aangeraakt en komt over als de stabiele factor van het duo. Want eenmaal aangekomen in het kleine Schotse dorpje ontpopt Marcus zich direct als agressieve macho die binnen de minuut ruzie heeft in de dorpskroeg, omdat hij zijn oog laat vallen op een jonge dorpelinge. Je hoeft geen enorm doorgewinterde filmkijker te zijn om te beseffen dat de vraag hier niet is óf het fout gaat, maar hoe.
Het is precies daarin dat de brille ligt van CALIBRE. Je verwacht dat de dorpelingen van het kaliber domme rednecks zijn of zelfs engerds met een verborgen agenda, want iedereen praat toch net iets te veel over dat ‘onschuldige’ heidense dorpsfeest dat het volgende weekend zal losbarsten. Er zijn zoveel opties mogelijk dat de eerste echte dramatische gebeurtenis inslaat als een bom. Vanaf dat moment kan het nagelbijten beginnen, aangezien debuterend schrijver/regisseur Matt Palmer zijn klassiekers overduidelijk kent en heel vernuftig aan de haal gaat met de overbekende genreconventies. En zoals het hoort, bewaart hij zijn grootste troefkaart voor het laatst – een finale die waarschijnlijk veel kijkers gaat verdelen, maar die zo briljant (en wreed) is in zijn eenvoud dat de slotseconden langer blijven rondzingen in je hoofd dan je zou willen. Palmer kiest voor een realistisch slot in plaats van de klassieke geweldsexplosie die we al duizend keer gezien hebben en juist daardoor eindigt CALIBRE als een dubbelloops voltreffer. Op alle fronten.
Distributie: Netflix. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 24 januari 2019.
