FLASHBACK | Strips en genrefilms liggen vaak dichtbij elkaar. Striptekenaar, illustrator en animator Milan Hulsing (1973) promoveerde van vaste klant tot medewerker van de Amsterdamse videotheek Moviecenter, waar hij ook de Schokkend Nieuws-redactie leerde kennen. Milan schildert voor het magazine, schrijft en tekent voor stripblad Zone 5300 en maakt graphic novels.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Onze oma nam ons mee naar heruitgebrachte Disney-films in Cineac op het Damrak. JUNGLE BOOK was de ideale kennismaking met film. Ik verzamel nog steeds fanatiek zogenaamde exotica; muziek die je in JUNGLE BOOK zou kunnen horen. Wij dachten toen natuurlijk dat die films net uitkwamen. FRANK EN VRIJ was wel nieuw. Die vind ik nog steeds erg goed, met een ongemakkelijke boodschap. Ik speelde het verhaal met vriendjes na en dan stond je voor allerlei morele keuzes.’
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘De meeste indruk maakte denk ik DE GEBROEDERS LEEUWENHART. Dat moet in de Melkweg zijn geweest, want jaren later herkende ik het aan de bar. Dat vond ik een geweldige film, al begreep ik er lang niet alles van. Het eindgevecht tussen Katla en de aardworm Karm was angstaanjagend. Ik weet niet wat je er in de film daadwerkelijk van ziet, maar het sprak enorm tot mijn verbeelding.’
‘Ook had je bij het Leidseplein wat wij noemden de kinderbioscoop. Achteraf gezien moet dat een krakersbioscoop zijn geweest. Het verhaal ging dat dat in een voormalige jeugdgevangenis zat, dus dat vonden we al spannend. Onze vader nam ons daar vaak mee naartoe met zoveel buurtkinderen als er in zijn rode eend pasten. Ik weet niet of het echt allemaal voor kinderen bedoeld was, maar ze draaiden van alles en je kon er gewoon doorheen schreeuwen. Ik zag er 2001: A SPACE ODYSSEY rond mijn achtste, de originele KING KONG en Tsjechische jeugdfilms met hele mooie krassen over het celluloid waarvan wij dachten dat ze iets met het verhaal te maken hadden. Wat later nam mijn oudere broer Hisko me wel eens mee naar een beetje een aftandse bioscoop aan het Rembrandtplein waar we LIFEFORCE en THE RETURN OF THE LIVING DEAD zagen. Verder had ik een Chinees vriendje bij wie ik vaak thuis aanschoof voor het avondeten, waar ze bij het eten altijd kung fu-films op hadden staan.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Toen een vriendje een keer een weekend alleen thuisbleef, huurden we met een groepje een videobox met THE EVIL DEAD. Ik heb daarna als tien- of elfjarig jongetje een week lang nachtmerries gehad vol kruipend vlees, zonder dat ik het mijn ouders kon vertellen. Maar ik wist dat dit uiteindelijk een leuk soort angst was, waar ik meer van wilde. Al die horrorfilms die we huurden speelden in een veilig horror-universum. Iets heel anders waren de films over atoombommen en junkies waar we ook obsessief mee bezig waren. Ik kan me herinneren dat we op een logeerfeestje voor iemands twaalfde verjaardag FRIDAY THE 13TH, THREADS en CHRISTINE F. achter elkaar keken. We hebben toen van ellende een paar Looney Tunes-video’s gedraaid tot het ochtendgloren. WHEN THE WIND BLOWS vonden we stukken enger dan ZOMBI 2. Van de neutronenbom heb ik vaker wakker gelegen dan van bijlen in schedels.’
‘Ik weet niet of ik er niet van kon slapen, maar de muren van mijn kamertje kwamen daarna wel op me af: om de een of andere reden was THE TENANT op TV op een tijdstip dat we nog met het gezin voor de buis zaten. Hisko en ik wisten niet wat we zagen. Ik was zelf nog tanden aan het wisselen dus de scène waarin Trelkovsky die tand in dat gaatje in de muur vindt maakte diepe indruk op me. En dat hij zich in vrouwenkleren niet één, maar twee keer uit dat raam werpt … Godskanonne.’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Op school spraken we opgewonden over Erin Gray uit BUCK ROGERS, maar een echte crush had ik op Natalya Bondarchuk die Hari speelde in SOLARIS – heel cultureel verantwoord. Die film zag ik denk ik op mijn vijftiende, waarschijnlijk ’s nachts op de BBC. Ik vond niet alleen dat zeemleren jurkje opwindend, maar het was ook een vrouw waar je voor zou willen zorgen, met haar onpeilbare verdriet. Ik ben er toen een paar keer op rij naartoe gegaan in de Cinecenter nachtvoorstelling. In PRETTY MAIDS ALL IN A ROW, ook weer ’s nachts op de BBC, vond ik Angie Dickinson indrukwekkend. Ze ontfermt zich over die jongen die bijna bezwijkt onder de chronische staat van opwinding waarin hij verkeert, een ernstige vorm van priapisme. Ik zag die film onlangs opnieuw en ik was totaal vergeten dat de film gaat over een misogyne seriemoordenaar. Ik had toen heel andere dingen aan mijn hoofd.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, maar ik ben wel plaatsvervangend misselijk geweest toen mijn vriendin Tessa onpasselijk werd van de stotende torso in NAKED LUNCH. Dat was goor op allerlei niveau’s. Ik werd ook eens misselijk toen ik ’s nachts alleen naar LUCKER THE NECROPHAGOUS keek omdat ik er een DVD-hoes voor ging ontwerpen. Er stond om de een of andere reden een potje kaviaar in de koelkast wat ik erbij open had getrokken. Vervolgens lebbert de hoofdpersoon ontbonden lijken af en dat begon te overlappen met de smaak van zwarte kaviaar. Niet fijn. Dat was een tijd waarin ik veel ‘dare to watch’-films keek en ik had verwacht wel misselijk te gaan worden van VASE DE NOCES oftewel The Pig Fucking Movie. Maar het bleek best een gepassioneerde film te zijn.’
Is er een film die je als kind geweldig vond maar als volwassene erg teleurstellend?
‘PRETTY MAIDS ALL IN A ROW was minder romantisch dan ik me herinnerde, en nu zie ik dat veel goedkope horrorfilms een heel lang middenstuk hebben waarin niks gebeurt. Indertijd onderging ik die films nog als het weer en had ik nog niet het idee dat ik recht had op meer plotontwikkelingen. Maar mijn smaak is nooit erg veranderd, denk ik. Vroeger op het schoolplein bepaalde FACES OF DEATH een poos het gesprek. Ik heb met vriendjes letterlijk alle horrorfilms bij de lokale videoboer gehuurd, maar FACES OF DEATH durfden we niet aan. Dat plaatsten we toch bij de pornofilms die achter een gordijntje stonden. Pas onlangs heb ik het eens bekeken en het blijkt gewoon zotte onzin te zijn. Er viel ergens wel een last van me af.’
