Een uitstapje naar horror

VOORPRET | Dat filmhuis-lieveling Luca Guadagnino (CALL ME BY YOUR NAME, A BIGGER SPLASH) horrorklassieker SUSPIRIA ging remaken deed de wenkbrauwen fronsen. Maar hij is niet de eerste die zo’n opvallende stap maakte. Zeven voorbeelden van filmhuisregisseurs die vanuit hun comfort zone regelrecht de twilight zone instapten…

Veel bekende regisseurs beginnen hun carrière met het maken van horrorfilms, en stappen later over naar blockbusters of filmhuisdrama’s. Denk bijvoorbeeld aan David Cronenberg, Sam Raimi, Peter Jackson en James Gunn. Regisseurs die het omgekeerde pad bewandelen zijn een zeldzamer fenomeen. Toch hebben verschillende filmmakers die je niet direct met horror zou associëren een poging gewaagd, met wisselend succes. Bijvoorbeeld…

David Gordon Green – HALLOWEEN (2018)

Het meest recente voorbeeld draait momenteel in de bioscopen: de nieuwe HALLOWEEN. De maker? David Gordon Green, bekend van arthousefilms als JOE en PRINCE AVALANCHE. Maar ook van stonerkomedies als PINEAPPLE EXPRESS… Op het eerste gezicht dus niet de meest logische keuze voor een nieuwe film over messentrekker Michael Myers. Gordon Green groeide echter op met horrorfilms en – saillant detail – had eerder ook vergevorderde plannen om SUSPIRIA te remaken. Dat ging dus niet door. Gordon Green richtte daarna zijn pijlen op een van zijn andere grote favorieten uit zijn jeugd, HALLOWEEN. Met succes, want HALLOWEEN 2018 scoorde flink aan de bioscoopkassa’s én deed het goed bij de recensenten – ook Schokkend Nieuws gaf vier skulls. Een goed argument voor het het afschaffen van het gezegde ‘schoenmaker, blijf bij je leest’.

Rudolf van den Berg – DE JOHNSONS (1992)

De productie van DE JOHNSONS had nogal wat voeten in de aarde. Het oorspronkelijke scenario kwam uit Amerika, werd in Nederland bewerkt en zou door Ruud van Hemert verfilmd worden. De zienswijzen van Van Hemert en de producenten liepen echter nogal uiteen en uiteindelijk werd Van Hemert ontslagen. Enter Rudolf van den Berg, regisseur van verfilmingen van Nederlandse boeken zoals De Avonden van Reve en Zoeken naar Eileen van Leon de Winter. Samen met laatstgenoemde herschreef Van den Berg het scenario nogmaals. ‘Mensen in mijn omgeving hebben me vaak gevraagd waarom ik zo nodig een horrorfilm moest maken. Maar ik heb me er nooit voor geschaamd en ben heel blij dat de film na vijfentwintig jaar weer aandacht krijgt,’ zei Van den Berg er zelf over. Die aandacht kwam natuurlijk in de vorm van de documentaire XANGADIX LIVES!, gemaakt door Schokkend Nieuws-medewerkers Bram Roza en Yfke van Berckelaer, een aanrader voor horrorfans in het algemeen en voor een ieder die meer wilt weten over hoe DE JOHNSONS tot stand kwam in het bijzonder.

Kenneth Branagh – MARY SHELLEY’S FRANKENSTEIN (1994)

Kenneth Branagh was vooral bekend als regisseur van Shakespeare-verfilmingen zoals HENRY V en MUCH ADO ABOUT NOTHING toen hij zich opeens aan horror waagde met FRANKENSTEIN. Het was de tijd waarin grote studio’s probeerden high brow-horror te maken met ambitieuze boekverfilmingen als INTERVIEW WITH THE VAMPIRE en BRAM STOKER’S DRACULA. Francis Ford Coppola regisseerde laatstgenoemde film en zou eerst ook FRANKENSTEIN regisseren, maar zag daarvan af. Wel trad hij op als producent. De film zelf kon bij critici op weinig positieve recensies rekenen, en zowel Coppola als mede-scenarist Frank Darabont waren achteraf kritisch over het eindproduct. In een artikel van USA Today uit 2014 dat de belangrijkste Frankensteinverfilmingen op een rijtje zet, werd de film onder de “slechte” verfilmingen geschaard: “a total misfire”. Schokkend Nieuws was destijds wel gematigd positief, al schoot Branagh helaas tekort op horrorgebied, volgens recensent Jan Doense. Hij schreef dat de film ’te weinig een “gothic horror story” is en, erger nog, dat het wezen te weinig een monster is.’ Branagh was het hier zelf misschien wel mee eens, want hij waagde zich hierna in ieder geval nooit meer aan het horrorgenre. Wel maakte hij met THOR (2011) nog een – lang niet onaardige – superheldenfilm.

