Regisseur Jacob Chase bewerkte zijn eigen korte horrorfilm LARRY (2017) tot de speelfilm COME PLAY. Schokkend Nieuws sprak Chase over kinderen, autisme en de kracht van horror.
Hoe zou u COME PLAY beschrijven?
COME PLAY is een compassionate horror movie, dat is de naam die we er maar aan hebben gegeven, over Oliver, een jongetje dat op het autismespectrum zit en nonverbaal is. Hij gebruikt apparaten om te communiceren, maar die keren zich tegen hem en hij komt in aanraking met een monster uit een andere wereld, Larry, die wanhopig op zoek is naar een vriend. Zijn familie moet samenkomen om het monster te verslaan en krijgt zo een hechtere band. De film grijpt terug naar de vroege jaren tachtig, de Amblin-films als POLTERGEIST, E.T. en JAWS, mijn favoriete films als kind. Eng, maar met een groot hart.
Waarom wilde u een film maken met een autistisch hoofdpersonage?
Mijn vrouw werkt met autistische kinderen, dus het is een groep die ik door de jaren heen goed heb leren kennen. Ik ken heel veel fantastische kinderen met autisme, zij waren een inspiratie. Ik wilde een verhaal vertellen over een jongetje dat autistisch is, maar ik wilde niet dat het hele verhaal daarover ging: autisme is maar een deel van een volledig personage. Toen ik besloten had om dat verhaal te vertellen werd het natuurlijk mijn missie zo authentiek mogelijk te zijn, dus ik omringde mezelf met adviseurs. Veel mensen op het spectrum en spraaktherapeuten. Eén jongen in het bijzonder, Sam, die nu jongvolwassen was, maar toen hij zo oud was als Oliver ook nonverbaal was. Hij werd een vertrouwde bron. Hij las mee met het script, corrigeerde fouten die ik maakte. Ik wilde ook zo veel mogelijk mensen met autisme aannemen achter de camera. We werkten met een vfx-huis dat alleen jongvolwassenen op het spectrum in dienst heeft.
Waren er bepaalde clichés over autisme die u probeerde te vermijden?
Ik was niet zozeer bezig dingen te vermijden, als wel gewoon te proberen authentiek te zijn. Azhy [Robertson] heb ik kennis laten maken met een boel autistische kinderen om van ze te leren, en van hun therapeuten. We leerden heel snel dat als je één kind op het spectrum hebt ontmoet, je één kind op het spectrum hebt ontmoet. Iedereen is anders. We waren ook niet bezig met: dit is dé representatie van autisme. Het is gewoon een onderdeel van het personage.
Er komen veel duidelijk sociaal bewuste horrorfilms uit, de laatste tijd.
Het mooie aan horror is dat je een drama kunt maken dat een groot publiek wil zien. Je kunt een film maken die echt ergens over gaat én veel mensen bereiken. Als je gewoon een film maakt over racisme in Amerika gaan daar meestal niet zo veel mensen naartoe, maar als je GET OUT maakt wil iedereen hem zien. Dat geldt voor al die geweldige horrorfilms van nu, HEREDITARY, THE WITCH: je kunt een enge film maken en ook echt iets zeggen.
En wilt u iets zeggen?
Tuurlijk, je hoopt altijd iets te zeggen als filmmaker. Maar ik wil niet prekerig of didactisch zijn. Ik wil in de eerste plaats een film maken waar je iets bij voelt. En die je laat meeleven met een soort personage dat je misschien nog niet gezien hebt.
De film is in Amerika PG-13 gekeurd, bij ons voor boven de 16… wat vindt u een geschikte leeftijd?
Het hangt heel erg van het kind en het gezin af. Ouders weten wel wat een kind aan kan. Ik vind het leuk idee dat kinderen van twaalf mijn film zien, en erop kunnen vertrouwen dat ze geen bakken bloed gaan zien, maar wel op het puntje van hun stoel zitten. Een van de engste films die ik zag als kind was de originele THE FLY, toen was ik 7 ofzo. De remake vind ik ook geweldig, maar het origineel gaf me mijn eerste echte horrorervaring. Toen was ik verslaafd.
COME PLAY is te zien op Pathé Thuis.
