DIEPTEPUNT | In 25 jaar Schokkend Nieuws namen we ontelbare interviews af. Legendarische namen en marginale figuren, nieuwe talenten en uitgebluste B-filmsterren: van alles kwam voorbij. Hier zijn de vijf meest geschifte gesprekken uit 25 jaar SN!
Op 1 april vieren we ons jubileum in Filmtheater Kriterion in Amsterdam. Zorg dat je het niet mist, want we hebben een filmquiz, een live opname van onze podcast en twee toffe films! Ter voorbereiding keken we op al terug op de vijf meest hilarische interviews. Nu het vervolg: de vijf meest geschifte gesprekken. Het mooiste van schrijven voor een blad als Schokkend Nieuws is natuurlijk dat je een excuus hebt om je helden en heldinnen te spreken – al sta je soms wel met je mond vol tanden als je hoort wat ze te vertellen hebben…
5. UDO KIER
Hij kwam in april 2000 op eigen initiatief naar het toenmalige zestiende Amsterdam Fantastic Film Festival om zijn rol in de Deense horrorfilm BESAT te promoten, maar Udo Kier dreef de festivalorganisatie tot wanhoop met zijn divagedrag. Tijdens het openbare interview in het café van Kriterion weigerde hij doodleuk de vragen van zijn interviewers te beantwoorden. Het was maar om te stangen, want zonder publiek erbij bleek Kier poeslief, zo ervoeren Bart van der Put en Mike Lebbing tijdens hun uitgebreide interview, waarvan ze uitgebreid verslag deden in SN#47 en 48.
‘De Dracula en Frankenstein die ik in 1973 in Italië met Paul Morrissey maakte, kostten beide slechts 300.000 dollar. Daarom hebben we er twee achter elkaar gedraaid. […] De Frankenstein was trouwens erg lastig, omdat hij in 3D werd opgenomen en ik dus voortdurend heel precies op de juiste plaats moest staan, om het effect optimaal te benutten. Bij mijn sterfscène moest ik daar extra goed op letten, omdat mijn lever aan een speer uit mijn lichaam steekt, en dat werkt alleen als het publiek het gevoel krijgt dat die lever de zaal in komt. Het blijft een geweldige scène, vooral als mijn lever loskomt. […] Er zat maar een week tussen de opnamen van beide films, en dat werd een week waarin ik helemaal niets at, om de zieke, verzwakte vampier te kunnen spelen. Dus die rolstoel waarin Dracula zat was ook echt nodig, maar dat bleke gelaat was make-up hoor. Nee wacht, ik leefde speciaal voor die rol in een kelder, met ratten, zonder eten, en dat wekenlang! Ja, zo was het!’
En over zijn pet project GERMANY ONE: ‘Die draai ik tussen mijn grote acteerklussen in. Het is een beetje een horrorfilm. Ik speel een transseksueel in een rolstoel, die geld verdient met telefoonseks en designmeubels verzamelt. Ik heb de film geschreven, ik regisseer en speel de hoofdrol. Het is geen dure productie, en dat is ook niet nodig. Ik heb allemaal transseksuelen van de straat geplukt , die met tieten als meloenen in rolstoelen geperst zitten. Ik hou van dergelijke bizarre dingen in films, maar het is wel belangrijk daarbij maat te houden.’
Die designmeubels waren trouwens autobiografisch, zo leerden onze verslaggevers toen Udo hen meesleepte naar een dure meubelzaak waar hij honderduit vertelde over meubels uit de jaren ’50 en ’60.
4. PAUL MORRISSEY
Vier jaar voor Udo Kier in SN aan de scherpe hoektand werd gevoeld, sprak Phil van Tongeren al met Paul Morrissey, de regisseur van BLOOD FOR DRACULA en FLESH FOR FRANKENSTEIN, tijdens het IFFR. De man was daar voor een vertoning van WOMEN IN REVOLT (1971), maar wekte niet de indruk ook maar een greintje interesse te hebben in het festival en de aldaar vertoonde films. Phil van Tongeren trof een sikkeneurige, enigszins hautaine man voor wie niets deugde, behalve de maffia.
