TGIF | Dit was niet bepaald een vrolijke week voor de filmgemeenschap. Ik moet helaas constateren dat deze TGIF aandacht wijdt aan maar liefst vier grootheden die niet meer onder ons zijn.
Het waren een chaotische paar dagen in huize weltevree. Er zat blijkbaar asbest rond enkele buizen in de badkamer en die moest verwijderd worden in het hele gebouw. Wij werden uit ons appartement gebonjourd en ik heb noodgedwongen een paar dagen bij een vriend in een studentencomplex doorgebracht. Daarom heb ik geen enkele film kunnen kijken, want met z’n drieën achter de laptop kruipen gaan we natuurlijk niet doen. Ik vind het toch wel een beetje jammer dat ik helemaal niks heb meegekregen van het verwijderingsproces. Asbest spreekt tot de verbeelding van de horrorfanaat. Ik heb zitten denken aan de HBO-hit CHERNOBYL die ik destijds vol afgrijzen samen met mijn moeder heb gekeken. Ook door mijn badkamer moeten er onzichtbare deeltjes des doods hebben rondgezweefd. Wat voor soort hazmatpakken moesten de arbeiders aan hebben? Lijken ze op die uit George A. Romero’s THE CRAZIES of op de quasi-ruimtepakken uit THE ANDROMEDA STRAIN? Amy Adams’ enorme, knaloranje pak uit ARRIVAL zal wel niet zo praktisch zijn. Meegluren mag niet, dus het kan net zo goed zijn dat de bovenburen een E.T. aan het huisvesten waren. In dat geval mogen we hopen dat ze al op hun fietsen waren vertrokken voordat de gecamoufleerde overheidsbusjes aankwamen. Of misschien zijn ze wel ontsnapt via een trekker; een extra boze boer zal niet zo opvallen op het moment.
Genoeg gedraald. Helaas is de TGIF al te vaak gedeeltelijk een overlijdensadvertentie voor de genrewereld, zo ook deze week. We betreuren het overlijden van acteur Joe Turkel, beroemd als barman Lloyd die Jack Torrence een glas bourbon inschonk in THE SHINING. Turkel was ook te zien in Ridley Scotts BLADE RUNNER als de schepper van de Replicants Dr. Tyrell. In de scène die hij deelt met Rutger Hauer zegt Turkel tegen zijn creatie: “The light that burns twice as bright, burns half as long.” Deze iconische zin was niet van toepassing om hemzelf; hij werd 94 en heeft zeker prachtig geschenen.
Schrijver Ni Kuang overleed een dag later op 87-jarige leeftijd. In China was Ni vooral bekend als literair schrijver, maar in de jaren zestig werkte hij vaak samen met de Shaw Brothers, en zette hij hits als THE ONE-ARMED SWORDSMAN, THE 36TH CHAMBER OF SHAOLIN en INFRA-MAN op papier. Verder had hij ook grote invloed op de carrière van Bruce Lee, en schreef hij ruim 140 sciencefictionboeken.
Eergisteren is ook Kazuki Takahashi overleden, naar alle waarschijnlijkheid door een tragisch snorkelongeluk. Takashashi was verantwoordelijk voor de YU-GI-OH!-manga, die later een enorm populaire televisieserie werd. Ik heb de manga zelf nooit gelezen, maar toen ik elf was speelde ik vaak het kaartspel. Ik kon mezelf kronen tot YU-GI-OH!-kampioen van onze school. Maar goed, er waren dan ook maar twee andere tegenspelers. Takashashi’s werk heeft mij op die leeftijd veel vreugde gebracht en daar zal ik dankbaar voor blijven.
Terwijl ik deze TGIF aan het schrijven was keek ik even op een algemene nieuwssite, en zag dat de legendarische James Caan ook niet meer onder ons is. Caan wist keiharde ouderwetse masculiniteit te combineren met een ontwapenende zachtheid. Zijn filmografie spreekt voor zich. THE GODFATHER, MISERY, THIEF, THE GAMBLER, DOGVILLE, A BRIDGE TOO FAR: allemaal klassiekers. James Caan stierf op 82-jarige leeftijd en hij zal door de gehele filmgemeenschap worden gemist. Ter herinnering aan een van de coolste gasten in Hollywood, verwijs ik u naar een stukje uit een interview met Playboy in 1976.
En ten slotte moeten er een paar linkjes worden gesleten, want er zit weer leuk kijkmateriaal tussen. The Nerdwriter, een echte trendsetter als het gaat om video-essays, bekijkt SUPERMAN 2 en legt uit hoe het wisselen van regisseur tijdens de productie een compleet andere film kan opleveren. Just an Observation ontleedt het hoofdpersonage van NIGHTCRAWLER, en hoe deze gluiperige smeerlap (briljant met uitpuilende ogen gespeeld door Jake Gyllenhaal) de Amerikaanse Droom zijn eigen draai geeft.
Weet je wat tof is? Stop-motion. En weet je wat nog toffer is dan stop-motion? Stop-motion in combinatie met live-action. Zoiets is pure magie, hoe combineer je in godsnaam echte acteurs opgenomen voor een lopende camera met een poppetje dat iedere keer apart moet worden gefotografeerd? The Royal Ocean Film Society legt uit hoe legende Ray Harryhausen dit voor elkaar kreeg.
Als je maar tijd hebt voor Ă©Ă©n YouTube-filmpje deze week, kijk dan naar de interpretatie van EVERYTHING, EVERYWHERE, ALL AT ONCE door Thomas Flight. Hij ziet een verbinding tussen het maximalisme en nihilisme uit de film en hoe wij met het internet omgaan. Als alles wat je ooit had kunnen dromen beschikbaar is, hoe kies je waar je tijd aan besteedt? En als alles altijd even belangrijk en urgent is, blijft er dan ĂĽberhaupt iets over van een concept als urgentie? Lastige vragen die ik niet ga beantwoorden. Daar is het weekend voor.
Geniet ervan.
