In de jaren 90 keken horden jongeren steevast naar vijf tieners in gekleurde spandex en hun knokpartijen met enorme monsters in een kartonnen stad. Maar hoe relevant zijn de Power Rangers vandaag de dag nog?
“Zijn wij nu superhelden?” vraagt Billy als de vijf tieners net hun krachten hebben gekregen. In een tijd waarin jaarlijks talloze nieuwe superheldfilms op het witte doek verschijnen, is de vraag hoe relevant de Power Rangers nog zijn. Begin jaren 90 maakte de wereld voor het eerst kennis met de jonge vechtjassen in de serie MIGHTY MORPHIN POWER RANGERS. De serie was deels een knullige Amerikaanse soap op een middelbare school – compleet met kinderlijke slapstick en brave tienerproblemen – en deels een Japanse actieserie, waarin mannen in monsterpakken al kreunend en gorgelend op de vuist gingen in een miniatuurstad. De serie kreeg talloze spin-offs en een eerste bioscoopavontuur in 1995. Ruim twintig jaar later zijn de Rangers opnieuw in de bioscoop te bewonderen.
In POWER RANGERS vinden de tieners Jason, Billy, Kimberly, Trini en Zack vijf gekleurde stenen, die hen plotseling enorm sterk maken. Ze gaan op onderzoek uit en ontdekken een ruimteschip met pratende robot Alpha 5 (met de stem van Bill Hader) en Zordon, het zwevende hoofd van Bryan Cranston (die in de jaren 90 verscheidene schurken uit de serie van stem voorzag). Zordon vertelt de tieners dat zij moeten trainen om de kwaadaardige Rita Repulsa (Elizabeth Banks) te verslaan en zo het universum te redden. De vijf tieners beginnen meteen te trainen, in de hoop dat zij snel kunnen transformeren in de krachtige Power Rangers en gebruik kunnen maken van hun Zords, vijf enorme dinosaurusvoertuigen in de kleur van hun pak.
Voor wie POWER RANGERS gaat zien voor die actie moet flink geduld hebben. Zoals bij de meeste oorsprongsverhalen gaat er ook bij POWER RANGERS veel tijd zitten in het introduceren van alle personages. De personages zijn – net als in de serie – niet bijster interessant, maar gelukkig zijn de vijf jonge hoofdrolspelers bekwaam genoeg om te blijven boeien. De toon van de film rondom de karakterontwikkeling is opvallend serieus, de makers hebben zich duidelijk laten inspireren door THE BREAKFAST CLUB. Zo zorgt Zack voor zijn zieke moeder, heeft Billy geen vrienden en wordt op school gepest, is Trini door haar geaardheid overal een buitenbeentje en wordt Jason keer op keer door zijn vader behandeld als een teleurstelling. Kimberly wil zelfs niet over haar privéleven praten. Het is op zulke momenten moeilijk voor te stellen dat dit tienerdrama toewerkt naar een sequentie waarin robotdinosaurussen in een stad rondbanjeren.
De enige die je als kijker aan de camp van de serie blijft herinneren is Elizabeth Banks als Rita Repulsa. Na een redelijk duistere entree schmiert Banks de rest van de film er flink op los, alsof zij de enige is die weet in wat voor film ze speelt. Rita doet precies wat ze in de serie altijd doet; ze strooit met wat willekeurige, kwaadaardige oneliners, zwaait met haar staf en komt uiteindelijk met een gigantisch monster op de proppen. Gelukkig hebben de Rangers op dat moment eindelijk uitgevonden hoe ze hun krachten kunnen gebruiken en klinken de bekende woorden ‘It’s morphin time’, hét moment waarop een aflevering van de serie pas interessant werd. Dat is bij de film echter anders, want juist deze derde akte stelt enorm teleur. In een tijd waarin we qua spektakel veel gewend zijn, voelt de finale van POWER RANGERS enorm achterhaald: regisseur Dean Israelite laat niets nieuws zien. De Power Rangers vechten slechts even in hun iconische pakken, maar moeten daarna al snel naar hun Zords om met het monster te knokken. Dit grote monster – Goldar – is niets meer dan een gezichtsloze kluit goud en de grote transformatie naar de Megazord en het bijbehorende gevecht is vervolgens enorm tam. Wat dat betreft hadden we met PACIFIC RIM een veel betere POWER RANGERS film.
POWER RANGERS is geen complete mislukking, mede dankzij vijf uitstekende hoofdrolspelers, maar vernieuwend is de film totaal niet. Gooi CHRONICLE, THE BREAKFAST CLUB, SPIDER-MAN en nog een tal recente superheldfilms in een blender en gooi er een paar flinke knipogen en referenties naar de oude serie bij voor al die dertigers in de zaal. Het is te hopen voor de makers dat de film vooral tieners aantrekt, want dat is duidelijk de doelgroep van de film. Jonge kinderen zullen de eerste twee aktes vol karakterontwikkeling veel te saai vinden en de oudere kijker die nostalgie zoekt zal ook vrij teleurgesteld zijn. Het is echter prima mogelijk dat tieners zich met deze film prima gaan vermaken. POWER RANGERS is geen goede film, maar als we even onze nostalgische oogkleppen afdoen, moet een ieder toch toegeven dat de serie – en vooral die eerste bioscoopfilm uit 1995 – ook alles behalve goed waren.
Distributeur: Independent Films, NL 23 maart 2017. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd 24 maart 2017.
