TGIF | Het was een week vol politiek rumoer, rouw en, hoe kan het ook anders, wéér zo’n stuk over ‘het nieuwe eng’. Even wat op een rijtje zetten.
Bij De Correspondent hebben ze ook eens een horrorfilm gezien. ‘Alles wat klassiek gezien ‘eng’ is, blijft in Midsommar achterwege. Gevaar dat loert vanuit het donker, gutsend bloed, schokkerige opnames, monsterachtige geluiden, schrikeffecten: niets van dat al’, schrijft Vera Mulder over Ari Asters laatste. Ik was zelf ook te spreken over MIDSOMMAR, maar Mulder, geen horrorfan, maakt het wel erg bont: de film ‘herdefinieert wat angst op het witte doek kan zijn – en luidt een opwindend nieuw filmtijdperk in. Mogelijk zowel voor horrorliefhebbers die moe zijn geworden van steeds dezelfde gore, platte schokeffecten als voor mensen die om te beginnen niet van horror houden. (…) [Het] is horror van binnenuit, horror die je niet kunt afschudden, horror die niet onder je bed leeft, maar onder je huid.’ Ja, elevated horror dus; hoewel die vreselijke term niet gebruikt wordt hebben we hier het zoveelste artikel dat de opkomst viert van ‘een nieuw soort horror’. Ook GET OUT en A QUIET PLACE worden als voorbeelden genoemd. Het onderscheid tussen ouderwetse, ‘platte’ horror en de zogenaamd nieuwe beweging lijkt me niet zozeer inhoudelijk als wel stilistisch. Een rustig tempo, keurige cinematografie, natuurlijk acteerwerk en de afwezigheid van bepaalde conventies geeft kijkers de indruk een ‘serieuzere’ film te zien. Maar gaat Ari Aster intelligenter om met rouw en trauma dan Rob Zombie in HALLOWEEN 2, of Chuck Russell in A NIGHTMARE ON ELM STREET 3? Of lijkt dat maar zo, omdat je automatisch door een andere bril kijkt naar een horrorvervolg met een traditionele boeman? Ik vermoed vooral dat laatste. Daarom wordt een amusante prethorrorfilm als A QUIET PLACE serieuzer genomen dan een maatschappijkritische punktirade als HOSTEL: PART II: omdat de één stil is en de ander luidruchtig; de één subtiel, de ander agressief.
Hoewel ik MIDSOMMAR ook graag lustte, word ik dan veel blijer van dit stuk, waarin Scout Tafoya gehakt maakt van Aster en het hele ‘elevated horror’-discours. Horrorfilms met inhoud zijn al zo oud als het genre, en bovendien lang niet altijd ‘onconventioneel’. Kijk bijvoorbeeld dit video-essay over IN THE MOUTH OF MADNESS, of lees hier een leuk stuk over de politieke subtekst van het supertraditionele SCARY STORIES. Prima instaphorror voor dertienjarigen, die film. (Negeer in godsnaam de tuttige Nederlandse filmkeuring, die de film geschikt bevond voor een publiek van boven de zestien: in Amerika kreeg SCARY STORIES een PG-13-keuring, en dat is gepast. Dat PG-13 niet gelijk staat aan ‘niet eng’ bewijst deze lijst.)
In mijn verdediging van ‘ons’ genre moet ik niet doorslaan en de suggestie wekken dat álle goede horrorfilms ‘ergens over gáán.’ Ik ben ook gek op Hammerfilms, die doorgaans niet meer ambitie hadden dan hun publiek met ouderwetse middelen te laten griezelen. Dat ze meesten behoorlijk gedateerd zijn is deel van de charme. Nee, eng is het niet meer, maar dat hoeft een horrorfilm ook niet te zijn. ‘Goed’ is voor mij trouwens ook geen vereiste; dit stuk maakt me nieuwsgierig naar de televisieversie van CARRIE.
Even terug naar de politiek, want dit was natuurlijk ook de week dat de release van THE HUNT geannuleerd werd. Trump en zijn volgelingen begrepen de trailer niet en riepen allerlei dommigheden over de gewelddadige politieke satire (hier een sterk opinitiestuk). Hoewel de beslissing om de film voorlopig te annuleren toen al gemaakt was, zou het een gevaarlijk precedent scheppen THE HUNT nu voorgoed op de plank te laten liggen. Hopelijk over een paar maanden in de bios, gepromoot als ’the movie Trump doesn’t want you to see.’ Films uit ‘dat linkse Hollywood’ waarvan Trump wél wil dat je ze ziet, zijn trouwens die van Marvel, want aan het hoofd van Marvel Entertainment staat een van zijn grootste donateurs. Gelukkig is Guillermo del Toro er nog om de politieke filmweek iets vrolijker te maken. Verder nieuws van achter de schermen: Disney voert de druk op bij Fox, de showrunner van NORSEMEN hackt het algoritme van Netflix – en gaat Netflix het wel volhouden? Algoritmes, Disney aan de macht; Tarantino kan weleens gelijk hebben met zijn rouwfilm over Hollywood. Maar de dood is soms best grappig.