Over Andy Warhol: ‘Overal bang voor’
Over Lou Reed: ‘Kon geen noot zingen (…) geen prettig gezelschap, die man.’
Over Hammer: ‘Vreselijk (…) met die non-descripte Engelse acteurs, ontzettend doorsnee.’
Over improviseren in Hollywood: ‘Acteurs doen alsof ze hun teksten ter plekke verzinnen, maar ze zeggen niets. Ja, ze herhalen steeds dingen: “Coca Cola… I get the Coca Cola…I bring the Coca Cola… You drink the Coca Cola… blah blah blah.” Zo hebben ze het geleerd in acting class, je aanstellen voor de camera, veel schreeuwen, zoals in de films van Tarantino.’
Over Quentin Tarantino: ‘In plaats van zijn acteurs te laten improviseren, doet hij het zelf in de stijl van zo’n acting class. Dat typt hij dan weer uit en de acteurs mogen het vervolgens letterlijk reproduceren. ‘
Over PULP FICTION: ‘Piece of shit.’
Over de maffia: ‘Uit films als THE GODFATHER krijg je altijd de indruk dat maffiabazen onder hun beroep gebukt gaan, kijk maar naar die gekwelde kop van Al Pacino, het lijkt wel een begrafenisondernemer. (…) Geloof me, mensen die in de maffia zitten, hebben het daar prima naar hun zin. De maffia is iets positiefs, niet het kwaadaardig slag mensen dat je altijd in films ziet.’
Over rock ’n roll: ‘Dat soort zieke muziek bestaat alleen bij gratie van een zieke maatschappij.’
Over Beethoven: ‘Een idioot, oliedom, en volkomen geobsedeerd door zijn neefje.’
Over Gary Oldham als Beethoven in IMMORTAL BELOVED: ‘Zo’n klein ventje met een cockney-accent, dat zich uitgeeft voor een Duitser. Het is de Hammer-versie van Beethoven.’
Over Francis Coppola’s DRACULA: ‘Nog nooit zoiets slechts gezien, toevallig ook weer met Oldman. Onbegrijpelijke troep.’
Over FRANKENSTEIN met Robert De Niro: ‘Worst piece of shit of all time!’
Maar misschien moeten we Morrissey niet te hard vallen. Phil: ‘De man had klassieke undergroundfilms gedraaid en stond dicht bij Andy Warhol, en toch was ik de enige journalist die interesse in hem toonde. Misschien dat hij zich daarom anderhalf uur bij me leeg kotste over alles wat hem frustreerde.’
Het interview leverde Phil bovendien ongevraagd zijn enige publicatie op in een ranzig seksblad: ‘Ik was benaderd door een Amerikaan die zei dat hij een cultfilmblad uitbracht en of ik mijn interview met Morrissey bij hem wilde doorplaatsen. Ik heb hem het bandje gestuurd en zag later mijn interview terug in een blad vol gewelddadige Japanse porno. Hij zou me ooit nog een wederdienst bewijzen, maar daar heb ik voor bedankt!’
3. LLOYD KAUFMAN
De eerste keer dat Roel Haanen de Troma-baas interviewde, was Kaufman in de veronderstelling een dagbladjournalist voor zich te hebben. Een paar kritische vragen en Lloyd trok van leer:
Het valt op dat de grappen in Troma-films steeds harder worden. TERROR FIRMER opent met een scène waarin een zwangere vrouw wordt ‘defetusized’. Haar buik wordt opengereten en de baby eruit getrokken.
Kaufman: ‘In de VS zorgt het abortusvraagstuk nog steeds voor verhitte discussies en meer dan dat. We hebben te maken met immens puriteinse mensen en tegelijkertijd worden we dagelijks geconfronteerd met racistisch en seksueel geweld. Dus die scène die jij beschrijft is slechts een weergave van de werkelijkheid. Het abortusvraagstuk is een doorlopend thema in onze films. In CITIZEN TOXIE ga ik nog verder: the abortion-button won’t be pushed, it will be jammed!’
Wat wil Troma dan overbrengen met betrekking tot het abortusvraagstuk?
