De liefhebbers van een ouderwets erotisch avondje uit (een filmpje pakken in de pornobioscoop, inclusief reclame en snoep in de pauze) weten het al lang: eros in de bios heeft zijn beste tijd gehad.
Enkel de Rex-bioscoop in Rotterdam is nog niet getransformeerd tot een gokhal of, erger, een tapijtenpaleis. Hoewel ze er steevast uit dezelfde eigen collectie putten (met intrigerende titels als SPIES FLOWER PANTIES), houden ze hun naam in pornografisch topamusement al jaren hoog. Diana in Amsterdam is ietwat kleinschaliger, met een bevallige kassière die zonder moeite ook de super-8 projector bedient. Op deze fijne plekken komt de sex-zonder-verhaal het best tot zijn recht.
Het Filmfestival Rotterdam vertoonde in 1995 Pinku (soft-porno) uit Japan. Een alleraardigst idee, ware het niet dat de programmeurs de twijfelende festivalbezoeker een cultureel alibi meenden te moeten verschaffen. Ze haastten zich met de waarschuwing dat het instant sexueel genot niet te hoog aangeslagen mocht worden. Het waren vooral ‘de experimentele stijl en de visuele expressie’ die onze aanwezigheid moesten legitimeren.
Vier van die films worden nu door Kiseki (bekend van Manga-films) uitgebracht op video, het aangewezen medium voor werkjes van erotisch allooi. Maar wie denkt dat hij de handleiding uit de festivalcatalogus in de wind kan slaan en zich thuis ongestoord kan verlekkeren aan ware porno, komt bedrogen uit. Daarvoor worden de sexscènes net iets te vaak onderbroken door gemijmer en relatieperikelen van de personages. Bovendien is de Japanse censuur, die het tonen van schaamhaar verbiedt, nadrukkelijk aanwezig. Op inventieve wijze wordt het vervloekte stuk anatomie gecamoufleerd, bij voorkeur met slipjes. Dit hoeft het genot echter niet in de weg te staan: in Japan is zelfs een ware slipjes-cultus ontstaan met gespecialiseerde tijdschriften.
Niettemin heeft de liefhebber van Japanse eigenzinnigheid het zwaar te verduren. NO MAN’S LAND (**) had een erotische yakuza-film kunnen zijn, maar verzandt in een doelloze tocht van een hitman en zijn meisje. TANDEM (**) herbergt een sul die zijn geestesverwant denkt te hebben gevonden in een peepshow-bezoeker. Ook zij maken vele nutteloze motorritjes, die allemaal leiden naar één ding: naakte meisjes. In AN ARIA ON GAZE vergrijpen de meiden zich aan een drug, hallusion, waarbij ze zich geblinddoekt laten betasten. Een en ander wordt opgeluisterd met een who-dunnit-spanning, die helaas weinig opwinding wekt. De louche sfeer maakt gelukkig veel goed. De SM-film MUSCLE (****) zit als enige evenwichtig in elkaar en vertoont nogal wat bizarre trekjes. In een vlaag van passie wordt de arm van een jongeman met een zwaard afgehakt. Tot zijn schrik treft de dader de volgende dag dit deel van zijn minnaar op sterk water aan. Zijn speurtocht naar de eenarmige man leidt tot een boetedoening: liefdevol snijdt hij zijn ogen open, waarna de twee mannen zwaargehavend nog enige danspasjes maken.
Onduidelijk is of het verhaal van deze Pink Pictures als excuus dient om de vele naakte lichamen in het zonnetje te zetten of dat de sex een noodzakelijk kwaad is en gebruikt wordt om de financiering rond te krijgen. Liefhebbers van curiositeiten zouden alleen hierdoor al nieuwsgierig kunnen worden. En wie weet leidt het bekijken ervan tot een verfrissende kijk op de onderbroeken-special van de Hema. N.B. : de speelduur van alle films bedraagt ca. 60 minuten.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #23, februari/maart 1996.