Antonia Bird – RAVENOUS (1999)

Kannibalenfilm RAVENOUS was twee weken in productie toen regisseur Milcho Manchevski de zak kreeg. Eén van de hoofdrolspelers, Robert Carlyle, kwam met het idee om Antonia Bird te vragen de regie over te nemen. Carlyle kende Antonia Bird van hun samenwerking aan de films PRIEST en FACE. En zo geschiedde. Net als bij het hierboven beschreven FRANKENSTEIN was de pers niet bijzonder over de film te spreken, maar wederom schreef Jan Doense namens Schokkend Nieuws lovende woorden: ‘…een film, die alle conventies van een gemiddelde hedendaagse horrorfilm weet te vermijden en bovendien een aantal authentiek huiveringwekkende momenten kent. […] Sterker nog, bij vlagen deed de film me zelfs een beetje denken aan die onbetwiste mijlpaal in het subgenre van de kannibalenhorror, THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE. En dat is beslist een compliment.’ Jan had het goed gezien, want bijna twee decennia later heeft het uitstekende RAVENOUS – terecht – een status als cultfilm opgebouwd.

Danny Boyle – 28 DAYS LATER… (2002)

Boyle brak begin jaren negentig door met de energieke drugsfilm TRAINSPOTTING. Het was duidelijk dat er een groot talent was opgestaan. Hij maakte de overstap naar Amerika en maakte daar THE BEACH met Leonardo DiCaprio. Een succesvolle film, maar Boyle ontdekte naar eigen zeggen dat hij zich niet echt op zijn gemak voelde met de grote budgetten in Hollywood. ‘I think I’m better at making films on my home turf, really. You learn from experience and I’ve learnt that through THE BEACH. I love big movies, but I’m better at smaller films.’ Dus keerde hij terug naar Engeland en koos daar als zijn volgende project… een zombiefilm. Dat ging hem goed af. 28 DAYS LATER was een hit, zowel aan de kassa’s als bij critici, leverde een sequel op én gaf horrorfans iets om over te discussiëren: kunnen zombies rennen?

Darren Aronofsky – BLACK SWAN (2010)

Met films als REQUIEM FOR A DREAM en THE WRESTLER maakte Aronosfsky in de jaren 00 van deze eeuw naam als maker van goed ontvangen, Oscar-genomineerde filmhuisfilms. Maar zijn grootste succes kwam met BLACK SWAN, een psychologische horrorfilm over een jonge balletdanseres. De vergelijkingen met de originele SUSPIRIA lagen dan ook voor de hand, maar, zoals Barend de Voogd destijds namens Schokkend Nieuws schreef, de film ligt misschien wel dichterbij het werk van Cronenberg: ‘…allemaal pure body horror. Sommige scènes doen sterk denken aan THE FLY’. BLACK SWAN legde Aronofsky in ieder geval geen windeieren: de film leverde zo’n 330 miljoen dollar op (budget: 13 miljoen) en Natalie Portman won de Oscar voor beste actrice. Niet zo gek dus dat Aronofsky in 2017 met MOTHER! terugkeerde naar het horrorgenre.

 Claire Denis – TROUBLE EVERY DAY (2001)

RAW/GRAVE uit 2016 werd hier en daar vergeleken met TROUBLE EVERY DAY: niet zo gek, want beide zijn Franse horrorfilms geregisseerd door een vrouw, waarin seks en kannibalisme belangrijke rollen spelen. Wel een groot verschil is dat RAW een debuutfilm was, terwijl Denis al een hele carrière als regisseur opgebouwd had toen TROUBLE EVERY DAY uitkwam. Denis’ territorium was tot dan toe, zo schreef Schokkend Nieuws-collega Steef de Koning destijds in zijn recensie, ‘dat van de choquerende Franse kunstfilm’. Zo gek was dat uitstapje dus misschien niet eens. Veel lof leverde het Denis in ieder geval niet op van Steef. Volgens hem sloeg ze met de film ‘een modderfiguur’ en was de film ‘gewoonweg te gelikt om te provoceren’.