TGIF | Hoe ouder je wordt, hoe minder dingen je voor het eerst meemaakt of inziet. Dit is geen pleidooi voor een bucketlist, maar een aanbeveling voor nieuwe ontdekkingen – of het ophalen van de herinnering daaraan.
Want hoe heerlijk is het om af en toe iets te ontdekken waarvan de rest van de wereld allang op de hoogte scheen te zijn. Hoe oud was je, toen je doorkreeg dat horeca simpelweg stond voor hotel-restaurant-café? Dat er van alles verstopt zit in logo’s, zoals het pijltje van FedEx en de fietser in het logo van de Tour de France (zoek maar op)? Maar ook dat er iets bestaat als de Wilhelm scream (en dat dit geluid je vanaf het moment van ontdekking altijd op zal blijven vallen), of hoe veel Matt Damoncameo’s er zijn.
Hoe geweldig is het om iets nieuws te ontdekken, waar je zó enthousiast over bent dat je het iedereen wilt vertellen, of dat je er zelfs fysiek op reageert (vooruitwijzing naar de eerstvolgende Flashback met Ype Driessen!)? Het is iets uit je kindertijd of vroege jeugd, het is de aanzet tot fandom en de drang om te zeggen dat je een film of band of serie al kende of cool vond voordat alle andere mensen het er opeens over gingen hebben. Het is ook de hang naar obscure feitjes, naar rare trivia, naar een achtergrond of context waarmee je opeens iets in een nieuw licht plaatst of opnieuw waardeert (zo ben ik benieuwd naar dit stuk over Rebecca en de verfilmingen van het boek, maar heb ik het nog niet gelezen omdat ik eerst Ben Wheatley’s versie wil zien). Het is ook de ook de wens om oeverloos van gedachten te wisselen met anderen die dezelfde dingen leuk vinden, en dan vaak hoe obscuurder hoe beter. Jan Verheyen kan erover meepraten – en jij straks ook! Zie natuurlijk ook het huidige nummer van Schokkend Nieuws, met een recensie van Verheyens boek door Tristan Vanheuckelom.
En over dat overloos ouwehoeren: zoals elke Halloweenmaand wordt er weer gretig teruggeblikt op eighties horror, zoals (natuurlijk) de HALLOWEEN-films en FRIDAY THE 13TH. Soms zelfs door mannen in pakken, die uitgebreid hun favoriete horrorfilms per decennium bespreken, en movie monsters per categorie. Wel aardig om een en ander voorbij te horen komen, maar je kunt beter zelf in een bedenkelijk kostuum over films gaan praten. Opnemen en online gooien: optioneel. Lezen jullie mee, Jasper en Julius? Hier trouwens nog een hoop B-Movie Monsters. SN-lezers zullen echt niet al deze monsters zijn vergeten, maar haal die theramin uit de kast, schenk nog een whisky in (niet pe rse Ardbeg) en gebruik de credits van dit filmpje op z’n minst als watchlist.
En als we het bij beste filmmonsters over Mad Scientists hebben, kan een bruggetje naar Vincent Price niet ontbreken. In sommige films is hij meer ‘mad’ dan ‘scientist’ (of andersom), maar ik greep de video in elk geval aan om HOUSE OF WAX weer eens terug te kijken – en dan niet deze, maar die met Vincent. De Price-variant, dus, niet die halve (gare) tweeling. Sowieso is Price goed quarantainemateriaal. Of het nou is vanwege de scharlaken dood, het online te bekijken HOUSE ON HAUNTED HILL (William Castle, 1959) of zijn bezoek aan The Muppets.
Dan een paar video-essays. Door It has come to my attention you don’t all love Birds of Prey kreeg ik zin om BIRDS OF PREY weer te kijken – ik vind Margot Robbie’s Harley Quinn te gek en het feit dat Black Canary een haarelastiekje krijgt aangeboden tijdens de vechtscène is niet minder dan briljant. Hier vind je een zeer uitgebreid essay over maatschappelijke horrorfilms en het effect ervan op de queer gemeenschap. Deze video gaat in op de vraag waarom Wes Andersons films er uitzien zoals ze er uitzien, en hier vind je meer over de visuele filmtaal van Alfred Hitchcock. Meer een Francis Ford Coppola-liefhebber? Klik hier en hier. En leer aan de hand van THE SILENCE OF THE LAMBS hoe je een complex thrillerpersonage schrijft.
Soms lijkt het erop dat 2020 domweg doordendert naar een niet-aan-te-ontsnappen dystopische maatschappij – ha, nóg een vooruitwijzing, naar de special in de volgende editie van SN dit keer! Over de invloed van de pandemie op de filmcultuur schreef Theodoor al in een eerdere TGIF, en deze video gaat in op het uitstel, hergebruik, opnieuw bijschaven en het al dan niet nemen van financiële risico’s in de huidige situatie. Ik vraag me af hoe we later terugkijken op deze tijd. Dagelijks groeien duistere geluiden, waar men eerst nog zo optimistisch was en de pandemie graag zag als een periode die ons zou verbinden. Maar in een dystopisch verhaal kan de hoop niet ontbreken. En hoewel de overweldigende stroom nieuwe producties sterk is afgenomen, blijft de inspiratie en de wil om te maken bestaan. Laten we met elkaar delen welke verhalen ons zó hebben geraakt dat we het van de daken wilden schreeuwen – en laten we dat vervolgens doen (wel even checken of je buren niet aan het thuiswerken zijn).
Fijn weekend!
