Na de totale ontreddering waarin Thanos ons achterliet in AVENGERS: INFINITY WAR kan de wereld wel wat luchtig vermaak gebruiken. Enter Ant-Man. Ook het tweede avontuur van mierenfluisteraar Scott Lang (Paul Rudd) is een lichtvoetige heist-comedy. Deze sidequel verklaart waarom Ant-Man titanenstrijd INFINITY WAR aan zich voorbij liet gaan: hij had huisarrest.
Nadat Captain America en zijn medestanders aan het einde van CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR aan de autoriteiten ontsnapten en onderdoken, koos Lang ervoor om zichzelf aan te geven zodat hij co-ouderschap zou houden over zijn dochtertje. Onder voorwaarde dat hij geen contact meer heeft met zijn superheldenvrienden (inclusief medeplichtig geachte mentor – en de eerste Ant-Man – Hank Pym (Michael Douglas) en zijn dochter Hope (Evangeline Lilly)) mag hij zijn straf thuis uitzitten. Hij leeft zijn leventje, maar wordt nog steeds geplaagd door nachtmerries over de quantumdimensie waarin hij verzeild raakte toen hij zich aan het eind van ANT-MAN tot atoomniveau verkleinde.
Hopes moeder Janet (Michelle Pfeiffer) was de enige die dit eerder had gedaan. Ze vormde tijdens de Koude Oorlog samen met haar geliefde Pym het clandestiene superheldenduo Ant-Man & The Wasp en, gebruikmakend van Pyms verkleintechnologie, offerde ze zich op om de wereld te redden van een nucleaire wereldoorlog. Pym meende dat zijn partner voor altijd verloren was, totdat het Lang lukte om terug te keren uit dit vagevuur. Met hernieuwde hoop hervatte hij de bouw van een quantumtunnel om zijn partner terug te halen. Ant-Man en Hope, de nieuwe Wasp, trekken er vervolgens op uit om de benodigde onderdelen bijeen te sprokkelen. Hun pad wordt echter al snel gekruist door de nodige kwaadwillenden, waaronder de mysterieuze Ghost, een (letterlijk) schimmig figuur dat Pyms technologie wil gebruiken voor haar persoonlijke doeleinden.
Geheel volgens de ongeschreven regels van de sequel is ANT-MAN AND THE WASP meer van hetzelfde, maar ook net even anders en meer. Waar het in de eerste film allemaal draaide om de grote inbraak en de actie zich grotendeels binnenshuis afspeelde, is dit tweede deel meer een klassieke achtervolgingsfilm, met de hele stad als speelveld. Dit biedt natuurlijk een keur aan nieuwe mogelijkheden om te stunten met de flitsende verklein-vergroot-dynamiek die Ant-Man als superheld zo uniek maakt. De film zit vol leuke visuele vondsten, van een handig ingezet reusachtig zoutvaatje tot een compleet kantoorgebouw dat geminusculiseerd wordt. Dit alles zorgt voor een hoogst vermakelijke achtbaanrit, maar al dat continue gespeel met afmetingen en schaal kan maar net verbloemen dat de film een degelijke spanningsboog en beklijvende climax mist.
Pyms uitvinding wordt te pas en te onpas ingezet als trucje tijdens knokpartijen en achtervolgingen, maar helaas blijft het daarbij. De film speelt zich nooit echt af op microscopisch niveau. En dat is jammer. Een meer visionaire regisseur had waarschijnlijk de volle potentie van het gegeven kunnen benutten. Gezien Marvels goede staat van dienst wat betreft het toewijzen van regisseurs blijft de keuze voor Peyton Reed, met vóór ANT-MAN slechts wat middelmatige romcoms en televisiewerk op zijn CV, een vreemde. Marvels casting daarentegen is over de gehele linie nog steeds onberispelijk, zo ook hier. De immer charmante Rudd is natuurlijk de trekpleister, maar dit vervolg is veel meer een ensemble-stuk dan zijn voorganger en de studio toont zijn toewijding door zelfs voor kleine bijrollen grote namen als Lawrence Fishburne en Michelle Pfeiffer in te huren.
Het verhaal is dit keer wat persoonlijker en zelfs existentiëler: familie is een belangrijk thema, maar ook de angst om (letterlijk) te verdwijnen speelt een belangrijke rol. Gelukkig leidt het door de ironische ondertoon niet tot gezapigheid of misplaatste gewichtigheid. Zo vormt de band tussen Lang en zijn dochtertje stiekem het sprankelende hart van de film, waar de meeste films juist onderuit gaan zodra er een kind in het spel komt.
Na het obscene succes van BLACK PANTHER en AVENGERS: INFINITY WAR (allebei in de top 10 Meest Succesvolle Films Aller Tijden) eindigt Marvel dit piekjaar door heel bewust een tandje terug te schakelen. ANT-MAN AND THE WASP is als een frisse After Eight na een zware maaltijd: een welkom, luchtig tussendoortje.
