Het is heel gepast, maar toch verrassend: Jason Reitman, regisseur van middlebrowhits als JUNO (2007) en UP IN THE AIR (2009), maakt een vervolg op GHOSTBUSTERS (1984) van zijn vader Ivan Reitman (die als producent betrokken was). In GHOSTBUSTERS: AFTERLIFE ontdekken de dochter van Egon Spengler en haar kinderen de bijzondere geschiedenis van hun familie. We spraken via Zoom met Reitman junior en co-scenarist Gil Kenan.
Was het een uitdaging om de balans te vinden tussen een nostalgisch eerbetoon en een film die op eigen benen kan staan?
Jason Reitman: ‘Gil en ik hebben een lijst gemaakt met alles wat we altijd in een GHOSTBUSTERS-film wilden zien. Wij zijn van de generatie die opgegroeid is met GHOSTBUSTERS, met het speelgoed, met de tekenfilms. We fantaseerden over wat wij zouden doen als we Ghostbusters waren. Daar gaat de film over. Over iedereen die ooit met de Ecto-1 heeft willen rijden, een vliegenierspak heeft willen aantrekken, een proton pack heeft willen afvuren.’
Gil Kenan: ‘Wat ons hielp waren de personages. We hebben een familie die zich niet bewust is van hun Ghostbusters-geschiedenis, dus zo kwamen we op heel natuurlijke wijze tot een balans tussen het oude en het nieuwe.’
Ik kan me voorstellen dat deze film een heel andere benadering vergde dan je eerdere films.
JR: ‘Er zitten veel meer geesten in. En de auto-achtervolging in JUNO was heel anders, en de visual effects in TULLY… alle films zijn anders. Dit is een GHOSTBUSTERS-film, daar horen nieuwe uitdagingen bij. Ik kreeg de kans om te werken met visual effects-mensen, dat had ik nooit eerder gedaan.’
GK: ‘Ik weiger nog altijd mijn UP IN THE AIR-actiefiguren uit de verpakking te halen.’ (Hilariteit.)
JR: ‘Ik had het geluk deze film te maken met een van mijn helden als het op verhalen vertellen aankomt, en iemand die ik meer vertrouw dan wie dan ook ter wereld…’
GK: ‘Je zou ook even je vader moeten noemen.’ (Hilariteit.)
JR: ‘…en ’s werelds grootste GHOSTBUSTERS-expert. Je kunt je voorstellen dat het een uitdaging is elke dag je vader mee naar je werk te nemen. Niemand wil aanmerkingen van hun ouders over hun werk. Maar het was het avontuur van mijn leven, en het is een film over verschillende generaties binnen de GHOSTBUSTERS-familie, gemaakt door verschillende generaties.’
Je wordt heel vaak gevraagd over hoe het is om met je vader te werken.
JR: ‘Zo af en toe, ja.’
Kwam hij ook weleens met ideeën die je hebt afgekeurd?
JR: ‘Zo was onze relatie bij het werken niet. Gil en ik hebben samen een script geschreven en al snel bleek dat we allebei hetzelfde soort instinct hadden. Vanaf dat moment steunde mijn vader ons alleen maar. Hij kwam met zijn ideeën zoals elke producent, maar wat verhaal betreft vertrouwde hij ons.’
Wat vind je van de GHOSTBUSTERS uit 2016?
JR: ‘Ik vind dat een prachtige, hilarische film, met geniale actrices, die het concept van wat een GHOSTBUSTERS-film kan zijn verbreedde. Paul [Feig] heeft de weg voor ons vrijgemaakt. Wij staan op zijn schouders, dankzij zijn film dachten wij ook: we kunnen weg uit New York en nieuwe personages introduceren.’
Waaraan is denk je de blijvende aantrekkingskracht van de originele film te danken?
JR: ‘Mijn vader maakte de dappere en briljante keuze de horror en sciencefiction heel serieus te nemen, in een komedie. Als je erover nadenkt is het heel raar, GHOSTBUSTERS is een komedie die genomineerd werd voor een Oscar voor beste visual effects. Mensen herinneren zich GHOSTBUSTERS als de engste film die ze zagen als kind, de beste sciencefictionfilm die ze zagen als kind, én de grappigste film die ze zagen als kind.’
GK: ‘Ik zou daaraan toevoegen dat er een rebelsheid in het DNA van GHOSTBUSTERS zit, de film zegt dat je soms buiten het systeem moet werken om iets gedaan te krijgen. Dat thema resoneert heel sterk bij het publiek.’
Jason, je bent vroeger vaak gevraagd of je ooit een GHOSTBUSTERS-film zou maken, en je zei toen altijd dat je dat nooit zou doen, dat jouw GHOSTBUSTERS een film zou zijn waarin mensen alleen over geesten praten…
JR: ‘Ik was natuurlijk aan het ontwijken. Ik bedacht een grappig antwoord op een vraag die ik onnozel vond. Uiteindelijk willen we allemaal weer de DeLorean de 88 zien halen, Indiana Jones zijn hoed op zien zetten, en de Ecto-1 de hoek om zien scheuren. Daarin ben ik niet anders. Maar er moest een verhaal zijn. Ik kon geen verhaal vertellen dat mijn vader al verteld had, ik wilde GHOSTBUSTERS-fans niet teleurstellen, ik wilde mijn vader niet teleurstellen… het is geen toeval dat de film gaat over de kleinkinderen van een Ghostbuster, en dat ik de zoon van een Ghostbuster ben. Toen ik met Gil het script schreef, bedachten we het soort set-pieces dat we als kinderen met ons speelgoed bedachten. De kans om een film te maken die een persoonlijk verhaal vertelt, en ook een throwback is naar de films waar we gek op waren in de jaren tachtig, dat was voor mij het wachten waard.’
Het is inderdaad een nostalgische film.
JR: ‘Het is een film over onze relatie tot nostalgie, een film die een relatie heeft met onze herinneringen. Een film over de kelder ingaan en geheimen over je verleden ontdekken. En over drie generaties van een familie die leren het verleden te begrijpen. Het is logisch dat, zoals de film zelf een relatie heeft met die uit 1984, de plot ook gaat over hoe de personages zich verhouden tot wat er in 1984 gebeurde.’
Wat vind je van die hele nostalgietrend?
JR: (vermoeid) ‘Weet ik niet. Weet ik niet.’
GK: ‘Het is ingewikkeld, want je vraagt het aan fans van een franchise; ik als kind in het publiek, Jason als een zoon die zijn vader een film ziet regisseren… nostalgie is niet iets waar we voor kiezen, het kiest ons. Het is niet dat je als kind iets bijzonders ziet en denkt: dat bewaar ik in mijn psyche, over veertig jaar gaat dat een emotionele reactie triggeren. Het is onvermijdelijk. Het is heel natuurlijk in kunst en verhalen om elementen te gebruiken die emotie uitlokken. Dit gebeurt al sinds de eerste verhalen en het zal blijven gebeuren. Ik vind het heel gezond om vragen te stellen over het gewicht van nostalgie, en over de overvloed eraan, maar het is niet iets waar we voor kiezen.’
Sorry als die vraag je irriteerde.
JR: ‘Nee, het is niet irritant. Ik denk trouwens dat onze meest nostalgische films MONSTER HOUSE en JUNO zijn. Je hebt geen walkietalkies en fietsen nodig om iets nostalgisch te maken.’
