Dit is Duitse splatter home video, met accenten op alle woorden. In een eerdere filmpoging poogde regisseur Schnaas zijn ZOMBIE 90: EXTREME PESTILENCE Engelstalig te maken, wat leidde tot de hilarische combinatie van arische Duitse puistekoppen met zwaar zwart-Amerikaanse baritonstemmen (geleend van in Duitsland gelegerde US Forces). Ditmaal werd er niet nagesynchroniseerd en is alleen de titel Engels. De film is voorspelbaar huilen met de spreekwoordelijke pet op.
Het ‘perzonifizierte Grauens’ Karl the Butcher is de zoon van de moordenaar uit VIOLENT SHIT I en in flashbacks wordt ons duidelijk gemaakt dat zijn moeder na de dood van paps de kleine Karl aanzet tot een alomvattende wraak op de mensheid. Gelukkig beperkt Karl’s reikwijdte zich tot een Duits bos en nog een enkel weiland. Andreas Schnaas heeft goed naar zijn voorbeelden gekeken. Niet alleen bevat VIOLENT SHIT II een groot aantal verwijzingen naar FRIDAY THE 13TH en TEXAS CHAINSAW MASSACRE, er zijn ook referenties aan het werk van Deodato, Bava, Argento, Woo, het boek American Psycho en Stuart Gordon’s RE-ANIMATOR. In-jokes kan je ze niet noemen, daarvoor worden ze te krukkig in beeld gebracht. Schnaas brengt het er beter vanaf met de exploitatie van zijn film. De videoband steekt in een mooi vormgegeven rode doos en er is allerlei merchandise te koop (poster, t-shirt, soundtrack met heavy metal-titelsong van Vice Versa). En dat dat vruchten afwerpt mag duidelijk zijn, want Schnaas’ produkties worden regelmatig gesignaleerd in de internationale horrorpers. Het is droevig dat zoveel misleide horrorfans, in hun door cultzin verdwaasde zoektocht naar alternatieven voor Amerikaans produkt zelfs dit soort drab aan hun borst kluisteren of toch ten minste goed geld betalen voor de huur- of koopvideo. Waar gaat deze film de mist in? Niet eens zozeer bij de belabberde video-techniek (op de hoes nota bene geadverteerd als wide screen video!), het camerawerk (daar zitten zelfs wel een paar goed gestolen ideeen bij), het non-acteren of de drie-woorden-plot (moordenaar waart rond). Nee, het wordt pas echt eng als je wordt geconfronteerd met de fantasie van deze filmmakers die eigenlijk alleen maar een serie splatter-effekten willen opnemen. Onbeschrijfelijke ellende is het resultaat. VIOLENT SHIT II geeft een nieuwe betekenis aan de term hakenkruis en ook andere scenes getuigen van een puberale fixatie van de makers met geslachtsorganen, blijkbaar een inspirerend plekje als het om creatief verminken gaat. Als een film goed gemaakt is, wordt hij geloofwaardig en een geloofwaardige griezelfilm is angstaanjagend. Een film die op effectieve wijze gruweldaden toont, zet de kijker aan het denken over de aard van het beestje – het beest dat moordt, verkracht en oorlogen voert. Maar is zo’n film slecht gemaakt dan komt de kijker nooit aan dergelijke zinnige bespiegelingen toe. Hij blijft steken in walging van het getoonde en verbazing over het exhibitionisme van de kinderachtige geesten achter zo’n film. Gelukkig liegt de hoesinformatie die 80 minuten van deze ongein belooft. We krijgen er maar 74 en zelfs maar een barmhartige 62 als we door de ellenlange begin- en aftiteling spoelen. VIOLENT SHIT II is een film die het dieptepunt in de geschiedenis van slechte films opnieuw ijkt. Een film zoals je die alleen vindt helemaal onderop de bodem van… the gutbucket. x Copyright 1993 Gorehound. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #6, p11.
