Laat je niet afschrikken door het standaard Netflix-intro van ALTERED CARBON. Dit is geen DAREDEVIL of HANNIBAL. Dit is pure sciencefiction op hoog tempo, met een overmaat aan seks, wreedheid en geweld. Een all-you-can-eat cyberpunkbuffet voor de liefhebber, een verwarrend menu uit de wereldkeuken voor de rest.
Richard K. Morgan schreef Altered Carbon in 2001, maar zijn ideeën zetten ook in 2018 aan het denken. De basis: onze persoonlijkheid, herinneringen en hele bewustzijn worden tijdens ons leven opgeslagen op een forse chip bovenaan de ruggengraat. Deze ‘stack’ kan worden verwijderd en geïnstalleerd in een ander lichaam. Of, om in de taal van de serie te blijven, mensen worden gedecanteerd in een ander omhulsel of ‘sleeve’. Wie zijn stack verliest, verliest zijn leven en sterft een echte dood.
Rijken kunnen zich veroorloven om de jongste, mooiste omhulsels te kopen. De armen moeten maar afwachten in welk lichaam ze weer wakker worden. In de eerste aflevering zie je daar gelijk al een schrijnend voorbeeld van. De superrijken kweken hun eigen klonen, zodat ze eeuwenlang met hetzelfde lichaam kunnen doen. Dit voorkomt persoonlijkheidsfragmentatie, want nieuwe omhulsels hebben last van oude herinneringen. We zijn misschien niet onze lichamen, maar hoeveel van wie we zijn wordt daardoor bepaald? En wat doet dat met onze geliefden? De neo-katholieken vinden het zondig. Zij vormen een religieus-politieke beweging tegen decanteren, omdat het voorkomt dat zielen naar de hemel gaan.
In deze grimmige wereld ontmoeten wij Takashi Kovacs (Joel Kinnaman). Zijn persoonlijkheid en bewustzijn werden 250 jaar geleden op ijs gezet. Kovacs is een envoy, een mens met uitzonderlijke analytische en motorische kwaliteiten. Een hoogbegaafde vechtmachine, zo u wilt. Zijn misdaden waren zo groot dat hij levenslang heeft, maar miljardair en slijmbal Laurens Bancroft (James Purefoy) laat hem decanteren om een bijster vreemde moord op te lossen. Het nieuwe omhulsel is een zwemmerslichaam met militaire upgrades en dat krijgen we uitgebreid aan het werk te zien.
De hoeveelheid seks en geweld is misschien niet raar in een serie die draait om lichamen, maar het maakt bingen een vermoeiende bezigheid. Sterven kan eigenlijk niet meer en dat maakt het vlees zeer vergankelijk op nieuwe manieren. “Organische schade” is toegestaan met een licentie. Gevechten tot de dood zijn nooit echt tot de dood. Het mishandelen van prostitués leidt nooit tot echte moord. Martelen in VR kan tot in het oneindige. De superrijken leven eeuwenlang zonder dat iemand hen tot de orde roept.
Dit alles – en meer – maakt Altered Carbon een complexe serie met heel wat wrede elementen. Knap dat er dan ook nog humor is. Kovacs is een klootzak eerste klas, maar hij is wel onze klootzak en hij verzamelt interessante figuren om zich heen. In de duistere miljoenenstad waar hij op onderzoek is, verblijft hij in AI-hotel The Raven. Het hotel is een kunstmatige intelligentie met een liefde voor Edgar Allan Poe (Chris Connor). Niemand slaapt meer in AI-hotels omdat “ze zo bezitterig zijn als stalkende vriendinnen”. Dat klopt en dat blijkt best grappig. De interactie tussen Kovacs en hartstochtelijk agent Kristin Ortega (Martha Higareda) is aanvankelijk van een prettige onverschilligheid. Onze haatgevoelens kunnen we bewaren voor Bancroft en zijn vrouw (Kristin Lehman), onze sympathie voor Vernon Elliott (Ato Assando).
In tien afleveringen moet het verhaal zijn verteld. De eerste vier doen het hoofd alvast tollen.
Distributeur: Netflix. Release: 2 februari 2018. Copyright: Karina Meerman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 februari 2018.
