SENSE8 seizoen 2 is in alles een voortzetting van seizoen 1, maar dan uitvergroot. Dat is niet alleen maar goed nieuws…
In de eerste aflevering van het tweede seizoen van SENSE8 zitten twee personages te kijken naar de Nachtwacht van Rembrandt. Een van de mannen stelt dat het in Rembrandts eigen tijd niet ontvangen werd als het meesterwerk dat het was. Men vond het rommelig, er gebeurde te veel, er waren te veel personages. Het is duidelijk een metatekstueel commentaar op de kritieken die het eerste seizoen van SENSE8 ten deel vielen. Maar je eigen scifi-serie vergelijken met een meesterwerk met de status van de Nachtwacht riekt ook naar grootheidswaanzin.
Toch is er één manier waarop de vergelijking niet helemaal mank loopt: net zoals Rembrandt zijn eigen lijn trok als schilder, zo weigeren ook showrunners J. Michael Straczynski en Lana Wachowski (Lilly Wachowski nam tijdelijk rust) concessies te doen aan hun eigen artistieke visie. Het tweede seizoen van SENSE8 is onmiskenbaar een voortzetting van het vorige seizoen, maar dan in alles uitvergroot: nog luider, nog politieker, nog eigenzinniger, nog emotioneler, nog grotesker.
De serie gaat verder waar de Christmas Special ophield. Die aflevering voelde als een herhaling van zetten. De plot kon niet te ver vorderen in twee uur, want dan bleef er weinig over voor de eerste afleveringen van seizoen 2. Dit tweede seizoen start dan ook meteen met een sneltreinvaart, waarbij om de haverklap nieuwe personages en plotlijnen worden geïntroduceerd. Dit gebeurt niet altijd even elegant, waardoor in de tweede helft van het seizoen sommige plotlijnen voor langere tijd naar de achtergrond verdwijnen.
Nog steeds volgen we de acht mensen, zogenaamde sensates, die dankzij een evolutionaire voorsprong in staat zijn elkaars gedachten en eigenschappen met elkaar te delen. Capheus Onyango is een Keniaanse buschauffeur die volksheld wordt tegen wil en dank; de Koreaanse Sun Bak is een kickbokser die onterecht in de gevangenis terechtkomt; Nomi Marks is een lesbische transgender-hacker uit San Franciscoo die op de vlucht is voor de FBI; Lito Rodriguez is een telenovella-acteur die in de kast zit; Kala Dandekar is een Indiase arts die vastzit in een ongelukkig huwelijk en een affaire begint met een andere sensate, de Duitse dief Wolfgang Bogdanow; de IJslandse Riley Blue is een drugsverslaafde DJ die een relatie heeft met andere sensate Will Gorski, een politieagent uit Chicago die op de vlucht is voor een monsterlijke sensate uit een andere cluster.
Als de plotlijnen van de serie nu vooral het eerste seizoen lijken te beschrijven: dat klopt. Ondanks het feit dat er op het gebied van de complotplotlijnen in de eerste afleveringen genoeg gebeurt maken de personages aanvankelijk weinig groei door. Het euvel van de Christmas-special, dat we alles al eerder hebben gezien, blijft helaas ook de kop opsteken. De verplichte seksuele uitspattingen, emotionele speeches en geweldsorgies zijn weer aanwezig, net als de vele muzikale momenten. Tegen de tijd dat in aflevering vier voor de twintigste keer een bekende hit speelt, onder slowmotion-beelden van verwonderd kijkende personages, bekruipt het gevoel van déjà-vu. Ook aanwezig blijft de whiplash van genres die constant met elkaar botsen. Het is moeilijk te investeren in het innerlijke leed van Nomi wanneer we net een cheesy klucht rondom Lito hebben gekeken.
Toch introduceert de serie genoeg nieuwe elementen om fris te blijven. De plot gaat steeds dieper in op de aard van de sensates en er zijn nog meer tegenstanders. Het wordt heerlijk ingewikkeld en ‘nerdy’. Dat geeft Lana Wachowski en J. Michael Straczynski ook de kans om met unieke actiescènes op de proppen te komen, waarbij er bij vlagen beelden langskomen die werkelijk beklijven. We moeten niet vergeten dat Lana en Lilly Wachowski ooit het actiegenre een nieuwe impuls gaven met THE MATRIX. Die klassieker herinneren is niet moeilijk getuige de inventiviteit van de actie die hier te zien valt.
Een ander element waar de serie in uitblinkt blijkt het politieke aspect. Een groot deel van de personages behoren tot groeperingen die we weinig zien in Amerikaanse televisie en film: een homoseksuele Mexicaanse acteur, een kickboksende Koreaanse, een Keniaanse buschauffeur en een lesbische transgender-hacker zijn hoe dan ook personages die tegen wil en dank politiek zijn, in tijden waarin seksisme, homofobie, transfobie en racisme nog te vaak aan de orde van de dag zijn. Ze krijgen elk de ruimte om van zich te laten horen, meer nog dan in het vorige seizoen. De makers steken hun intenties om het heteronormatieve blanke mannelijke beeld van de actieheld te doorbreken niet onder stoelen of banken. Dat ze daarbij wat kleine uitglijders maken, zeker in de soms stereotyperende momenten in de verhaallijnen van Lito en Capheus, is te vergeven door hun gotspe. Politieker krijg je een scifi-serie momenteel niet.
De Nachtwacht is het niet, SENSE8 seizoen 2. Daarvoor is de serie inderdaad te rommelig, zijn er te veel personages en is er sprake van grootheidswaanzin in sommige van de bombastische keuzes. SENSE8 is groot, veel, over de top. Maar het is ook onmiskenbaar de visie van auteurs: ongefilterd, met een heel eigen stijl en met bij vlagen werkelijk originele keuzes. Misschien dat daarom de scène rondom de Nachtwacht in de serie zit: de makers zijn rotsvast verankerd in hun overtuiging dat dit de manier is waarop ze de serie moesten maken, ongeacht het publiek of de geldschieters. Hun enthousiasme is aanstekelijk.
SENSE8 seizoen 2 is vanaf morgen te zien op Netflix. Copyright: Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 4 mei 2017.
