TGIF | Een internationaal icoon, wereldwijd bekend, is niet meer onder ons. Dit onverstoorbare toonbeeld had evenveel critici als aanhangers, maar laat ongetwijfeld diepe sporen achter in de geschiedenis.
Ik heb het natuurlijk over Jean-Luc Godard, de Frans-Zwitserse regisseur die de conventies van de cinema op haar grondvesten deed schudden. Een van de laatste overgebleven filmmakers van de Nouvelle Vague, nadat Agnès Varda stierf in 2019. Godard was misschien de meest bekende voorvechter voor innovatie en experimenteren met de gereedschapskist die film ter beschikking heeft. Zijn bekendste werk À BOUT DE SOUFFLE sprong heen en weer met regelmatig gebruik van jumpcuts, die filmprofessor Richard Raskin vergeleek met de improvisatie van jazz. Hij begon in de jaren zestig door samen met de andere leden van de Nouvelle Vague voornamelijk de instituties van Franse cinema op hun kop te zetten, maar al snel bracht Godard zijn radicale linkse politiek naar voren in films zoals LA CHINOISE, WEEKEND en TOUT VA BIEN. Hoewel hij de conventies en de marktwerking van Hollywood verwierp, noemde Godard film noirs vaak als inspiratiebronnen. Zoals te zien is in zijn meest duidelijke genrefilm, ALPHAVILLE: UNE ÉTRANGE AVENTURE DE LEMMY CAUTION. In deze neo-noir volgen we de Amerikaanse geheim agent Lemmy Caution die wordt ingezet in de dystopische stad Alphaville, een technocratische dictatuur gerund door een AI die liefde en emotie heeft verboden. Godard laat een enorm oeuvre achter van meer dan 130 films, korte films en visuele essays. Sommigen daarvan worden gezien als klassiekers die voor altijd in het canon moeten worden bewaard, terwijl anderen met de grond gelijkgemaakt zijn. Zoals FILM SOCIALISME, die criticus Mark Kermode hilarisch als volgt beschreef: “Qua? Quelle? Quelle surprise! What does it mean? Don’t ask me, I’ve only seen it.” Zelf ben ik ook niet de grootste fan van Jean-Luc, maar zijn invloed op film als kunstvorm valt niet te ontkennen. Zodra hij de hemelpoorten binnentreedt zal hij worden opgewacht door Demy, Truffaut en Varda, die hem op vriendschappelijke toon aldus zullen begroeten:
Nu ik de intro herlees valt me in dat de indruk zou kunnen bestaan dat ik het had over de recent overleden Koningin Elizabeth II. Zoals te verwachten valt zijn er niet zo veel genrefilms over de Britse monarchie, of over koningshuizen in het algemeen. Yorgos Lanthimos’ THE FAVORITE komt in de buurt, maar voor een echte ode aan the queen verwijs ik u naar Derek Jarmans JUBILEE uit 1976. Daar wordt ze doodgeschopt door een punker die vervolgens de Imperial State Crown steelt. Jarmans satire was een vlijmscherpe kritiek op zowel de wreedheid van het Britse empire, als de hypocrisie van de punkscene die maar al te snel toegaf aan commerciële hegemonie. Een hoogtepunt in de film is wanneer punkfashionicoon Jordan het podium betreedt bedekt in de Union Jack en in kopstem een danceversie van Rule Britannia zingt. Haar toekomstige manager, gespeeld door camplegende Jack Birkett, scandeert: “She’s England’s entry for the Eurovision Song Contest! She is my number one!” JUBILEE verdient het om in dezelfde adem als A CLOCKWORK ORANGE te worden genoemd als het gaat om dystopische visies op de toekomst. En veel interessanter om naar te kijken dan een staatsbegrafenis op de BBC.
Ander nieuws, Ti West kondigt aan dat zijn films X en de aankomende PEARL onderdeel gaan worden van een trilogie. Het vervolg op X draagt de titel MAXXXINE, en draait om het hoofdpersonage gespeeld door Mia Goth die in 1985 roem zoekt in de pornowereld. X was een geslaagde hommage aan de independent horrorcinema van de jaren zeventig, zoals THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE, terwijl PEARL een ode is aan technicolorklassiekers als THE WIZARD OF OZ, maar met een vleugje slasher. Ik zou durven wedden dat MAXXXINE gaat doen denken aan BOOGIE NIGHTS, maar we zullen zien wat West voor ons in petto heeft. Verder kwam er eergisteren controverse uit het Toronto International Film Festival. THE PEOPLE’S JOKER, het debuut van regisseur/actrice Vera Drew werd één keer vertoond voor het publiek, en vervolgens uit het schema verwijderd. Oorzaak; waarschijnlijk een cease and desist van Warners Brothers, die Batman en alle personages om hem heen bezitten. In THE PEOPLE’S JOKER zien wij een transgender Joker die het opneemt tegen een fascistische, homoseksuele Batman, gefilterd door referenties naar de vele Batmanfilms en -strips, en verschillende musicalnummers. De eerste recensies, zoals deze van Joe Lipsett, zijn lovend, maar het is nog maar de vraag of wij deze radicale interpretatie van het Batmanuniversum ooit te zien krijgen. Als superhelden daadwerkelijk de moderne mythes zijn, dan moeten dit soort uitspattingen van creativiteit er ook kunnen zijn. Verder nog wat filmpjes: Ierse hunk Ryan Hollinger blikt terug op de eerste PARANORMAL ACTIVITY en vraagt zich af of Blumhouse’ grote kaskraker nog wel eng is 15 jaar na dato. MandaloreGaming begint nu al met de Halloweenvideo’s en recenseert de onbekende horrorgame DUSKERS. En Vox ontleed de invloed die INTO THE SPIDERVERSE had op moderne westerse animatie.
Nu we (eindelijk) deze zomer aan het verlaten zijn kunnen we al gaan genieten van de vele horrorfilms die nu deze kant op komen waaien. We hebben heel wat om naar uit te kijken, zoals de eerdergenoemde PEARL, de nieuwe reboot HELLRAISER, Guillermo del Toro’s stop-motion-PINOCCHIO, THE MENU, en HALLOWEEN ENDS. De volgende TGIF zal de eerste worden van de herfst. Ik zit nu al te popelen. Tot dan, en een fijn weekend!
