Een man met glow in the dark-tatoeages , een robotmeisje dat spreekt zonder haar lippen te bewegen en een turbopanda. Realistisch is het allemaal niet, maar in TEKKEN: BLOOD VENGEANCE wordt het wel als zodanig gepresenteerd. En dan het liefst naakt.
TEKKEN: BLOOD VENGEANCE is een CGI-verfilming van de gelijknamige game-franchise. Net als in de games is er nauwelijks sprake van een verhaal. Vader Kazuya Mishima en zoon Jin Kazama zijn grote concurrenten. Ze mogen elkaar niet, en dus huurt Jin hoofdpersonage Ling Xiaoyu en haar huisdier, de turbopanda, in om zijn vader te bespioneren. Veel verder komt de kijker niet. Waarom vader en zoon het niet met elkaar kunnen vinden? Waaruit hun concurrentie bestaat? ‘Het zit in de familie’. Het komt uiteindelijk neer op machtswellust, een motief dat in films ongeveer net zo zeldzaam is als de uitkomst ‘de slechterik wordt verslagen’.
Digitaal vuur zag er zelden zo goed uit. De CGI is prachtig – als je ervan houdt – maar voegt niets toe aan de beleving; de film zou waarschijnlijk beter af zijn met gewone animatie. De locaties zijn levensecht en herkenbaar voor de gemiddelde Japan-liefhebber. Maar de personages zijn overduidelijk geanimeerd en zowel hun bewegingen als hun emoties komen niet menselijk over. Door dit contrast is het bijna onmogelijk je niet te storen aan de gezichtsuitdrukkingen en de rare bewegingen. De afwezigheid van persoonlijkheden wordt gecompenseerd door een obsessie met het vrouwelijk en mannelijk lichaam. Elke man heeft de belachelijke spieren, waarvan Schwarzenegger slechts kan dromen. Ook is er heel veel werk in gestopt om de camera zoveel mogelijk te fixeren op borsten en kont, zelfs in vechtscènes.
De film biedt meer ergernissen. Studio Digital Frontier is wel erg slordig geweest. Los van de hilarische stuiptrekkingen van achtergrondpersonages, teleporteren armbanden van de ene naar de andere arm, verdwijnt een adapter op miraculeuze wijze uit beeld om een seconde later uit het stopcontact te herrijzen en hebben personages de speciale gave te kunnen spreken zonder hun mond te bewegen. Ook wordt de panda vrijwel altijd achtergelaten om een kwartier later opeens als reddende engel op te treden.
TEKKEN: BLOOD VENGEANCE is een film vol uitdagingen. Zoals de uitdaging om het hele verhaal te begrijpen. Om zoveel mogelijk slordigheden te ontdekken. Om uit te leggen waarom de hoofdpersoon naarmate het einde nadert steeds minder belangrijk wordt. Of om uit te leggen waarom Digital Frontier er in de laatste twintig minuten opeens een gevecht tegenaan gooit wat nog het meest lijkt op de strijd tussen een Power Ranger demon en een wrakhouten Balrog. De grootste uitdaging echter is, de film überhaupt uit te kijken.
Di: Filmfreak (Release op dvd: 24 november ). Copyright Titus Jansen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 januari 2012.
