TGIF | Gecondoleerd, iedereen. Ik kreeg gisteren voor het eerst tranen in mijn ogen om BLADE RUNNER. Niet eens om de film: ik heb de soundtrack van Vangelis weer eens opgezet. Het laatste nummer is de sterfmonoloog van Roy Batty.
De plaat is beter dan de film, en Rutger Hauers monoloog ook: zijn zelfgeschreven, mysterieuze afscheid overschaduwt alles wat daarvoor kwam. Lees trouwens het mooie in memoriam van Phil van Tongeren, en hier de odes van collega’s en fans. Ik ben niet de enige die zich Hauer vooral als angstaanjagend zal herinneren. John Ryder in THE HITCHER, Martin in FLESH + BLOOD. Dierlijke rollen met een rauwe lichamelijkheid. Hoe onderkoeld en berekenend ze ook zijn, Hauer overtuigt me ervan dat er achter die ijzige ogen weinig menselijks schuilschaat. Terwijl hij in werkelijkheid natuurlijk, volgens iedereen die hem heeft mogen ontmoeten, een prachtmens was. Groot liefhebber van goede muziek ook. In de liner notes van Frank Zappa’s album The Yellow Shark wordt Hauer bedankt voor zijn ‘very special but no less significant contributions.‘ Luister vooral even de afsluiter van die plaat, G-spot Tornado, in het filmpje hieronder. Dat eclectische stuk zal me vanaf nu altijd aan Hauer doen denken.
Hij zette ook een mooie schurk neer met zijn korte rol in SIN CITY. Telt die trouwens als een film van Quentin Tarantino? Hij regisseerde immers een scène. Er is nogal wat te doen om de nummering van zijn films. Als we alleen de avondvullende films meetellen waarvan hij de enige regisseur is, zijn het er tien inclusief het binnenkort te verschijnen ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD. Maar hij en velen met hem spreken van negen. Komt door KILL BILL 1 en 2. ‘Quentin Tarantino ends the Kill Bill debate once and for all: it’s not two movies,’ kopte Indiewire. Alsof Tarantino dat bepaalt. Er is natuurlijk helemaal geen ‘debat’: KILL BILL VOL. 1 is een film, en KILL BILL VOL. 2 is nog een film, dus dan heb je twee films. Als Tarantino wil blijven doen alsof het één film betreft, is hij geld schuldig aan iedereen die twee kaartjes heeft gekocht. Maar goed, ik vergeef hem alles als zijn tiende film maar goed is, en dat schijnt ie te zijn. Treuriger nieuws: Alan Moore gaat met pensioen. Althans, ’s werelds beste stripschrijver schrijft geen strips meer. Nog wel romans. Misschien kan Joe Dante de leegte een beetje vullen.
Wat me deze week ook bezighield was de controverse over de trailer van CATS. Die ziet er namelijk uit als, nu ja, eigenlijk gewoon wat je zou verwachten van een verfilming van de musical CATS. Goed, de CGI is lelijk. Maar dat zal in de echte film wel anders zijn; het is heel gebruikelijk om een trailer uit te brengen met VFX waar nog aan gewerkt moet worden (en anders hebben deze jongens een onderwerp voor een volgend filmpje). Ik heb in elk geval zin in CATS: de film ziet eruit als een prachtig ongeluk. Wordt sowieso niet de slechtste kattenmusical van het jaar (en hoogstwaarschijnlijk een van de genietbaarder films van Tom Hooper).
Ik kan genieten van zo’n Twittercontroverse. Stel je voor dat Twitter bestond in 1980, bij het verschijnen van SPETTERS (op 3 augustus te zien in EYE, ter ere van Hauer, die een bijrol speelt als motorcrosser). Destijds werd een heuse actiegroep tegen die film opgericht. De Nederlandse Anti-Spetters Actie deelde bij de bioscopen folders uit, waarin werd geschreven over ‘een gevaarlijke film’ die vooroordelen over vrouwen en homo’s bevestigde (woordvoerder Cora Mulder nam in 2002 wat afstand van haar toenmalige opvattingen, in deze bezienswaardige aflevering van Andere Tijden). Ook de politiebonden waren kwaad: de scène waarin een agent akkoord gaat met Fientjes voorstel om de kwestie rond haar standplaatsvergunning ‘in de caravan maar even te regelen’, werd gezien als een belediging voor het politieapparaat.
Dát was nog eens een controverse! Tegenwoordig haast onvoorstelbaar. Ik bedoel: als we het hebben over motorcrossen en rebellie is de link snel gelegd met de ‘politiek incorrecte’ humor van de Zwarte Cross. Ik vind de boycott van rapper Sevn Alias een wat overdreven reactie op de woorspeling ‘Allah’s afbakbar’, maar goed, moet hij weten. Zo’n social-media-gedoetje is niks vergeleken met een eigen actiegroep én politiebonden achter de broek. Opiniemakers die zich zorgen maken over ‘dit politiek correcte tijdperk‘ zouden er goed aan doen iets te lezen over de ontvangst van SPETTERS.
Waarom zou EYE juist deze film vertonen ter ere van Hauer? Zijn rol, Gerrit Witkamp, is heel klein. Witkamp is het idool van de hoofdrolspelers, de ster die het benauwende Hollandse stadje verlaat om deel te nemen aan het wereldkampioenschap motorcrossen. Zijn stadsgenoten blijven trots en jaloers achter. Ik vermoed dat we daar een antwoord hebben. Witkamps vertrek uit dat naamloze gat is de perfecte metafoor voor Hauers carrière: zijn eerste rol na SPETTERS was zijn Amerikaanse debuut in NIGHTHAWKS. Te groot voor Nederland. Op 3 augustus zwaaien we hem dus op twee manieren uit.
