VOORPRET | Deze week komt GRETEL & HANSEL uit. Zoals de omkering van de traditionele volgorde van de namen al aangeeft is dit geen rechttoe rechtaan verfilming. Een mooi excuus om het te hebben over andere sprookjesverfilmingen met een twist.
HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS (Tommy Wirkola, 2013)
Hansje en Grietje kwamen al eerder een keertje langs in een afwijkend sprookje: ze waren volwassen en goed gewapend in deze verfilming met Jeremy Renner en Gemma Arterton (en Famke Janssen als heks) in misschien wel het toppunt van de ‘gritty reboot’-golf van het begin van de jaren 2010. Het was niet de enige film die zich baseerde op een sprookje van de gebroeders Grimm: JACK THE GIANT SLAYER kwam ook uit in 2013; RED RIDING HOOD van Catherine Hardwicke flopte in 2011, en daartussenin kwam SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN uit, met Kristen Stewart als een sneeuwwitje die ook wel raad wist met een zwaard.
Ook MALEFICENT – een creatievere herinterpretatie van een Disney-film dan de meeste ‘live-action’ remakes die volgden – past in dit rijtje. Maar of iemand deze trend mist? We betwijfelen het.
MIRROR MIRROR (Tarsem Singh, 2012)
In hetzelfde jaar als SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN kwam nog een heel andere sneeuwwitje-film uit: het kleurrijke, drieste MIRROR MIRROR van Tarsem Singh. Niet alles werkt, maar Julia Roberts vermaakt zich duidelijk opperbest als de boze stiefmoeder en Armie Hammer is perfect gecast als tekenfilmprins.
SHREK (Andrew Adamson en Vicky Jenson, 2001)
Ook gevuld met snoepkleuren? De Dreamworks-animatie SHREK, die eigenhandig het nummer All Star minstens een jaar lang in iedereens hoofd plantte. Na drie steeds minder scherpe sequels (SHREK 2; SHREK THE THIRD; SHREK FOREVER AFTER) en een spin-off (PUSS IN BOOTS) is het makkelijk te vergeten dat het origineel stiekem best grappig was, en daadwerkelijk een – voor een sprookje – gedurfd einde had: schoonheid was toch niet alles.
SHREK wist zelfs z’n invloed uit te oefenen op Disney. ENCHANTED, waarin een tekenfilmprinses in het ‘echte’ New York belandt (met een heerlijke rol van James Marsden als de prins die haar achtervolgt) is een duidelijke opvolger. Maar ook in de meer ’traditionele’ animatiefilms TANGLED en FROZEN zitten wat subtiele prikjes naar de sprookjestraditie – na SHREK is het moeilijk geworden om een volstrekt ironieloos sprookje te vertellen, zelfs voor kinderen.
THE COMPANY OF WOLVES (Neil Jordan, 1984)
Niet alle sprookjes zijn geschikt voor kinderen – en THE COMPANY OF WOLVES van notoire misantroop Neil Jordan is dat zeker niet. Het hoofdverhaal is gebaseerd op Roodkapje, maar dan met een Roodkapje die zich wel erg aangetrokken voelt tot de wolf (die hier ook de jager is); ondertussen worden nog vier wolvensprookjes verteld en uitgebeeld. Jordan schreef het script samen met Angela Carter, die al veel ervaring had met het manipuleren van sprookjes: zonder haar verzameling The Bloody Chamber was deze lijst een stuk korter (en minder interessant) geweest. Meerdere sprookjes in één film werd recentelijker ook gedaan in TALE OF TALES van Matteo Garrone.
THE PRINCESS BRIDE (Rob Reiner, 1987)
Last but not least: deze lijst kan natuurlijk niet zonder THE PRINCESS BRIDE, een film die toont dat humor en parodie heel goed samen kunnen gaan met romantiek (EVER AFTER uit 1998 weet die combinatie ook voor elkaar te krijgen, al is die film lang niet zo grappig).
‘Inconceivable!’, ‘My name is Inigo Montoya’, ‘As you wish’, ‘He’s only mostly dead’, ‘Mawwiage’ – op Twitter was er laatst een lange draad van iemand die de film voor het eerst keek en ontdekte hoeveel elementen door zijn gesijpeld in de popcultuur. En hoe heerlijk de film is, nog steeds. Het slimste element is misschien nog wel dat het een raamvertelling is, voorgelezen aan een sceptische kleinzoon door Peter Falk. Zelfs als je net als de kleinzoon niet zo’n hoge pet op hebt van sprookjes – ‘is this a kissing book?’ – word je beetje bij beetje onherroepelijk verleid.
