TGIF | Het zal niet makkelijk zijn voor mij, maar ik probeer het toch: een positieve Thank God It’s Friday schrijven.
Een regelmatig gehoorde reactie op mijn TGIF is: “gaat het wel goed met je, Theo? Je bent zo negatief…” Nu was er op filmgebied recentelijk weinig om echt vrolijk van te worden, van alle naargeestige seksschandalen tot het bij vlagen karige aanbod aan echt goede genrefilms. Ik had me echter voorgenomen om voor de verandering eens een positieve TGIF te schrijven, en wonderwel, deze week gaf genoeg aanleiding tot vreugde.
De Oscars waren deze week, en hoewel The Lonely Island nog een (leuke) conceptvideo deelde voor een liedje over hoe de Academy steevast popcornvermaak negeert, waren de goden (Cthulhu) de genreliefhebbers onder ons welgezind. Of Wired gelijk heeft, dat dit Oscar-jaar een kantelpunt wordt voor een prijzenfestijn dat notoir genre-foob is, weet ik niet. Maar de winst van THE SHAPE OF WATER gaf in ieder geval genoeg aanleiding om te bespiegelen op alle vroegere gemiste kansen (in deze toplijst van de 90 Oscarwinnaars voor Beste Film -van slecht naar goed- zijn de genrefilms op één hand te tellen). Ook was er bredere aandacht voor Doug Jones, steevast de man achter het masker, en de favoriete teddybeer van cinefielen, Guillermo Del Toro, die zelf zijn status gebruikt om een oproep tot meer diversiteit (en hopelijk zijn Oscar-winst gaat gebruiken om AT THE MOUNTAINS OF MADNESS nieuw leven in te blazen). Een geluid dat je trouwens vaker hoort tijdens de Oscars, waaronder Frances McDormand die een groter publiek liet kennismmaken met de term “inclusion rider”.
Nu is THE SHAPE OF WATER ook een mooie winnaar omdat het in wezen gewoon CREATURE FROM THE BLACK LAGOON-slashfic is van een gerenommeerde regisseur. Maar fans die geilen op monsters zijn niets nieuws, en zijn volgens twee ijzersterke video-essays (zie ook hieronder) nauw verbonden met het zoeken van een eigen identiteit buiten de norm. Monsters zijn bij uitstek geschikte metaforen voor het niet geaccepteerd worden door de maatschappij, en wat dat betreft is het misschien niet verwonderlijk dat een film als THE SHAPE OF WATER, die opkomt voor de underdogs, wint in een jaar waarin progressieve (identiteits)politiek uitgebreid werd uitgelicht in de media.
Ook GET OUT past in het straatje van een genrefilm die politiek engagement niet schuwt. In een sterk video-essay wordt betoogd dat één van de redenen dat GET OUT zo fris voelt, is omdat een ander perspectief, in dit geval vanuit een Afro-Amerikaanse hoofdpersoon, er automatisch voor zorgt dat de verhaallijn anders verloopt dan bij de zoveelste blanke protagonist, zelfs voordat de schurken hun racistische motieven onthullen. Maar buiten een ander perspectief om helpt het ook gewoon als een film badass is. Enter The Daily Show die terecht stelt dat BLACK PANTHER niet alleen een succes is vanwege de overwegend zwarte cast, maar ook omdat de film gewoon heel erg vermakelijk is, dankzij briljante actiescènes (waarover regisseur Ryan Coogler hier uitlegt geeft).
Het zijn mooie tijden voor de genrefilm. Mijn favoriet tot dusver dit jaar, arthouse-wraakthriller YOU WERE NEVER REALLY HERE bijvoorbeeld, is een interessante kruising tussen artistiek experiment en gestileerd bloedvergieten. Hier interessante interviews met Jacquin Phoenix en Lynne Ramsay, die beiden zacht gezegd nogal… intens overkomen.
Dat de toekomst eveneens hoopvol is, blijkt uit een lijst van aangekondigde projecten. Ook hier is de diversiteit achter de schermen bij enkele titels opvallend en welkom, maar bovenal word ik vrolijk dat veel van de ideeën lekker experimenteel en out there klinken. Je weet hoe dan ook dat er een aantal genre-experimenten zullen gaan zitten in het nieuw aangekondigde vijfde seizoen van BLACK MIRROR. Ik ben ook heel benieuwd naar de nieuwe horror van het fijne productiebedrijf A24, genaamd BODIES, BODIES, BODIES. Scriptschrijver Kristen Ropuenian hield de gemoederen een tijdje terug bezig met haar korte verhaal Cat Person (waar het internet lekker over doorruziede), en hopelijk wordt de film even spraakmakend. Spraakmakend wordt een nieuwe horrorfilm van James Gunn sowieso, al is er naast een hoofdrolspeler (Elizabeth Banks) vooralsnog niets bekend.
Ik kijk ook erg uit naar de verfilming van het fantastische boek LOVECRAFT COUNTRY, dat gaat over Lovecraftiaanse Goden en racisme in het Jim Crow-tijdperk. Jordan Peele en J.J. Abrams tekenen voor de productie en een regisseur is net gekozen. Eerstgenoemde sluit trouwens een sequel op GET OUT niet uit. Ook heel benieuwd ben ik naar UNDONE, een geanimeerde surrealistische scifi-dramedy-serie van de makers van BOJACK HORSEMAN. De serie word mede geproduceerd door het Nederlandse productiebedrijf Submarine, en de art direction ligt in handen van de zwaar onderschatte Hisko Hulsing (de prachtige korte film JUNKYARD, de animaties in KURT COBAIN: MONTAGE OF HECK). Toch is dat niet het mediaproduct waar ik het allermeest naar uitkijk. Die eer gaat naar de stalkerthriller MOOSE, geregisseerd door Fred Durst van muzikale terroristencel LIMP BIZKIT en met John Travolta en het meest bizarre kapsel aller tijden (what else is new). Als dat geen rampenfilm van epische proporties wordt, weet ik het ook niet meer, en ik ben altijd wel te porren voor wansmaak en schadenfreude. Helaas zal MOOSE vermoedelijk geen Oscars winnen, dus ondanks de weifelende liefde voor genrefilm van de Academy hebben liefhebbers van Z-films en trash-cinema nog een lange weg te gaan. Neil Breen, Sam Mraovich, Tommy Wiseau en James Nguyen voor Best Director in 2028, graag.
