TGIF | Het is vakantietijd en Hedwig is zelf ook op reis. Misschien waren er daardoor maar zo weinig linkjes op te sporen. Daarom een wat lome, zonnige editie van TGIF deze week.
Laten we beginnen met STRANGER THINGS. Ik ben nog niet toegekomen aan het laatste seizoen (en aan de goed doordachte ondertiteling hiervan), en was eerlijk gezegd mijn enthousiasme ook een beetje kwijt. Maar omdat iemand in het reisgezelschap de serie helemaal nog nooit had gekeken (terwijl hij toch een fervent D&D’er is) werd een paar dagen geleden de allereerste aflevering opgezet, die vandaag precies zes jaar geleden voor het eerst te zien was.
Ik zag die aflevering zelfs wat eerder. Dit was namelijk in de goeie ouwe tijd dat recensenten van Netflix nog weleens complete seizoenen te zien kregen. Dat betekent ook dat ik deze recensie typte vóórdat de hype losbarstte; dat ik de serie keek zonder enige verwachtingen of voorkennis. Ik sta nog steeds achter die recensie, zelfs al vonden sommigen hem destijds met z’n 3.5 schedel aan de zuinige kant vonden. Dezelfde score gaf ik een jaartje later aan seizoen twee; het derde seizoen heb ik niet gerecenseerd, maar zou iets lager zitten, denk ik.
Ik denk eigenlijk dat STRANGER THINGS zo’n succes werd (en nog steeds is) omdat de serie aan twee schijnbaar tegenstrijdige impulsen tegemoet wist te komen: veel mensen (ook ik) willen vaak iets nieuws… en tegelijkertijd iets vertrouwds. Dat is een lastige balans. Is het (erg leuke en creatief vormgegeven) MS. MARVEL minder succesvol vanwege MCU-moeheid (dat het dus niet vernieuwend genoeg is) of juist omdat het personage, de culturele achtergrond en de hoofdrolspeelster te onbekend zijn?
OBI-WAN was voor mij uiteindelijk net iets te vertrouwd, wellicht ook omdat de door de ‘canon’ omschreven speelruimte zo beperkt was (hier trouwens nog een video-essay over THE RISE OF SKYWALKER). Ook leed de serie aan een tegenwoordig vaak voorkomend euvel: er was eigenlijk net niet genoeg verhaal om een serie, in plaats van een film, het juiste medium te laten zijn.
Soms wordt zelfs letterlijk een verhaal eerst als film verteld, dan als serie. Voor WESTWORLD gaat dat voorlopig met wisselend succes; THE TIME TRAVELLER’S WIFE zal snel vergeten zijn. Ik ben over IRMA VEP na één aflevering nog niet helemaal uit; Alicia Vikander is geen Maggie Cheung, maar Assayas lijkt wel voldoende nieuwe ideeën te hebben om in de oude premisse te stoppen.
Overigens kan een serie natuurlijk ook zoveel veranderen dat het vanzelf weer nieuw wordt; ik ben ergens halverwege seizoen vier van RIVERDALE afgehaakt, maar afgaande op dit artikel is het sindsdien een nog vreemdere, en haast onherkenbare, serie geworden. Echt nieuwe dingen zijn er weinig tegenwoordig (hier, een linkje over Zombie’s MUNSTERS), helaas, maar variaties op het vertrouwde leveren toch af en toe iets nieuws op.
Dan sluit ik af met nog twee video-essays, om het weekend mee door te komen: eentje over de inkeer van slechteriken in drie anime-series, en een avondvullende over gekkenhuizen in film. Fijn weekend!