‘Dat het een bug-a-boo is! Een non-issue! Het is de keuze van de vrouw en daarmee is de kous af. De halve wereld ligt te verhongeren en wij zeuren over abortus. It’s horseshit! En zo laten we het ook zien.’
Maakt men zich in de VS niet vreselijk druk om uw politiek incorrecte grappen over gevoelige onderwerpen?
‘Het maakt niet uit waarover ik grappen maak in m’n films, ik sta toch al op een economische zwarte lijst. De VS en West-Europa worden gerund door kartels, dat zijn fixed clubs waar een onafhankelijke filmmaker als ik niet tussen kom zonder mijn ziel te verkopen. Hier in Nederland wordt bijna alles gerund door Pathé. Zo zijn in de VS alle media in handen van een kleine groep, die sowieso niks met ons te maken willen hebben. Heeft Blockbuster onafhankelijke films in zijn rekken staan?’
Waarschijnlijk niet, maar zijn er niet…
‘Ja ja ja ja, er is vast een kleine videotheek in de uithoek van de stad die één Spaanse arthousefilm en één Troma-film heeft, helemaal achteraan, op de onderste plank. Je hoeft het me niet te vertellen. Als die krant van jou dit stuk gaat publiceren, denk je dan werkelijk dat ze…’
Ho. Wacht even. Ik had Kaufman een dag eerder toch verteld dat ik hem voor Schokkend Nieuws wilde interviewen? Wanneer ik uitleg dat SN een klein fanzine is, realiseert hij zich dat hij voor eigen parochie aan het preken is.
‘Oh, nou jullie zijn de reden dat Troma het ondanks de economische boycot 25 jaar lang heeft volgehouden.’
In hetzelfde interview windt Kaufman zich op over de ere-Oscar die Elia Kazan in ontvangst nam: ‘Als kunst belangrijker is dan politiek mogen ze Leni Riefenstahl ook een ere-Oscar geven. Zij behoort tot de vijf invloedrijkste filmmakers aller tijden. En dat ze een Nazi was? So what? Ze had tenminste echt talent, in tegenstelling tot Kazan, wiens films nog het meeste op toneelstukken lijken.’
In een tweede interview, een paar jaar later, is het weer raak. Roman Polanski had prijzen in de wacht gesleept voor THE PIANIST: ‘Wij hebben totale vrijheid. We kunnen tegen iedereen fuck you zeggen. Niet dat we dat doen, daar zijn we veel te aardig voor. Maar we hoeven onszelf tenminste niet te verloochenen door, bijvoorbeeld, een staande ovatie te geven voor Roman Polanski, een man die een meisje van dertien drogeerde om vervolgens haar chocoladekanaal te penetreren. Film is blijkbaar belangrijker dan de anus van een jong meisje. Dat de crême de la crême van Hollywood die ass pirate Polanski een staande ovatie geeft, is veel obscener dan alles wat Troma kan bedenken.’
2. JOE D’AMATO
Een jaar voor zijn dood was Aristide Massaccesi alias D’Amato, regisseur van beruchte horrorklassiekers BUIO OMEGA (1979) en ANTHROPOPHAGUS (1980), te gast was op het IFFFR, om een programma rondom Italiaanse exploitatiefilms bij te wonen. Bart van der Put en Mike Lebbing zagen hun kans schoon de Italiaanse veelfilmer te interviewen. Buiten Bart en Mike waren er sowieso weinig mensen die echt bekend waren met D’Amato’s andere filmwerk. In hun interview schrijven ze over het moment waarop Mike tijdens een talkshow D’Amato’s PORNO HOLOCAUST ter sprake bracht: ‘Dat was even schrikken voor het festivalpubliek, én voor de regisseur die een gezicht trok alsof hij met de broek op de enkels voor een volle zaal stond.’
In het interview lezen we hoe Bart en Mike hem vertellen dat zijn zombieseksfilm SEXY NIGHTS OF THE LIVING DEAD in het Amsterdamse Filmmuseum is vertoond: ‘In het Filmmuseum? Hahaha, onvoorstelbaar! Hebben ze mijn bullshit daar echt vertoond? Nou ja, misschien was het geen goed idee om horror met porno te mengen, maar het was erg leuk om in Santo Domingo te draaien.’
