IFFR | Een jonge vrouw drogeert een man en verkracht hem anaal met een stok. De eerste tien minuten van het Tunisische BLACK MEDUSA roepen vragen op: wie is die vrouw, waarom doet ze dat?
Regisseurs Youssef Chebbi en ismaël komen bewust niet met antwoorden. Dat zou intrigerend kunnen zijn, ware het niet dat ze ons geen enkele reden geven in deze Nada (Nour Hajri) geïnteresseerd te zijn. Buiten haar gewelddadige gedrag weten we niets over haar. Mysterie op zichzelf kan tijdelijk boeien, maar de vraag ‘waarom doet ze dat nou?’ is niet anderhalf uur lang onderhoudend.
Nada blijft mannen oppikken in cafés. Ze praat niet, maar verleidt haar slachtoffers door zwijgend hun verhalen aan te horen. Als ze met haar meegaan worden ze letterlijk of figuurlijk verkracht: als Nada mannen doodsteekt gaat dat gepaard met veel gehijg en gekreun en repetitief gepomp van het mes in het vlees. Het is duidelijk dat Chebbi en ismaël iets willen zeggen over seksisme en verkrachting, en ook dat ze in het midden willen laten wát ze willen zeggen. Hun aanpak is minimalistisch. Wat die mannen allemaal aan Nada vertellen is meestal niet te horen. De camera observeert van een afstandje hoe ze kennis maken, maar we krijgen nooit de mogelijkheid ook maar enigszins te investeren in die mensen.
Zo’n benadering kan werken in een film van bijzondere stilistische kwaliteit. Daar lijken Chebbi en ismaël ook op in te zetten: een sfeerfilm, in zwartwit, vol lang aangehouden shots van de omgeving en terugkerende muzikale motieven. Maar de composities zijn plat en de belichting saai. Op de aardigste momenten is BLACK MEDUSA een film noir-imitatie.
Wanneer Nada bevriend raakt met een andere vrouw en de film meer op een traditionele thriller gaat lijken is het eigenlijk al te laat. Het kan ons niks meer schelen wat er gebeurt.
Online te zien op IFFR van 5 februari 18:00 tot 8 februari 18:00. Copyright: Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 februari 2021.