FLASHBACK | Hester Aalberts (1968) is net aangetreden bij Schokkend Nieuws als hoofdredacteur van de website en gaat ook de zakelijke leiding voeren. Haar vuurdoop als SN-schrijver was nog maar heel recent, naar aanleiding van DRACULA: ‘Vergeleken met jullie weet ik geen hol van genrefilms, maar ik kan wel een beetje schrijven.’ Hester werkt als copywriter en journalist. Ze recenseert onder meer voor Muziekblad Oor.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘DE REDDERTJES van Disney! Ik was al wekenlang opgewarmd door weekblad Donald Duck, waarin het verhaal in stripvorm verscheen: het zielige weesmeisje Penny, de enge heks Medusa … Met name de scène waarin beide muishelden, vastgegespt in een sardineblikje, op een albatros over New York vlogen maakte indruk. Ik vond het alleen wel een afknapper dat de muizen een hele andere stem hadden dan ik me al die tijd had voorgesteld.’
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Dat moet GREMLINS zijn geweest. Wezentjes die op slag konden veranderen van schattig in heel erg eng. Was dat niet als ze in contact kwamen met water? Hoe dan ook, die rigoureuze transformatie hakte er emotioneel diep in. Laatst kwam het weer even terug: ik schrijf soms voor Artis en toen ik mijn vinger uitstak naar een stokstaartje gebeurde exact hetzelfde! Hij transformeerde op slag van een aandoenlijk en aaibaar schepsel tot een boze Gremlin met enge tanden. Dóódeng.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Ik was voor werk in LA, belandde in een wolkbreuk en rende The Chinese Theatre in. Daar viel ik in een voorstelling van WHAT LIES BENEATH, en – spoiler alert – die film heeft dus talloze enge aspecten. Allereerst de trage wijze waarop duidelijk wordt dat Michelle Pfeiffers op het oog zo sympathieke droomechtgenoot Harrison Ford eigenlijk een ontzettende engbek is. En er zijn meerdere heftige schrikmomenten. Ja, ik geloof dat die film me wel een slechte nacht heeft bezorgd. Maar dat kan ook de jetlag zijn geweest.’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Tadzio uit DEATH IN VENICE. Ik zag die film op jonge leeftijd bij een filmclub van mijn ouders. Laatst heb ik de acteur Björn Andrésen gegoogled en hij is nog steeds prachtig. Maar natuurlijk ook John Travolta in GREASE. Dat hóórde. Mijn moeder had de gewoonte posters met behanglijm heel definief op de muur van mijn kamer te plakken. John zijn poriegrote portret staarde mij intimiderend aan.’ Lachend: ‘Dus ik verkleedde mij altijd in de badkamer, want ik wilde niet dat hij me naakt zag.’
Heb je ooit overgegeven door een film?
‘Nee, maar Fatih Akin had me laatst bijna zover, toen Fritz Honka in DER GOLDENE HANDSCHUH zijn zoldertje vol rottende lijken opentrok. Oh, en ik moest kokhalzen van FACES OF DEATH waarin iemand hersenen lepelt uit de schedel van een levend aapje. De verontwaardiging won het overigens van de walging. Daar ben ik nog kwaad over. Net als over de dood van Bambi’s moeder trouwens. Dat vind ik ook nog steeds een nodeloze rotstreek.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘Ik denk eigenlijk meteen aan een serie. Mag dat ook? Vroeger zat ik achter de bank verstopt bij Q & Q en keek heel af en toe even snel wat er gebeurde: ik kon de spanning nauwelijks aan. Toen ik dit vertelde aan een kennis, die bij Hoek & Sonépouse werkte, stuurde hij me als verrassing beide series toe op DVD. Allejezus zeg; wát een trage ellende! Niet om aan te gluren. Zielig is trouwens dat één van de Q’s, Martin Perels, vrij jong is overleden aan een hersentumor. Erik van ’t Wout, de andere Q, is regisseur geworden. Ik heb naar mijn weten nooit iets van hem gezien, dus geen idee of hij de trage ellende is ontgroeid.’
