De remake van THE WICKER MAN is een behoorlijk laffe affaire. De film met Nicolas Cage ontwijkt alles wat de cultklassieker destijds de moeite waard maakte. Zelfs los bezien van het origineel, kan het ongeïnspireerde formulewerk niet overtuigen.
THE WICKER MAN uit 1973 is een verbazingwekkende film. Het verhaal van de preutse en godsdienstige Sergeant Howie (Edward Woodward) die op het eiland Summersisle in handen valt van een natuurgodsdienst, fascineert nog steeds. Niet alleen door de geslaagde wijze waarop regisseur Robin Hardy de gemeenschap van vrolijke heidenen schetst, maar ook door het bijna theologische slot. De horreur hier, zit ‘m in de botsing tussen twee geloofssystemen. En dat was, en is, een tamelijk uniek uitgangspunt.
In de nieuwe versie ontvangt motoragent Edward Malus (Cage) een brief waarin een vrouw hem smeekt haar vermiste dochter Rowan te gaan zoeken op het geïsoleerde Summersisle. Aangezien het een Amerikaanse remake betreft, is die vrouw dus zijn vroegere verloofde voor wie hij nog steeds een soft spot heeft. Bovendien is Summersisle niet langer een Schots eiland, maar gelegen aan de noordwestkust van de Verenigde Staten. Wanneer Malus zijn onderzoek start ontmoet hij er vreemde, angstaanjagende vrouwen die hem tegenstrijdige informatie voeren. Er is hier nooit een Rowan geweest… Rowan is dood… Rowan leeft… De verdenking gaat al gauw uit naar de religieuze praktijken van de bijenhoudende vrouwengemeenschap. Sister Summersisle (Burstyn) heerst als een matriarch over het eiland. Mannen zijn er bijna niet, en willen niet praten. Oehoeh! Eng!
In het origineel was er genoeg om je ongemakkelijk bij te voelen. Daarin stond Lord Summersisle (Christopher Lee) aan het hoofd van de natuuraanbidders en vierden mannen, vrouwen en kinderen in gelijke mate het feest der vruchtbaarheid. Niet een of ander suf complot tegen mannen, maar de openheid waarmee de eilanders tegen de natuur en seks aankeken, leverde verontrustende en memorabele scènes op. De gesuggereerde initiatie van een puberjongen in de slaapkamer van de dochter van de herbergier (Britt Ekland); de kinderen die rond de meiboom dansen onder begeleiding van dubbelzinnige liedjes; de vreemde les waarin schoolmeisjes leren over ’the phallic symbol’; en natuurlijk de bizarre naaktdans van de herbergiersdochter.
Ergens in de nieuwe versie zien we op de achtergrond de meiboom nog staan: maar er dansen nu geen kinderen omheen. Het shot is symbolisch voor de benadering die in deze film regeert. Alles wat verwarrend, seksueel of anderszins subversief zou kunnen zijn, is eruit gehaald. Alle conflict tussen de natuurreligie en Malus’ geloofsopvattingen (die hij in deze film helemaal niet heeft!) is verdwenen. Net als de ambivalente sympathie die je kon voelen voor dat vreemde, levenslustige natuurvolkje. En net als de spanning.
Af en toe, lijkt het, herinnerden de makers zich dat er al een tijdje niks engs is gebeurd. En dus zakt onze held opeens door de vliering, droomt hij over een verdronken meisje onder de pier, of wordt hij door bijen aangevallen. Het zijn goedkope schokmomenten die niets van doen hebben met het verhaal. Maar ja, dat verhaal is dan ook zorgvuldig gecastreerd. Wat overblijft is een cliché over een eiland vol heksen en Cage in een voortdurende staat van loze paniek. Wanneer de brand er in gaat, is het eindelijk over.
Niet alleen heeft regisseur Neil Labute de religieuze en seksuele implicaties van THE WICKER MAN niet aangedurfd, in de epiloog wordt glashelder dat het thema van de film is verschoven naar een simplistisch verhaaltje over de enge vrouwen van Summersisle die nietsvermoedende mannen in hun netten strikken. Die hypocrisie ontbrak volledig aan het origineel.
DI (NL): Benelux Film Distributors (NL: 31 augustus / BE: 29 november) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 augustus 2006.
