Het is makkelijk THUNDERBOLTS* te zien als Marvels versie van DC’s THE SUICIDE SQUAD (James Gunn, 2021). Ook hier moet een groepje onaangepaste killers tenslotte leren samenwerken om zichzelf en de wereld te redden.
Maar waar de Suicide Squad bestaat uit een stel nihilistische anti-helden die al one-liners spuwend van bloedbad naar bloedbad trekken, zijn de Thunderbolts een stel gehavende misfits die worstelen met hun eigen tekortkomingen en trauma’s. Als THE SUICIDE SQUAD een superheldenversie van THE DIRTY DOZEN (Robert Aldrich, 1967) is, dan is THUNDERBOLTS* in essentie THE BREAKFAST CLUB (John Hughes, 1985). Ook hier vijf compleet verschillende individuen die door omstandigheden met elkaar opgescheept zijn, en gaandeweg meer begrip voor de ander én zichzelf krijgen. De missie volbrengen is daarbij secundair.
In BLACK WIDOW (Cate Shortland, 2021) werd het publiek voorgesteld aan Yelena, Black Widow’s jongere zusje, gespeeld door Florence Pugh. Afkomstig uit hetzelfde Red Room project als haar grote zus, weggeblipt tijdens de Infinity War en daarna misleid door schimmige manipulator Contessa de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus) om in naam van staatsveiligheid diens clandestiene klusjes op te knappen. Elena begint echter steeds minder voldoening te krijgen van haar werk. Avenger-zus Natasha vocht tegen buitenaardse legers, had in Hawkeye een ride-or-die bloedgabber die zijn leven voor haar over had, en offerde zichzelf uiteindelijk op om Thanos te kunnen verslaan. Elena heeft niks van dat. Ze gaat van klus naar klus, hardop mijmerend over hoe voorspelbaar en betekenisloos haar werk is, zonder enige waardering van haar superieuren. Na een hereniging en goed gesprek met haar vader, Red Guardian (David Harbour) – die al net zo worstelt met zijn bestaan in de marge, besluit ze dat ze nog één geheime klus doet voor de Contessa, en daarna een wat meer publieke rol wil spelen.
Tijdens die klus blijkt dat je niet zomaar nee zegt tegen bepaalde hooggeplaatste mensen. Eenmaal aangekomen bij haar beoogde doel, blijkt dat zijzelf ook doelwit is. En degene die haar moet doden wordt opeens ook aangevallen…. Nog voordat je Mexican stand-off kan roepen staat ze oog in oog met Ghost (ANTMAN & THE WASP), kortstondige Captain America John Walker (FALCON & WINTER SOLDIER) en Taskmaster (BLACK WIDOW). Allemaal blijkbaar ook in dienst van haar baas, en allemaal blijkbaar net zo expendable. De Contessa is op haar beurt namelijk verstrikt in een onderzoek die haar illegale praktijken kan blootleggen en ze wil alle losse eindjes wegwerken. Of ze nou willen of niet, de vier moeten nu wel samenwerken om te ontsnappen en uit te vogelen wat er precies aan de hand is, naderhand bijgestaan door Winter Soldier en Red Guardian
Zoals gezegd, de missie is hier secundair. Die hebben we al tig keer eerder gezien binnen het MCU. Daar verdient THUNDERBOLTS* geen punten mee. Gelukkig zijn regisseur Jake Schreier en schrijvers Eric Pearson en Joanna Calo ook meer geïnteresseerd in de tragiek van deze gemankeerde “anti-schurken” en hun respectievelijke trauma’s. Schreier en Calo kennen elkaar van Netflix’ hit-miniserie BEEF, en dat is te merken. In plaats van de typische gestroomlijnde dialogen en zelfbewuste designer banter waar Marvel tijdlang patent op leek te hebben, krijgen we hier rommelige discussies en verongelijkt gebekvecht door een stel koppige eenlingen die heel goed op de hoogte zijn van hun tekortkomingen, maar te trots zijn om ze toe te geven. Ongepolijste cringe-humor die schuurt tegen het vervelende aan. Dat kan al snel vermoeiend worden, maar de makers schakelen elke keer net op tijd terug, waardoor de personages des te meer aanvoelen als normale mensen die niet altijd op het juiste moment wat gevats te zeggen hebben.
Of je dit allemaal trekt, hangt grotendeels af van hoe betrokken de kijker (nog) is bij de marges van het MCU. Het centrale euvel van de film is dat de makers menen dat hun personages al afgeronde established characters met een aangrijpende achtergrond zijn, en het publiek genoeg geeft om deze gemankeerde randfiguren om hun zorgen en eindeloze gekibbel te waarderen. Dit contrasteert met het blockbusterbudget en status als Fase 5 hekkesluiter, en hierdoor voelt THUNDERBOLTS* enigszins aan als het tekenfilmcliché van drie opeengestapelde kinderen in een lange regenjas die pretenderen volwassen te zijn. Of, om een typische halfgelukte woordgrap uit de film te parafraseren, geen Avengers maar Bvengers.
