TGIF | In deze TGIF gaat het over vernieuwing. Toch blijft Theodoor bij de beproefde formule: een groot aantal filmnieuwslinkjes.
Naar aanleiding van een mooi video-essay over invloedrijke animatiefilms (hieronder) met een handvol titels waar ik nog niet eerder van had gehoord, besloot ik deze TGIF na te denken over het thema innovatie: wanneer beschouwen we iets als vernieuwend?
Ik moest daar ook aan denken bij dit artikel over PUSHING DAISIES, een serie die destijds goed ontvangen werd, maar door het gebrek aan kijkers snel sneuvelde. Tijdens de pandemie voelt deze serie opeens heel anders. Achteraf gezien blijken sommige dingen waarvan je het destijds niet doorhad zeer vooruitstrevend. Zo ook SOUTHLAND TALES, waarvan ik al jaren roep dat het een meesterwerk is. Ik werd voor gek verklaard, maar nu de film opnieuw is uitgebracht door Arrow Video blijkt er enorm veel aandacht voor te zijn, overwegend positief ook. Misschien omdat SOUTHLAND TALES in 2006 een beetje hysterisch leek, maar na vier jaar Trump inmiddels overkomt als voorspellend.
Andere verkeerd begrepen films die achteraf gezien toch een impact achterlieten en hun verdedigers kennen: de grimmige drakenfilm REIGN OF FIRE, het innovatieve cgi-spektakel van SPEED RACER en, vreemd genoeg, HANNIBAL RISING, dat verrassend interessant omgaat met het thema fascisme.
De beste manier om met een kleine film indruk te maken is door middel van innovatie. Aryan Kaganof bijvoorbeeld, is volgens dit artikel de eerste filmmaker die ooit een film schoot op een telefoon (SMS SUGAR MAN), lang voordat Sean Baker en Steven Soderbergh dat deden. Wat niet in het artikel vermeld wordt is dat ongeveer gelijktijdig Cyrus Frisch hetzelfde deed met WAAROM HEEFT NIEMAND MIJ VERTELD DAT HET ZO ERG ZOU WORDEN IN AFGHANISTAN? Ik weet nog steeds niet wie eerder was, maar beiden zijn innovatieve filmmakers. Ook zo’n filmmaker is Ari Aster, die met vertrouwde middelen altijd iets nieuws weet te doen, getuige dit video-essay over HEREDITARY en de onderstaande over MIDSOMMAR.
Toch kan formulewerk volgen uit innovatie, en leidt vernieuwing niet per se tot goed dingen: neem bijvoorbeeld deze twee video-essays over de LUPIN THE THIRD-reeks, die stellen dat Miyazaki’s CASTLE OF CAGLIOSTRO weliswaar het begin was van de carrière van een van de beste animatieregisseurs aller tijden, maar ook leidde tot een enorm clichématige reeks LUPIN-films. Ook de zoon van Miyazaki blijkt niet in de voetsporen van zijn vader te kunnen volgen, hoewel hij het wel probeert met de film EARWIG AND THE WITCH. En wat moeten we denken van Marvels previsualization-technieken? Een technische innovatie, ja, maar maakt het de films uiteindelijk beter? Ik vraag het me af. Ook een grote vraag: wie mag zichzelf überhaupt de persoon achter het succes van Marvel noemen?
Mijmeringen genoeg, dus, maar niet alles valt makkelijk aan dit kapstokje te hangen, dus waarom zou ik het wiel opnieuw uit proberen te vinden. Weg met innovatie, lang leve het vertrouwde, dus bij dezen verandert deze editie van de TGIF in een ouderwetse linkdump: Disney trekt de stekker uit Blue Sky Studios; het is de vraag of Tom Hanks’ imago zijn acteerwerk niet in de weg zit; Jesse Plemons vertelt over zijn carrière in dit interview en ter ere van Christopher Plummer haal ik deze kostelijke oude SOUND Of MUSIC-parodie weer even van stal. Ook geven we het woord aan Rodney Ascher (van ROOM 237) wiens nieuwste film A GLITCH IN THE MATRIX geheid stof zal doen opwaaien; stellen we ons de vraag of de Oscars wel zin hebben als niemand de films kan zien; is er een rangschikking van alle Netflix originals tussen 2015 en 2020; zijn er niet één, maar twee mooie artikelen over THE PARALLAX VIEW; kunnen we zien wat budget betekent voor de stijl van Scorsese; en sluiten we af met een mooi gesprek tussen Bong Joon-Ho en Rian Johnson.
Prettig weekend!