Uit het interview ontstaat het beeld van een man die geen enkele pretenties kent. Wanneer Bart en Mike hem vragen naar zijn huidige werk als pornoregisseur, legt hij uit dat hij tegen de trend in nog steeds op film draait, zodat hij de softcore-versies kan monteren voor de Koreaanse en Turkse bioscopen. Dan voegt hij eraan toe: ‘Ik moet bekennen dat er nog een reden is waarom ik op film draai: ik houd mezelf eigenlijk voor de gek, maar op deze manier mag ik nog wel eens denken dat ik een echte filmmaker ben, terwijl ik natuurlijk donders goed weet dat het maar een baantje is. Ik zou zo graag nog eens een echte film maken; avonturen- of horrorfilms, dat is toch het mooiste wat er is.’
Maar is zijn versie van TARZAN dan geen avonturenfilm? ‘Wat denk je dat mijn Tarzan doet? Hij beleeft echt geen spannende avonturen, hij komt gewoon uit die boom en neukt Jane! Maar dat is goed hoor, want door die boom is het toch Tarzan.’
1. RON JEREMY
Het merkwaardigste interview uit de annalen van SN is toch wel het gesprek dat Mark van den Tempel en Roel Haanen in SN #59 hadden met pornolegende Ron Jeremy. Mark en Roel haalden Jeremy op in het Mercurius-hotel aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam en troffen hem als een aangespoelde walvis aan op een bankje in het restaurant. Ron lag te pitten en het zou niet zijn eerste dutje zijn die avond. Maar we lopen op de zaken vooruit. Ron was naar Nederland gehaald om acte de présence te geven op een dance-feest. De organisatoren stemden in met een interview als wij Ron mee uit eten zouden nemen. Ze hadden voor ons gereserveerd bij Grand Hotel Krasnapolsky. Niet goedkoop, maar kom op, dit was Ron Jeremy! Tijdens de wandeling naar het hotel, die langs de Wallen voer, werd Ron om de haverklap herkend door Amerikaanse en Japanse toeristen die met hem op de foto wilden.
Aangekomen bij Krasnapolsky roken uw verslaggevers onraad: de tafel was gedekt voor zes. Toen Mark de organisatoren van het dansfestijn duidelijk maakte dat SN wel het diner voor Ron, maar niet voor hen zou betalen, dropen twee van de drie af. Als het Burger King was geweest, had het best gekund, maar het was al duur genoeg. Tijdens het diner, waarbij Ron niet schroomde om de restjes van andermans bord te eten, openbaarde zich Rons handicap: hij viel voortdurend in slaap! ‘Gelukkig hebben we de tijd’, schreven we, ‘en wanneer Ron wegzakt midden in een anekdote, is hij niet te beroerd na het ontwaken weer bij het begin te beginnen.’
Zoals deze, over zijn speciaal talent: ‘Op de middelbare school, in de douches na de gymles, zag ik al dat ik een grotere maat had dan de rest. Maar de echte openbaring kwam toen ik eens aan mijn vader vroeg of het normaal was dat een jongen zijn eigen lul kon kussen. Mijn vader zei: “Nee, dat is tamelijk bijzonder.” Waaraan hij snel toevoegde: “Maar ik zou niet teveel oefenen. Wacht gewoon tot je achttien bent, dan doen de meisjes dat voor je.” Ik heb er tien jaar lang niet aan gezeten totdat ik in een film van autofellatio een act maakte. Het voelt eigenlijk helemaal niet lekker. De ene helft van je denkt: hé, er zit een mond om m’n lul. En de andere helft denkt: gadver, het is de mijne! Maar het wordt pas homoseksueel als je in je eigen gezicht klaarkomt! Ik doe er ook altijd een condoom omheen, want ik weet waar hij geweest is! […] Ik zat eens met Eddie Murphy samen in een talkshow en hij zei toen dat als hij kon wat ik kon, hij nooit meer de deur uit zou gaan. Tegenwoordig lukt het me trouwens niet meer, want m’n pens zit in de weg.’
Vond je dit artikel leuk? Deel ‘m op sociale media via onderstaande knoppen!
