TGIF | Van palmbomen naar herfstkleuren en van wifiloze weken naar Scorsese’s cinema en een hoop STAR WARS: terugkomen van vakantie is altijd even wennen.
Want, zoals ook al in de TGIF van vorige week werd besproken (en die van de week daarvoor – ach, we zijn inmiddels alweer drie weken verder!), heeft THE IRISHMAN-man gezegd dat hij Marvelfilms geen cinema vindt, omdat de kunstvorm cinema ons wil verrassen, iets nieuws wil brengen, en er in superheldenfilms niets op het spel staat. Nadat driekwart Hollywood zijn zegje al deed, geeft nu ook Kevin Feige, Marvel’s chief creative officer en architect van de MCU, een reactie: kunst is subjectief. Bruce Campbell verwoordt het iets anders: ‘Every movie is just as fake as the other one. Nothing is real […] even though they say it’s a real story, so nobody gets to play: “I am a filmmaker, you make silly Marvel movies!” No, they’re all bullshit. Every single bit of every movie is bullshit. Good bullshit, lousy bullshit, boring bullshit, they’re all as fake as you can get.’ Zullen we de discussie hier dan mee afsluiten?
Of… zullen we ‘m verplaatsen naar STAR WARS? Die franchise, en in het bijzonder de film RETURN OF THE JEDI, werd vergelijkbaar bestempeld en zou kinderen dommer maken, aldus recensent John Simon: ‘Special effects are the tail of the dog, which should not wag the whole animal.’ Filmcriticiduo Siskel en Ebert nam het voor de film op. Toen Roger Ebert als kind sciencefiction keek, stimuleerde dat zijn verbeeldingskracht, wat hem hielp om zowel volwassen te worden als jong van geest te blijven: ‘I think [RETURN OF THE JEDI] is well-made fun. This is very good of it’s kind.’ Bijkomend bruggetje van Marvel naar STAR WARS: ook fans van deze franchise schieten nogal eens in de verdediging – wat zeg ik, schieten zij niet éérst? Hier een vergelijking van de aangepaste scènes om Die Discussie weer aan te wakkeren, nu Disney+ wederom een nieuwe versie heeft uitgebracht. Trouwens, het moment dat Disney+ live ging, verliep niet helemaal soepeltjes.
Volgens The Washington Post ziet de serie THE MANDALORIAN er zó goed uit, dat de grens tussen televisie en film nog vager wordt dan die al was geworden. En daarmee raken we verdorie tóch weer aan waar we mee begonnen: wanneer is iets een film, wanneer is het cinema(waardig)? Poeh. Het is vrijdagmiddag en ik ben nog steeds aan het post-vakantie-acclimatiseren, dus ik parkeer die gedachte even en werp me in plaats daarvan op het nieuws dat Werner Herzog (die ook in THE MANDALORIAN speelt), nog nooit een STAR WARS-film heeft gezien, maar wél kijkt naar WrestleMania en Keeping Up With the Kardashians! Misschien helpt het als hij de trailers ziet, die zitten namelijk verdomd goed in elkaar, en weten precies hoe ze STAR WARS-kijkers moeten raken (hint: onze hang naar nostalgie):
Ok, dan nog één laatste artikel dat Scorsese aan STAR WARS linkt: een interview met Mike Flanagan die voor zijn verfilming van DOCTOR SLEEP juist zeer gekant was tegen het digitaal jonger maken van acteurs. Zijn oplossing: het casten van jongere acteurs. Et voilà! Wist je trouwens dat CGI in film begon met een foto van Mars en de blik van Yul Brynner? En dat Sonic the Hedgehog er in de nieuwste trailer (toch!?) heel anders uitziet? Over CGI gesproken: in dit artikel beschrijft Vice hoe tien jaar na het verschijnen van AVATAR, het de meest populaire film is waar niemand het nog over heeft: ‘In a way, the whole thing is one big, self-satisfied metaphor for the immersion of watching a 3D movie.’
Een film waar veel mensen het dan weer over hebben (over tien jaar ook nog?) is JOKER – die ik nog steeds niet heb gezien! Maar cinematograaf Lawrence Sher weet waar hij het over heeft, als hij spreekt over de impact van kleur in film. Bloody Disgusting vertelt waarom je Charles Laughton’s THE NIGHT OF THE HUNTER moet zien, en de invloed die de film op recentere filmmakers uitoefende. In het essay Rollenspel schrijft Basje Boer over het spel dat door (al dan niet fictieve) personages gespeeld wordt, en de platonische verliefdheid van een vrouw op een andere vrouw (wat vaak heel anders gaat dan in verhalen over een mannencrush, en wat weer iets anders is dan de bromance – en helemaal hoe het in dit artikel wordt genoemd).
Wat kunnen we allemaal nog verwachten komende tijd? Hier een lijstje met dertien horrorfilms die uitkomen in 2020; regisseur Roel Leijten verwacht zijn sciencefictionduikbootthriller (prachtwoord) BUOYANCY over een paar maanden al te kunnen laten zien; in GHOSTBUSTERS 2020 zal Peter Venkman gespeeld worden door niemand minder dan Bill Murray, en POLYESTER van John ‘The Pope of Trash’ Waters kunnen we nu bewonderen als onderdeel van de Criterion Collection. Hoewel dit essay pleit voor het kijken van Bad Movies, stelt John Waters het volgende: ‘I think that after Trump, nothing is so good it’s bad. He’s ruined the word ‘bad’. There’s nothing that’s ‘good bad taste’, it’s all just ‘bad bad taste’. It’s almost not worth being remarked on. I think it’s hard for anything to be so bad it’s good anymore.’ Wat niet zo best is.
Laat ik dan afsluiten met een zoektocht naar een zeer obsure anime: HANA NO ASUKA GUMI 2. Er is bewijs dat de anime daadwerkelijk bestaat, maar online is er geen enkel beeldmateriaal van te vinden. Tenminste: tot nu!
Poeh! Hoe langer de opbouw in de video duurde, hoe zekerder ik er van was dat ik ge-rickrolled zou worden…
Fijn weekend allemaal!
